[Dembol]

[Mai_chan]

[Nanami]

Ja się z tym spotykam non stop - przecież angielski klepie się już od właściwie podstawówki, więc to jednak kopę lat, na poziomie komunikatywnym każdy powinien go znać z młodych. Moje znajome - ambitne "kujonki" - angielskiego się rówież z zapałem uczyły, ale jak przyszło co do czego... to ani me ani be. Bez nawet podjęcia wysiłku stwierdziły "TY POGADAJ!!!", gdy zagadała do nich bezradna młoda turystka o drogę. Inne zapisały się na elektyw po angielsku, rozumiały co do nich mówi prowadząca - ale nie potrafiły wykrztusić z siebie ni pół słowa.

Z doświadczeń właśnych wywnioskowałam, że to kwestia osłuchania się języka i styczności z nim, bo nauka to jedno, a praktyka to drugie. Ja mam na codzień do czynienia z angielskim - czy to rozmawiajac, pisząc ze znajomymi, szukając informacji, czytając książki, oglądając filmy bla bla bla... Dla mnie to teraz całkowicie normalne, prawie jak równorzędny język. Na pewno robię mnóstwo błędów - ale widzę, że moi rozmówcy również, a dogadujemy się zazwyczaj świetnie, więc co za problem... Przypuszczam, że koleżanki mają styczność z tym językiem tyle, co słyszą piosenki po angielsku w radiu, a i tak nie zastanawiają się na pewno nad tekstem. Gdy przychodzi więc co do czego, to one nie potrafią użyć go, nie mogą się przełamać.

Ciekawa też rozmowa raz mi się przewineła ze znajoma z Filipin - tam mają tyle dialektów, że trudno im się czasem porozumieć ze sobą. Ponoć więc informacje wszelakie, szyldy na ulicach itd. są często po angielsku, bo to bardziej uniwersalny język, niż ich własny - oni mają więc styk z angielskim na codzień i bardziej naturalnie przenika do kultury. U nas niby też angielski coraz powszechniej się pojawia, ale jednak nie aż w takim stopniu. No i jak człowiek nie ma z czymś styczności codziennie, to jakoś mu nieswojo do tego się odwoływać, jest zbyt ostrożny w używaniu. Coś jak niedzielni kierowcy - ktoś kto codziennie jeździ samochodem, to idzie mu to plynnie i bezstresowo zazwyczaj, a ktoś kto od świeta siada za kierownica będzie z najwyższa ostrożnościa, wolniutko przejechać ten kawałek, zastanawiał się czy wszystko włączył, dobrze zmienił bieg itd. Kwestia wprawy.

[Urawa]

[Keii]

Albo po prostu są nieśmiali - znam osoby, które boją się czasem odezwać po polsku do obcej osoby, a co dopiero w jakimś innym języku - taki charakter i tyle.
Zresztą, sam bardzo nie lubię mówić ani po angielsku ani po japońsku, mimo że oba te języki znam całkiem nieźle.

[Slova]

[Urawa]

[Tren]

[Mitsurugi]

Ja z kolei ponarzekam trochę na to jak uczą angielskiego w szkołach. Osobiście angielski znam nie najgorzej, ale specem od gramatyki czy wyszukanego słownictwa nie jestem. Niemnie zarówno na lekcjach angielskiego, jak w przypadku rozmawiania z cudzoziemcami, nie posiadam żadnej blokady językowej i nawijam jak najęty, najpewniej nie raz nie dwa kalecząc gramatykę. Podczas gdy osoby, które na testach i sprawdzianach i innych pierdołach otrzymują znacznie więcej punktów ode mnie, nie potrafią się wysłowić i używają najprostszych słów i zdań, zaś przy wszelkiej większej dyskusji (np. na temat kultury, polityki, zabawy, opowiadania o swoim kraju, żartach itp.) zamykają się, bo nie "nadarzają" z tłumaczeniem w głowie. Już wyjaśniam, o co mi chodzi, tylko jeszcze akapit ujmujący sedno.

