[Vodh]

Korzystając z dokładnie tych samych argumentów mogę stwierdzić, że ci, którzy papierka nie mają są gorsi, bo zaprezentowali swoje lenistwo, brak jakichkolwiek ambicji i niechęć do pracy oraz jakiegokolwiek rozwoju, a także brak jakiejkolwiek inicjatywy, bo nawet na studia im się iść nie chciało. I tak, jak najbardziej rozumiem Twój punkt widzenia i wręcz go popieram, ale obawiam się, że niestety rynek rządzi się nieco innymi prawami, na co dowodem są choćby ogłoszenia wymagające od zwyczajnej recepcjonistki papierka po Hotelarstwie.

[Serika]

Vodh, tilk, ale wybór pracodawcy nie jest okrojony do tych dwóch możliwości :) Pamiętam na przykład, że kiedy kończyłam studia (biotechnologia, UW) sporo znajomych z roku stwierdzało, że biologia nie jest ich sposobem na życie i szukało pracy. Pracy-pracy, jakiejś asystentki czy innej papierkologii. I co ciekawe okazywało się, że bycie na 4 czy 5 roku studiów nie mających z ową pracą nic wspólnego wcale nie jest przeszkodą - bo pracodawcy chętniej wybierają dziewczynę po biologii, która nic nie umie, niż kogoś po marketingu i zarządzaniu, zwłaszcza z Prywatnej Szkoły Sznurka i Snopowiązałki. Dlaczego? Bo zakładają, że taka usiądzie i się wszystkiego nauczy - jak będzie trzeba, to sama - a nie przyjdzie z przekonaniem, że skończyła studia, więc zjadła wszystkie rozumy i nic już nie musi. Nie piję tu do osób, które owo zarządzanie skończyły choćby dlatego, że żadnej chyba nie znam - po prostu z kilku źródeł słyszałam o takim podejściu pracodawców.

Natomiast wracając do samego tematu, bo rzeczywiście ciekawy i bardzo życiowy: Meliana, jakbym siebie widziała! Tylko finał zdaje się jest trochę inny :)
Mnie też marzyła się kreatywna, satysfakcjonująca praca zgodna z zainteresowaniami. Wybrałam studia pod kątem tego, co lubię i mnie bawi (wspomniana wyżej biotechnologia, ze specjalizacją "biologia molekularna" <- dumnie brzmi, prawda?). Nie medycyna, bo to nie dla mnie, nie farmacja (chociaż dostałam się w pierwszej dwudziestce), bo nie zamierzam do końca życia leków sprzedawać, a poza tym studia paskudnie trudne, a ja jestem leń. Rodzinie włos się na głowie jeżył, że co ja potem będę robić, ale to był problem "na później". Zresztą przecież wszystkie gazety trąbiły, że w tej dziedzinie praca w Polsce zaraz będzie!
Studia były odjazdowe, ale się kończyły, a ja nadal nie do końca miałam pomysł. Papierkologia nie kręciła mnie nadal, a jeśli chodzi o pracę w branży, do wyboru był przedstawiciel handlowy oraz przedstawiciel handlowy. Albo wyjazd za granicę, którego sobie zupełnie nie wyobrażałam. Pozostawała kariera naukowa, do której nie byłam do końca przekonana po "sukcesach" na magisterce (projekt okazał się epicką porażką, a mój opiekun w finale rzucił to wszystko i wyemigrował siedzieć w jakiejś komisji unijnej. A w zakładzie też nie czułam się jakoś specjalnie dobrze). Ale dobra, postanowiłam dać nauce jeszcze jedną szansę i znalazłam miejsce na doktorat, zgodnie z założeniem, że może będę pracować za grosze, ale za to może wreszcie będzie fajnie.
Praca za grosze się zgadzała, gorzej z tym drugim założeniem. Owszem, atmosfera w labie cudowna, żadnych wyścigów szczurów, czy legendarnych w tym środowisku podkładania świń i podbierania wyników, fantastyczni, przemili ludzie i w ogóle żyć nie umierać... Tyle, że projekt nie szedł. Nie szedł i już. Nie byłam w stanie powtórzyć wyników starszej koleżanki, więc powtarzałam je do skutku - rok, drugi rok, trzeci rok... Trzy lata tych samych doświadczeń, które nie wychodzą, bo nie (i nikt nie ma pojęcia dlaczego), błaganie o zmianę tematu, które nic nie dawało, bo "ale może powtórz jeszcze..." i do tego jeszcze świadomość, że studia doktoranckie trwają cztery lata. Minęły trzy, a ja nie mam nic. I co? Niby nie ma wyścigu szczurów, niby robię to, co sobie wymarzyłam, a ja ląduję w ciężkiej depresji i nic, tylko położyć się i umrzeć. Bo co? Przerwać, po trzech latach, kiedy instytut grozi, że będę musiała zwracać stypendium? I szukać pracy, nie mając absolutnie żadnego doświadczenia, tylko gołe studia plus studia doktoranckie, podczas gdy moi rówieśnicy od dawna pracują? Czy lepiej siedzieć na tyłku, starać się o przedłużenie i liczyć na to, że coś się może jednak ruszy, płacząc po kątach i dostając ciężkiej psychosomy na widok instytutu?

