[Vodh]

[Ysengrinn]

[Mitsurugi]

Ach, te off-topy, może zróbmy temat "Czym jest bogactwo- jak je zdefiniować". Ale może moderacja nie zauważy :P :P :P: P (impossible!)

Skoro już off-top. Bogaty człowiek ma wystarczająco dużo środków materialnych by nie musieć pracować, pełnić fukncji czy działań w celach zarobkowych. Ale nie zgodzę się, że człowiek, który ma miliony, nie jest bogaty, bo nie inwestuje. Jeżeli miałbyś kilkadziesiąt milionów- załóżmy 20 mln złotych. Dajmy na to, że miałeś szczęście i owy majątek zdołałeś zdobyć w wieku lat 20. Jesteś rozsądny i wydajesz miesięcznie, bo ja wiem, 6000-7000 zł. W skali rocznej daje nam to 72000 zł w skali rocznej. Dajmy na to, masz szczęście i żyjesz 70 lat. Daje nam to do końca życia wydatek 5040000 zł. Czyli mógłbyś jeszcze więcej wydawać a i tak wciąż byłbyś bogaty. No, chyba, że miałby pieniądze w banku. Np. załóżmy, że masz 1 mln złotych (znajomy mojego przyjaciela odziedziczył tyle po dziadku). Jeżeli założymy, że bank ma oprocentowanie roczne rzędu 6%, to w skali miesięcznej (można wyliczyć w kwartalnej) jest to 5000 zł na miesiąc. Może jak mam jakieś spaczone poczucie bogactwa, ale dla mnie taki człowiek nie jest może bogaty, ale z pewnością zamożny bo ma już zapewnioną stałą, wysoką jak na polskie warunki pensję. A jeśli miałby już 10 czy więcej milionów, to wybacz, Zeg, dla mnie to bogaty koleś :).

A po za tym, zgadzam się, ze abstrahując od definicji (......) to bogactwo nie musi być koniecznie materialne, ale też duchowe, albo inne, na mniejszą, ale na głębszą skalę. W końcu chodzi o nasze zaspokojenie i samorealizację. Do mojej nie tak daleko, tylko jeszcze pracę z wystarczającą pensją bym mógł to szczęście utrzymać. Bogaty to ja nie chcę być, za dużo problemów, za mało spokoju :) :). Ale powtarzam, to abstrahując od definicji, twierdzeń i regułek.

A żeby nie tak całkiem off-top. Odpowiadając na pytanie w temacie- Tak, mamy wybór, wybór na pewno ograniczony, ale wciąż należący do nas. Możemy uciec, zaadoptować się, podporządkować, odnaleźć własne miejsce, własną drogę, lub walczyć o zmianę otoczenia, tudzież o swój cel. Można znaleźć balans, nasz złoty środek. Zawsze jest wybór. Potrzebna jest jednak silna wola, cel, determinacja i odwaga by wreszcie zacząć coś realizować. Można gardzić systemem, ale to nie powód by uciekać od niego i się poddawać. Właśnie ci, którzy w niego zanurkują wypływając przy tym na swoje wymarzone wody, są ludźmi, którzy dokonali wyboru i znaleźli, w mniejszym lub większym stopniu, swoją drogę życiową. Rzekłem. :D :D :D.

[Eire]

[Meliana]

[Vodh]

Przyznam szczerze, że kiedy w ostatnim poście rozwinęłaś myśl z pierwszego temat nabrał dla mnie całkiem nowego znaczenia i stał się znacznie ciekawszy sam w sobie, nie tylko jako źródło inspiracji dla mniej lub bardziej rozrywkowych offtopów ^^

Przyznam szczerze, że kierunek w którym poszłaś wydaje mi się ironicznie wręcz esencją tego, o czym piszesz i na co tak naprawdę narzekasz. Z jednej strony też wydawało i wydaje mi się to na swój sposób kuszące, jako wyzwanie, ale (nie wiem, czy tylko ja tak to widzę, czy to szeroko rozpowszechniony pogląd) praca w agencji reklamowej zawsze była demonem wśród wszystkich demonów kariery - bardziej wyniszczająca i w pewnym sensie "zepsuta" niż praca adwokata z Adwokata Diabła, klejnot koronny złej, zdemonizowanej cywilizacji. Ścieżka, która wyssie z Ciebie wszystko co musisz włożyć żeby utrzymać się na szczycie, po czym wypluje wrak człowieka. Oczywiście to co napisałem jest niesamowicie przerysowaną wersją i wielkim uproszczeniem, ale w pewnym sensie właśnie przez ten przerysowany stereotyp nie mogę się do końca zgodzić z Tobą w kwestii "zmiana nic nie zmieni, bo wszędzie jest tak samo". Są środowiska, gdzie panuje większy wyścig szczurów, kariery bardziej stresujące od innych i są takie spokojniejsze. I w sumie trudno nie zauważyć, że ludziom się wbija do głowy, że te właśnie ścieżki kariery w których panuje największy wyścig szczurów to Prawdziwa droga do Sukcesu przez duże S.