W szkołach naucza się angielskiego na zasadzie zakuwania słówek, zakuwania zasad gramatyki itp. To nie nauczy nikogo języka. Ja mogę na sprawdzian zakuć nawet 100 słówek nowych, perfekcyjnie. Ale w najbliższej rozmowie nawet nie pomyślę o ich użyciu, ponieważ nie traktuję ich swobodnie w moim słowniku. Ja największy przełom w języku miałem, kiedy rodzice załatwili mi lekcje w prywatnej szkole (ale nie żadne Profi Lingua i inne pierduszki), gdzie cała moja nauka opierała się na dialogach, rozmowie, oglądaniu filmów, słuchaniu muzyki, a nawet czytaniu opowiadań. Efekt był taki, że po 2 latach nawijałem po angielsku ze swobodą, z dobrych akcentem, choć nie znałem przy tym nawet połowy słówek, co kujony kujące całe kartki słówek i bezmyślnie wypełniające na testach zadania z gramatyki. Bo znajomość gramatyki, a jej używanie to dwie różne sprawy.

I teraz jak to wyglądało. Otóż ja po prostu mówię po angielsku to, co chciałbym powiedzieć po polsku, niektórych form gramatycznych używając naturalnie, gdyż słyszałem taką a nie inną konstrukcję wielokrotnie i po prostu wiem, że tak to powinno wyglądać. Większość ludzi, najczęściej tych z angielskiego najlepszych szuka w głowie słówek, próbuje tłumaczyć zdania, szuka jak to było z tymi present perfect, jak wyglądały te "kondiszjonale" :). Moim zdaniem problem tkwi w tym, że naukę języka traktuje się jak naukę każdego innego przedmiotu. Zakuj, zapisz, zapomnij, a jak pamiętasz, to i tak nie użyjesz. Zakuj gramatykę, do odpowiedniego zadania napisz. A w rozmowie nie użyjesz, bo nie wiesz kiedy, bo kontekst inny, bo rozmowa co chwila o czym innym. Zamiast uczyć języków na bazie rozmów i dialogów, zwalczając strach przed swobodnym wyrażaniem myśli w innym języku, uczniów kształci się bezmyślnie. Takie jest moje zdanie.

Zabawne też, że osoby które najswobodniej mówią po angielsku, zapytane odpowiadają mi, że najwięcej nauczyli się z gier, filmów lub seriali. To też o czymś świadczy. Niestety po tym przełomie nadeszły 3 lata stracone (3 liceum, 2 lata żałosnego angielskiego na studiach) i choć nadal mówię swobodnie, to wiele zasad gramatycznych wyleciało z łepetyny.

Dodam również, że jestem wzrokowcem, a nie wyobrażam sobie nauczenia się języka tą metodą. Słówek trzeba się uczyć, ale nie na zasadzie zakuwania z kartki, i potrzebna jest metoda, która umożliwi ich wykorzystywanie w naturalny sposób podczas rozmowy.

[Nanami]

[kokodin]

A u mnie w szkole nauczyciele angielskiego i niemieckiego, mówią praktycznie tylko o jednym. Mianowicie o tym, że "idzie reforma". Z tych rozmów i narzekań/pochwał wynika iż:
1. W nowej zreformowanej nauce angielskiego, niemieckiego itd, nie będzie obowiązku zniżania poziomu do osób najsłabszych. Po prostu będzie się realizować poziom podstawowy w podstawówce, gimnazjalny w gimnazjum a licealny w liceum. Co za tym idzie, nie będzie się w każdej następnej szkole zaczynać od podstaw.
2. Jako, że matura jest egzaminem, szkołę będzie można zakończyć ale matura nie koniecznie będzie do przeskoczenia. Ponieważ bez znajomości języka nie będzie się w stanie jej zdać.
Brzmi to bardzo złowrogo, ale może rzeczywiście coś zmieni, bo w tej chwili system nauki języków zawodzi na całej linii.