Ja nie jestem taka twarda, żeby stwierdzić "to ja idę zmienić swoje życie" i to zrobić. To tak nie działa. Zadziałało wyłącznie dlatego, że dziewczyny z pracy stwierdziły, że tak tego nie zostawią i zaczęły kombinować. W zasadzie ja nic nie musiałam - przeniesienie do innego zakładu załatwiło się samo, ja tylko wybierałam gdzie. I w chwili obecnej jestem szczęśliwa, że zamiast wybrać opcję bezpieczną (to samo, tylko gdzie indziej), wybrałam opcję "totalny hardcore w kropeczki". Wpakowałam się w coś absolutnie i zupełnie nowego. I co z tego, że został mi rok? I co z tego, że o bioinformatyce wiem tyle, że istnieje? Kurka wodna, mam mózg i dwie łapki, będę musiał, to się nauczę! A że mam możliwość spróbowania, bo potencjalne nowe szefostwo lubi ryzykować i chce dać mi szansę?...
I wiecie co? Fajnie jest! Mam wstępny projekt nawet w tej samej tematyce, w której przez ostatnie trzy lata siedziałam, muszę tylko usiąść z szefową (tą samą, co wtedy, wiwat dobre stosunki z ludźmi :) i go doprecyzować, Tak, jak JA chcę, bo tutaj nikt mnie nie prowadzi za rączkę, ale też wszystko zależy wyłącznie ode mnie. Nic nie wiem, nic nie umiem, więc szukam, szperam i się uczę. So what, że zaraz będę musiała postawić bazę danych i napisać parę skryptów, bo się formaty plików nie do końca zgadzają? Się musi, się zrobi :D
A tajny plan jest taki, że naprawdę nie muszę mieć dr przed nazwiskiem. Mam trochę czasu na nauczenie się kupy rzeczy, które mogą się przydać przy ewentualnym przekwalifikowaniu się (no i do CV to się daje wpisać na dwa sposoby :D). Równolegle poszłam na zaoczne studia. Kurczę, mam 27 lat, jeszcze NIE jest za późno, żeby zmienić zawód. Być może zostanę w biologii, tylko tej bardziej teoretycznej, ale jeśli nie, to otwieram sobie furtkę do normalnej, w miarę sensownej pracy zawodowej. Zobaczymy. Ważne, żeby nie zakładać, że utknęło się na amen, bo ma już się te dwadzieścia kilka lat i przez kolejne 50 nic się nie da zrobić... Można! Chociaż decyzja, żeby rzucić wszystko w kąt i zaryzykować jest potwornie trudna.

A poza tym, Meliano, zastanów się, co właściwie Ci w tej pracy nie pasuje? Sama praca, czy może na przykład podejście ludzi, z którymi pracujesz? Nie siedzę w tym środowisku i nie mam o nim pojęcia, ale może po prostu źle trafiłaś i w innej agencji reklamowej byłoby lepiej? :]

[Meliana]

[tilk]