[Meliana]

Temat chodził mi po głowie już od jakiegoś czasu. Miałam lekkie opory, czy go założyć, bo kwestie, które chcę tutaj podjąć nie są łatwe, a momentami będą wręcz kontrowersyjne. Ciekawość Waszych opinii przemogła jednak obawy, dlatego - spróbujemy.

Mamy to szczęście, że urodziliśmy się w kraju demokratycznym, gdzie Konstytucja gwarantuje nam prawo do wolności, równości, szacunku i godnego życia. Nie jesteśmy w stanie wojny, czy innego konfliktu zbrojnego, mamy dostęp do wszelkich możliwych dóbr konsumpcyjnych, większości z nas nie brakuje niczego. Możemy więc z całą odpowiedzialnością stwierdzić, że jesteśmy naprawdę WOLNYMI ludźmi i po raz pierwszy od X-lat mamy możliwość kształtowania swojego przeznaczenia podłóg własnej woli.

Ale czy na pewno tak jest? Czy współczesny świat daje nam wolny wybór, czy tworzy raczej - idąc za tezą Herberta Marcusego - "człowieka jednowymiarowego", który działa według pewnych utartych schematów narzuconych nam przez kapitalistyczny konsumpcjonizm?
Żebyśmy się dobrze zrozumieli: współczesny model polskiej "drogi do szczęścia" (czy jak kto woli - "człowieka sukcesu") wygląda następująco: szkoła, studia, dobrze płatna praca, mąż/żona i dzieci. Odstąpienie w którymś punkcie od tego właśnie schematu uważane jest za awangardę, chwilowe dziwactwo, a często nawet za brak odpowiedzialności, lenistwo, albo nawet (o zgrozo) ubytek fizyczny lub psychiczny. Państwo i społeczeństwo narzuca nam pewne rozwiązania i przekonania z którymi (pomimo wolnego wyboru) ciężko jest walczyć.
Nie chcę przez to powiedzieć, że edukacja, praca, małżeństwo, czy też macierzyństwo nie dają szczęścia. Dają je z pewnością. Pytanie tylko czy zawsze i każdemu?
Jak Wy patrzycie na te kwestie? Uważacie, że tylko prosta droga gwarantuje Wam spokój i szczęście w życiu, czy też wolicie iść "pod prąd" i szukać własnej drogi mimo wszystko?

[Costly]

Nie jest to bez wątpienia komentarz, jaki byłby dla autorki zadowalający - ale jak dla mnie są to kwestia w mniejszym stopniu zależne od realiów polityczno-gospodarczych, a w większym od danej indywidualnej jednostki. W myśl zasady "zdolny sobie i tak da radę". I w zasadzie cała moja filozofia odnośnie tych kwestii do owej zasady się sprowadza, nijak mi tutaj wnikać w owe przytoczone schematy. Bo i nie trzeba studiów do sukcesu, jeżeli ma się odpowiednie umiejętności (gdzie odpowiednią umiejętnością, co w zasadzie najważniejsze, jest także umiejętność sprzedania własnych zdolności). Znam jednostki, które do tego nie potrzebowały nawet skończyć gimnazjum, tak gwoli ścisłości...

Każde państwo ma swoje perspektywy - a już czy zarabianie w ich obrębie polega na działalności pozytywnej, która otoczenie wspiera, czy negatywnej, która polega na żerowaniu na owym, czy pozwala na mieszczenie się w prawie lokalnym, czy prowokuje do wykraczania poza nie, to już osobny temat. Co by nie było - dla mnie to obojętne, czy jesteśmy w Polsce, czy w USA czy w Demokratycznej Republice Kongo. Wszędzie się da wyjść na swoje.

[Zegarmistrz]

[Eire]

[Costly]

[Bezimienny]

[Zegarmistrz]

[Harpagan]

a ja mam takie pytanie związane z tym tematem...