Z innej beczki.
Ja osobiście nigdy nie nauczyłem się gramatyki angielskiego, przynajmniej nie zasad gramatyki. Czy ją stosuję poprawnie czy źle to ja nawet nie wiem. Ale wiem jak skonstruować zdanie pytające, oznajmiające, czy zastosować czas teraźniejszy, bądź przeszły, przyszły z prostej intuicji, logiki. Jako grzdyl oglądałem Mazziego, coś utkwiło. W gimnazjum sam z siebie zacząłem rozróżniać słowa w piosenkach i dochodzić ich znaczenia. natomiast po skończeniu liceum przeskoczyłem z polskich napisów na angielskie z lenistwa. Czytanie ze zrozumieniem nigdy nie było problemem, podobnie rozumienie podstaw ze słuchu (czytam i wyszukuje informacje szybciej w angielskim i nawet niemieckim, którego nie umiem, niż w polskim, prosto zamiatając wzrokiem tekst). I już od wczesnego młodzieństwa gadałem sam do siebie w obcym dla wszystkich języku (teraz przypomina on trochę angielski). Niemniej jednak ze szkoły nie wyniosłem praktycznie nic, ponieważ uczono nas rzeczy kompletnie abstrakcyjnych a te praktyczne były gwarnie wyśmiewane przez niezainteresowanych kolegów. Rezultaty takiej nauki są łatwe do wyobrażenia. Niemieckiego uczono nas od podstawówki do końca liceum i na dwójach dobrnąłem do końca nic nie umiejąc. Natomiast angielskiego nauczyłem się sam (bez książek) i w szkole tylko potwierdziłem to zdając tę cholerną maturę rozszerzoną. I uczę się dalej, podświadomie i całkiem w afekcie, czytając napisy, instrukcje obsługi, dokumentacje techniczne i inne rzeczy , które mnie interesują. Oraz oczywiście słuchając dubów i mrucząc do siebie. Nie uważam się za osobę znającą język na wysokim poziomie, ale kilka razy uwodniłem sobie, że potrafię się z kimś porozumieć bez wymachiwania rękami. Jestem bardzo ciekawy jak młodsze pokolenia będą zdawać swoją maturę i w jakim stopniu nauczą się w tym celu języka.

A co do wypowiedzi Nanami. Jestem ciekawy jak ci Japończycy odebrali by nasz pokaleczony angielski, bo mi osobiście najlepiej gadało się po angielsku z francuzem, a gdy do kafejki w której pracowałem wpadła grupa texańczyków i jeden szkot, miałem spore problemy z translacją ich angielskiego na mój angielski. Oni rozumieli mnie jakoś za pierwszym razem.

[Nanami]

[nat_mich]

[Ysengrinn]

[Issina]

Osobiście nie mam problemów ze zrozumieniem dla własnych potrzeby tekstów z angielskiego. Jednak, gdy dochodzi do konwersacji załącza mi się blokada i próbuje na szybko wynajdywać odpowiednie słowa. Jak to wspomniał Ysengrinn, problem wynika z tego, że osoba, która nie ma doświadczenia w rozmówkach po prostu nie może się przestawić na luźna rozmowę w obcym języku.
Sama miałam sytuacje, że pani prowadząca rozmowę kwalifikacyjną w języku angielskim powiedziała mi, bym jeszcze raz powiedziała wszystko, ale własnymi słowami, a nie jak z podręcznika. I tu wychodzą błędy systemu nauczania. Zbyt mało czasu poświęca się na luźne rozmówki, a za dużo każe się wkuwać na pamięć szablonowych haseł i zwrotów.
Bo to wygląda dokładnie jak w przypadku klucza na maturze z j. polskiego. Nie użyłeś dokładnego zwrotu, już masz punkt mniej. Podobnie miałam na kartkówkach ze słówek, gdy użyło się synonimu, ale nie tego, co był podany na lekcji wcześniej, zadanie również nie było zaliczone. No ale to nie temat na wywlekanie błędów w nauczaniu ;]
I tak na koniec. Im więcej i częściej będziemy rozmawiać w obcym języku, tym szybciej nabierzemy pewności ;] Szkoda tylko, że nie zawsze ma się ku temu okazje...