[Grisznak]

Zaczęło się zasadniczo od oglądania Maria Sama Ga Miteru. Pisząc recenzję, postawiłem teże, że siłą tegoż naime jest realizm. Wszystko było cacy, do momentu, kiedy Miyaczek zwrócił mi uwagę, iż bohaterki Marimite są wręcz przeciwnie, nieżyciowe. Zastanowiłem się nad całą kwestią...i faktycznie, coś w tym jest.
Bo, na wszystkich złotych, srebrnych i brązowych rycerzy czegokolwiek, stado nastolatek w jednej szkole i żadnej nie przychodzi do głowy zrobienie czegokolwiek niestosownego, żadnych żartów, wygłupów, podpalania papierosów na tyłach szkoły, gadania o facetach itp. Po prostu stado aniołków. Posiłkując się własnym doświadczeniem, opartym na fakcie posiadania dwóch sióstr (z których jedna jest właśnie w "lillianowym" wieku) doszedłem do wniosku, że Miya miała rację.
Niemniej, sprawa nie zamyka sie tak łatwo. Bo rozważając ją szerzej i opierając się o podobne anime (Strawberry Panic, Otome Wa Boku, Onisama Ee) można dojść do wniosku, że w naturze japońskiej uczennicy szkoły żeńskiej leży grzeczność i uległość, zas jeśli już iść na randkę to tylko z koleżanką (sic!). Nie tak dawno tłumaczyłem fika z Marimite, gdzie dla bohaterek szczytem niegrzeczności było pójście na...karaoke. Oh well (cytując Majeczkę) pomyślałem, toć to nasze nastolatki by taką szkołe burn to the ground.
A jak wy to odbieracie? Czy może faktycznie normą jest, ze do szkół żeńskich chodzą wyłącznie grzeczne i uległe dziewczynki, którym wyłącznie nauka, modlitwy i wzdychanie do swoich onee-samów w głowie?

Zaczęło się zasadniczo od oglądania Maria Sama Ga Miteru. Pisząc recenzję, postawiłem teże, że siłą tegoż naime jest realizm. Wszystko było cacy, do momentu, kiedy Miyaczek zwrócił mi uwagę, iż bohaterki Marimite są wręcz przeciwnie, nieżyciowe. Zastanowiłem się nad całą kwestią...i faktycznie, coś w tym jest.
Bo, na wszystkich złotych, srebrnych i brązowych rycerzy czegokolwiek, stado nastolatek w jednej szkole i żadnej nie przychodzi do głowy zrobienie czegokolwiek niestosownego, żadnych żartów, wygłupów, podpalania papierosów na tyłach szkoły, gadania o facetach itp. Po prostu stado aniołków. Posiłkując się własnym doświadczeniem, opartym na fakcie posiadania dwóch sióstr (z których jedna jest właśnie w "lillianowym" wieku) doszedłem do wniosku, że Miya miała rację.
Niemniej, sprawa nie zamyka sie tak łatwo. Bo rozważając ją szerzej i opierając się o podobne anime (Strawberry Panic, Otome Wa Boku, Onisama Ee) można dojść do wniosku, że w naturze japońskiej uczennicy szkoły żeńskiej leży grzeczność i uległość, zas jeśli już iść na randkę to tylko z koleżanką (sic!). Nie tak dawno tłumaczyłem fika z Marimite, gdzie dla bohaterek szczytem niegrzeczności było pójście na...karaoke. Oh well (cytując Majeczkę) pomyślałem, toć to nasze nastolatki by taką szkołe burn to the ground.
A jak wy to odbieracie? Czy może faktycznie normą jest, ze do szkół żeńskich chodzą wyłącznie grzeczne i uległe dziewczynki, którym wyłącznie nauka, modlitwy i wzdychanie do swoich onee-samów w głowie?

[Avellana]

Dorzucę kamyczek nie własny, ale w poprzednim Answermanie - http://animenewsnetwork.com/answerman/2007-04-27 - było coś w ten deseń. Przekleję właściwy fragment:

[Grisznak]

Owszem, to po części wyjasnia sprawę, ale tu chodzi głównie o seks. Tymczasem ja chciałbym objąć tą sprawę nieco bardziej kompleksowo, a przy tym ograniczyć ją do szkół żeńskich, wychodzac z założenia, że skoro są to placówki inne niż zwykłe licea/gimnazja/cokolwiek, to i można przyjąć że model wychowawczy a zatem i sposób zachowania uczennic będzie nieco inny.
Poza tym, autor wspomina o tytułach z gatunku shonen - i tu ma zapewne 100% racji. Mi zaś chodzi o mangi/anime shoujo. Tu też zaczynają się schody - bo gdyby uznać, ze biszodzio w szonenach zachowują się "pod oglądającego", to w takim razie czy w shoujo jest podobnie?A jeśli tak w istocie jest, to jaką przyjemność stereotypowe fanki shoujo znajdują w obserwowaniu takich maksymalnie ugrzecznionych i wypranych z epikureizmu (chyba, że za taki uznamy wspólne picie herbatki - zuooo!) postaci?