Jedyna ucieczka przed instrumentalizacją to przeprowadzka do pustelni, niestety. Jeżeli chcesz korzystać z czegoś, co jest wytworem innych ludzi to musisz sama też coś od siebie dać i szczerze mówiąc nie wydaje mi się, żeby to było coś złego. Dokładnie tak samo mógł narzekać średniowieczny szewc, że nic tylko te cholerne buty robi, a jak robi gorsze to go wyścig szczurów (zakład obok) wyprzedza i nie ma co do gara włożyć. Tylko dodaj do tego jeszcze wszystkie problemy, z którymi w krajach rozwiniętych już się nie spotykamy aż w takim stopniu - nie wydaje mi się, żeby był szczęśliwszym człowiekiem. Choć tak jak pisałem wcześniej, jedyne szczęście jakie można tak naprawdę porównywać to własne w obliczu różnych założeń. Bo czy jestem szczęśliwszy od Ciebie? Wydaje mi się, że jestem, ale przecież to tylko i wyłącznie kwestia tego, że akurat nie jestem w dołku, pisząc to jeszcze parę dni temu bardzo bym się wahał nad odpowiedzią.

W ostatnim akapicie dochodzisz do ciekawych wniosków - kiedyś ludzie mieli postawiony Cel, teraz mają Drogę, ale nie mają Celu. Obawiam się, że nie jest to takie proste, jak myślisz. Nawet w czasach, w których świat zmierzał w określonym kierunku (tak jak wspomniane przez Ciebie czasy wojen) ten Cel wcale nie był taki oczywisty. A brak jasnej i w miarę bezpiecznej Drogi, jaką teraz może stanowić system edukacji wcale sprawy nie ułatwiał, wymagał od ludzi więcej pracy.

Paradoksalnie wydaje mi się, że wystarczy trochę luzu i dystansu. Problemem może być odnalezienie go, zwłaszcza kiedy dążymy do jakiegoś ustalonego przez nas celu i mamy świadomość, że jak będziemy pracować nie aż tak ciężko to pewnie osiągniemy mniej. Tylko właśnie, czy naprawdę osiągniemy mniej? Ja na pewno pracując od świtu do zmroku i ślęcząc nad książkami nie czułbym się szczęśliwszy niż teraz, nie dążę do żadnego punktu, po którym będę mógł odsapnąć i zacząć cieszyć się życiem - cieszę się nim cały czas i staram się z niego czerpać tyle radości, ile znajdę. Poświęcanie się teraz w imię lepszej przyszłości może nas dość podle oszukać, tak przynajmniej mi się wydaje. Bo skąd mamy wiedzieć, że szczęście do jakiego wtedy się doczłapiemy będzie w ogóle większe od szczęścia do jakiego dojdziemy spokojnym spacerem, nie wspominając w ogóle o tym, czy będzie warte tego, co teraz musimy poświęcić?

We wszystkim trzeba znaleźć jakąś równowagę, a jaka równowaga daje nam najwięcej szczęścia to już tylko i wyłącznie od nas zależy : )

[Mitsurugi]

Z tymi agencjami reklamowymi to bym nie przesadzał tak. Owszem, z pewnością nie jest to praca w której można bąki zbijać, ale też nie podpada pod kategorię tej stereotypowej wizji "wyniszczającej" pracy, która to wizja skutecznie się przyjęła. Wiele osób pracuje w dobrych zespołach, ma swój zakres obowiązków i harmonogram i po zrobieniu swoich 8 godzin wraca do swojego życia, które wciąż można indywidualnie ułożyć. Oczywiście, jak w każdej branży, mogą się zdarzyć dużo lepsze i dużo gorsze miejsca pracy w danym zakresie zawodowym. Ale takie demonizowanie tej branży jest trochę przekoloryzowane (i nie mówię o celowości zdań Vodha).

[Fei Wang Reed]

[Bezimienny]

[Meliana]

Dzięki Chłopaki za wszystkie przemyślenia. Tym razem wątek mojego osobistego życia stał się tematem rozważań, choć nie do tego dążyłam. Na swoim przykładzie chciałam jedynie zobrazować skąd bierze się moja radykalna postawa wobec współczesnego świata.

[Morg]

Yay dla mojego +20 do misunderstandings via internet. Zasadniczo mówiąc o dekadencji nie miałem na myśli Ciebie, a raczej ogólny pogląd (który przypadkiem Ty akurat też prezentujesz). Zasadniczo po prostu irytuje mnie gadanie jakie to wszystko jest złe, bezwartościowe, fin de siècle i w ogóle, a jednoczesne godzenie się na to. Znaczy - kijem Wisły nie zawrócisz, ale tory kolejowe też nigdy nie będą idealnie proste, a przecież nie znaczy to, że nie powinniśmy się starać aby takie były. Owszem, walka z całym światem nie ma najmniejszego sensu (tak samo jeden człowiek prostowaniem wszystkich torów zająć się nie da rady), ale przecież każdy decyduje za siebie. Nikt nie nakazuje udać się wytyczoną ścieżką, ale trzeba być świadomym konsekwencji wybrania swojej, własnej drogi, bo wraz z decydowaniem o sobie przychodzi odpowiedzialność. Odpowiedzialność za swoje wybory i swoje czyny. Ta sama, której w naszym kraju wiele osób się boi.

[Eire]

[Mitsurugi]

[Vivian]

[Bezimienny]