Czy nie zastanawialiście się nigdy czy wasze życie jest z góry zaplanowane przez kogoś z góry? Mówię o tym, że np. myślę, żeby iść do kina, ale zrobię inaczej, bo może przeznaczenie właśnie tego chciało, a później znowu czas na zastanowienie i może przeznaczenie może właśnie chciało, żebym o tym pomyślał i co nie zrobię to będzie źle?

Czy wierzycie w przeznaczenie?

[Mitsurugi]

Kwestię przeznaczenia i wyższych sił pomijam, bo w nie nie wierzę. I lepiej żeby nam się z tego nie zrobiła teologiczna dyskusja.

W kwestii tematu. Jest do droga, którą narzuca ci system (chyba, że sam się z nim zgadzasz i uważasz go za właściwy). Nie jest to droga do twojego prywatnego szczęście (dlatego mieszkasz w państwie, nie na pustelni), a raczej droga do spełnienia przez ciebie społecznych i współczesnych oczekiwań wobec obywatela, czy ogólnie jednostki w społeczeństwie. I choć może się to nie podobać (jak mi, nienawidzę tego) to jednak mamy to narzucone i większości przypadków musimy się temu systemowi, tej spirali wymagań i oczekiwań (szkoła,studia,praca,rodzina etc.) podporządkować. Dlaczego? Bo primo nie mamy za bardzo innej drogi. Tutaj mamy nie zapewnioną, ale względnie ułożoną drogę, która może nie przynieść wielkich profitów (raczej nie), ale jest stabilna i sprawdzona i "prawie" pewna. Secundo, jak napisał Zegar, boimy się zaryzykować, wypiąć na system i oczekiwania i spróbować własnej ścieżki, która jednak jest usłana ryzykiem i możliwością niskiego upadku (nie, że pijak, ale np. finansowego). Także jesteśmy "wolni" w demokracji na tyle, na ile ramy społeczne i systemowe (prawo, normy itp.) nam pozwalają i na ile sami potrafimy się w większym bądź mniejszym stopniu nie tyle zbuntować, co nie zgodzić z pewnymi elementami. Teraz jednak trzeba sobie zadać pytanie. Która droga prowadzi do twojego spełnienia? Nie można (tu już według mnie) poświęcić się dla wymagań innych podmiotów i utracić przez to źródło swojego szczęścia i swój cel, tylko by robć kasę, a w wieku 60 lat wreszcie mieć spokój, 20 lat później umrzeć i nic z tego bogactwa i przepracowanego życia dla siebie nie mieć. Ale nie można też zapomnieć, że mimo wszystko trzeba mieć na ten chleb, mieszkanie, opłaty i np. na ten Internet. Krótko mówiąc- nie być ani społeczniaczkiem, który się podporządkowuje bez indywidualizmu, ani anarchistą, który odrzuca wszystko i wszystkich, a później nie może nawet robić tego, w imię czego to wszystko porzucił. Znaleźć swoją drogę W tym gąszczu, anie błąkać się poza nim. ^^

Ze swej strony powiem, że jestem człowiekiem opowiadającym w wielu aspektach się przeciwko systemowi (właśnie w kwestii wolności, realizowaniu swojego szczęścia itp.), wymogom społecznym czy graniem itp. I choć nie znoszę studiować, nie znoszę konstrukcji tego świata i społeczeństwa (państwa czy innych), realizowania oczekiwać i podporządkowania, to robię to (oczywiście w swoim zakresie),bo nie mam innej drogi (dobra, są, ale ja się ich boję). Jest to droga stabilna, choć wymagana, ograniczona, ale sprawdzona. Trzeba nawet zrobić to wykształcenie, iść do tej pracy jako kolejna mrówka itp. po to, żeby mieć szansę robić to co się pragnie,

[Meliana]

Dzięki za wszystkie komentarze. Temat podryfował trochę w stronę szerokiego oceanu offtopów, ale to mnie nie dziwi. Nie są to bowiem w 100% sprecyzowane kwestie i wnioski rodzą się różne.