Owszem, to po części wyjasnia sprawę, ale tu chodzi głównie o seks. Tymczasem ja chciałbym objąć tą sprawę nieco bardziej kompleksowo, a przy tym ograniczyć ją do szkół żeńskich, wychodzac z założenia, że skoro są to placówki inne niż zwykłe licea/gimnazja/cokolwiek, to i można przyjąć że model wychowawczy a zatem i sposób zachowania uczennic będzie nieco inny.
Poza tym, autor wspomina o tytułach z gatunku shonen - i tu ma zapewne 100% racji. Mi zaś chodzi o mangi/anime shoujo. Tu też zaczynają się schody - bo gdyby uznać, ze biszodzio w szonenach zachowują się "pod oglądającego", to w takim razie czy w shoujo jest podobnie?A jeśli tak w istocie jest, to jaką przyjemność stereotypowe fanki shoujo znajdują w obserwowaniu takich maksymalnie ugrzecznionych i wypranych z epikureizmu (chyba, że za taki uznamy wspólne picie herbatki - zuooo!) postaci?

[Teukros]

[wiluS]

A gdyby dopatrzeć sie w tym dydaktycznego charakteru anime? Spoglądając na problem obiektywnie(nie znam tych tytułów) to propagowanie zachowań poprawnych moralnie może wzbudzić w grupie odbiorców wstyd, zakłopotanie bądź refleksje. Z drugiej strony jest to strasznie naiwne podejście. Skoro świat przedstawiony jest na tyle nierealny by każde dziecko zorientowało sie w czym rzecz to w jakim stopniu wpłynie to na nastolatka? Stłumienie w postaciach anime młodzieńczego buntu, naturalnej chęci poznania i popędu seksualnego mocno nagina rzeczywistość i czyni z tego zwykłą bajkę.

Czy chcemy obserwować życie potulnej owieczki? Nie, my chcemy kogoś niezwykłego którego historia pozwoli oderwać sie od rzeczywistości. A może jednak? Hmm...
Właściwie wszystko opiera sie na satysfakcji widza. To co kolorowe dla jednego, dla drugiego jest już oklepane i zupełnie nieinteresujące. Twórcy starają sie dotrzeć do każdego być może dlatego czasami uciekają od zbuntowanej i zdecydowanej piękności.

[ByTheWay]

Heh, no ja raczej uważam, że MariMite nie jest zbyt realistyczne. Ok jestem w stanie sobie wyobrazić tak zachowujące się dziewczyny, ale raczej wątpię, że cała szkoła to mogą być aniołki:p Niby w katolickich szkołach czasem jest bardziej rygorystycznie niż w normalnych, ale małe szanse, że wszystko byłoby tak pięknie.

[Grisznak]

Dzięk Teukros, uchwyciłeś właściwie to, o co mi chodziło. A w kwestii detali...
Drugi tom powieści już mam na półce, ale jeszcze po niego nie sięgnąłem, muszę skończyć pierwszy tom mangi. W nich zresztą, bardziej niż w anime, bohaterki żyją, zachowują się swobodnie, żartują (vide uwaga o pięćdziesięciu kilogramach Sachiko), w
tym sensie są bardziej rzeczywiste.

Co się tyczy burzy uczuć - po części prawda, choć porównując Marimite z Onesama E, ta pierwsza pozycja jest wręcz niesamocie spokojna .W sumie najbardziej dramatyczne wątki pierwszej serii, czyli te z Rei i Yoshino oraz Sei i Shiori trudno uznać za poważne, w porównaniu z kwestiami poruszanymi przez Ikedę.

Słuszna, bardzo słuszna uwaga o braku rywalizacji - tu aż się prosi o porównanie choćby
z Fushigi Yugi, gdzie bohaterka gnębiona przez matkę i nauczycieli ucieka do innego świata. Tutaj tego nie ma, a przynajmniej nie w takim stopniu - rywalizacja opiera się na wzajemnych relacjach - tu ponownie trzeba się odnieść do mangi czy powieści.

W kwestii sympatii - mi w tym całym towarzystwie od poczatku brakowało czarnej owcy, kogoś, kto by bruździł, nie do końca mieszcząc się w schemacie Lillian, tak jak wszystkie bohaterki. Nawet Sei, która na kogos takiego mogła się zapowiadać, okazała się raczej ikoną stosunków panujących w Lillian niż ich zaprzeczeniem (choć tu mówię wyłącznie na podstawie anime).