Przede wszystkim podpisuję się pod słowami Zegarmistrza i Bezimiennego. Jedną z podstawowych potrzeb ludzkich jest gwarancja bezpieczeństwa swojego i bliskich. Ona też determinuje nasze wysiłki w dążeniu do zdobycia dobrze płatnej pracy, czy wszechstronnej edukacji. Spójrzmy jednak na to w szerszej perspektywie.

W mojej opinii współczesny świat wywiera tak silną presję na ludziach, że w pewnym momencie zapominają oni, że poczucie bezpieczeństwa mają zapewnione, a jedynym ich celem jest pomnażanie dóbr materialnych w postaci np. kolejnego samochodu, większego telewizora, czy bardziej "wypasionej" komórki. Poza tym jednak ich życie jest puste, bo ciągły pęd konsumpcyjny zabił w nich np. ciekawość świata, hobby i pasje, którym zawsze chcieli się poświęcić, czy chociażby poluzował więzi rodzinne, które są podstawą harmonijnej egzystencji każdego z nas.
Jest jeszcze jedna sprawa: nijakość, czy też bylejakość życia. Wielu ludzi nie przywiązuje wagi do tego, żeby od czasu do czasu kreatywniej spędzić czas. Wolą leżeć przed telewizorem z puszką piwa w ręce i nie odzywać się do żony/męża/dzieci ani słowem, bo przecież "muszą odpocząć" i nabrać chęci do wstania z łóżka na drugi dzień rano. I nie mówię, że taka postawa zawsze jest zła, ale na dłuższą metę nie przynosi nic dobrego.

Skąd się biorą powiedzcie depresja, niewierność, czy poczucie niespełnienia tak w życiu prywatnym, jak i zawodowym? IMHO przyczyną jest umysłowe lenistwo naszych czasów. Obecnie wszystko mamy podane na talerzu. Jak nie chcemy, to nie musimy się martwić o jedzenie (zawsze można przecież kupić gotowe), przemieszczanie (od czego są samochody?), wychowywanie dzieci (babcie, ciocie, czy płatne opiekunki zrobią to za nas) i tak to kółko się kręci. Społeczeństwo gnuśnieje i wegetuje nie zdając sobie z tego sprawy i nie przywiązując do tego wagi.

Nie wiem, czy Wy też macie takie odczucia, ale mnie ogarnia przygnębienie, jak patrzę na jakość życia naszego społęczeństwa. Nie mówię, że moje życie jest idealne, bo też mi się często wiele rzeczy nie chce, bądź nie mam ochoty z nikim rozmawiać. Nie wyobrażam sobie jednak życia w tej "jednowymiarowości" o której pisał Marcuse. Życia nastawionego na konsumpcję, bez żadnego celu, bez pomysłu, bez wyrazu. Myślę, że nasi przodkowie - choć nie mieli tyle swobód co my teraz - to mimo wszystko byli szczęśliwsi. Trzymali się dzięki kolektywowi, więziom społecznym, albo dlatego że mieli w życiu jakiś cel (walka o wolność Ojczyzny, o godność własną, o prawo do własnych przekonań).

Konkludując: proste i znane drogi gwarantują nam bezpieczeństwo, ale obranie innych tras, odkrywanie nowych ścieżek to zawsze przygoda. Wielu z nas brakuje tej odwagi życia według własnych marzeń i pozytywnych emocji na codzień.
Harpaganie: nie wierzę w przeznaczenie jako takie, wierzę, że nasz los sami jesteśmy w stanie kształtować jeśli tylko mamy odwagę i chęci żeby to robić. A tak niewiele potrzeba, żeby urozmaicić szarą codzienność, czemu więc ludziom tak ciężko to przychodzi?

[Fei Wang Reed]

Chyba wyczuwam coś z romantycznego myślenia. ;) Natomiast w temacie...

[Zegarmistrz]

[Morg]

[Fei Wang Reed]

[Zegarmistrz]