Wilus, ciekawa uwaga. Choć tu Miayczek odniósł się do nieznanej mi za bardzo "literatury pensjonarskiej", twierdząc, iż w takich opowieściach, których adresatami były właśnie młode dziewczęta (a i one są adresatkami Marimite itd), bohaterki raczej starały się żartować, pogrywać z zakonnicami i tak dalej.

Funkcja wychowawcza. No...jeśli w seriach shoujo-ai mamy dopatrywać się wartości wychowawczych, to chyba jednak nie (znowu dowodem niech będzie Ikeda). W Marimite relacje bohaterek przedstawiane są różnie, do rodzenia się trwałej przyjaźni (jak Yumi i Sachiko), przez bliski związek dwóch koleżanek z dzieciństwa (Rei i Yoshino) po coś zdecydowanie mniej pedagogicznego (jak Sei i Shiori czy Sei i Yoko - choć to drugie pozostaje niejasne i dość fanserwiśne). Jak słusznei zauważyłeś, brak tu buntu - Sei, po rozstaniu z Shiori staje się normalną uczennicą, w co, znając kobiety i ich skłonność do emocjonalnego reagowania na wszystko, dziwi.

Dzięk Teukros, uchwyciłeś właściwie to, o co mi chodziło. A w kwestii detali...
Drugi tom powieści już mam na półce, ale jeszcze po niego nie sięgnąłem, muszę skończyć pierwszy tom mangi. W nich zresztą, bardziej niż w anime, bohaterki żyją, zachowują się swobodnie, żartują (vide uwaga o pięćdziesięciu kilogramach Sachiko), w
tym sensie są bardziej rzeczywiste.

Co się tyczy burzy uczuć - po części prawda, choć porównując Marimite z Onesama E, ta pierwsza pozycja jest wręcz niesamocie spokojna .W sumie najbardziej dramatyczne wątki pierwszej serii, czyli te z Rei i Yoshino oraz Sei i Shiori trudno uznać za poważne, w porównaniu z kwestiami poruszanymi przez Ikedę.

Słuszna, bardzo słuszna uwaga o braku rywalizacji - tu aż się prosi o porównanie choćby
z Fushigi Yugi, gdzie bohaterka gnębiona przez matkę i nauczycieli ucieka do innego świata. Tutaj tego nie ma, a przynajmniej nie w takim stopniu - rywalizacja opiera się na wzajemnych relacjach - tu ponownie trzeba się odnieść do mangi czy powieści.

W kwestii sympatii - mi w tym całym towarzystwie od poczatku brakowało czarnej owcy, kogoś, kto by bruździł, nie do końca mieszcząc się w schemacie Lillian, tak jak wszystkie bohaterki. Nawet Sei, która na kogos takiego mogła się zapowiadać, okazała się raczej ikoną stosunków panujących w Lillian niż ich zaprzeczeniem (choć tu mówię wyłącznie na podstawie anime).

Wilus, ciekawa uwaga. Choć tu Miayczek odniósł się do nieznanej mi za bardzo "literatury pensjonarskiej", twierdząc, iż w takich opowieściach, których adresatami były właśnie młode dziewczęta (a i one są adresatkami Marimite itd), bohaterki raczej starały się żartować, pogrywać z zakonnicami i tak dalej.

Funkcja wychowawcza. No...jeśli w seriach shoujo-ai mamy dopatrywać się wartości wychowawczych, to chyba jednak nie (znowu dowodem niech będzie Ikeda). W Marimite relacje bohaterek przedstawiane są różnie, do rodzenia się trwałej przyjaźni (jak Yumi i Sachiko), przez bliski związek dwóch koleżanek z dzieciństwa (Rei i Yoshino) po coś zdecydowanie mniej pedagogicznego (jak Sei i Shiori czy Sei i Yoko - choć to drugie pozostaje niejasne i dość fanserwiśne). Jak słusznei zauważyłeś, brak tu buntu - Sei, po rozstaniu z Shiori staje się normalną uczennicą, w co, znając kobiety i ich skłonność do emocjonalnego reagowania na wszystko, dziwi.

[Grisznak]

[ByTheWay]

Heh z tym hamburgerem to racja, to mi umknęło.
Jeszcze jedna sprawa w związku z wpływem na odbiorcę, nie mówię, że będzie to silny wpływ, ale jednak może skłonić do jakichś refleksji.

[Grisznak]

[wiluS]

[Teukros]

[Lain]

[wiluS]

[Grisznak]