[Eire]

Ja śmiałam się jak znajoma twierdziła, że u człowieka wszystkie monosomie to wady letalne.
Chciałaś im udowodnić swoją wyższość?
Człowieku, trochę dystansu i pokory, bo choć może trochę znamy się na jakiejś dziedzinie przedmiocie to po pierwsze w innej dziedzinie możemy być zupełnymi ignorantami, a po drugie po paru latach oglądania fansubów do poziomu eksperta jeszcze bardzo nam daleko.

[miriada]

[Hisayo]

[moshi_moshi]

Mangi są głównie czarno - białe, to że komiks jest cały w kolorze niczego nie oznacza, to nadal jest manga. Co prawda takich serii powstaje niewiele, ale jednak istnieją i podane przez Miriadę przykłady potwierdzają to.

[Akira1980]

Rodziców przekonałem o tym że A&M to nie bajeczki dla zdziecinniałych starych koni nie są, dopiero po tym jak puściłem im trzy anime "Grobowiec Świetlików", "Ghost in the Shell" oraz "Księżniczka Mononoke". NA starsze siostry też to podziałało. Ogólnie na rodziców powinno zadziałać cokolwiek ze studia Ghibli.
Niestety żyjemy w takim społeczeństwie że ludzie nadal dziwią się że ktoś może interesować się mangą i anime lub komiksem i sądzić że to zdziecinniały chłop/baba. Sam ostatnio w pracy się z tym spotkałem, gdy kupiłem komiksy na całkiem sporą sumę. To usłyszałem kupujesz komiksy? I to jeszcze tak drogie?! Nadmienię że kupiłem klasyk francuskiego komiksu TinTina oraz Lwy z Bagdadu. Sądzę że dopiero następne pokolenie będzie miało normalne spostrzeżenie na takie sprawy...

[de99ial]

Bo mentalność Polakó jest skrzywiona - jak coś jest animowane od razu ląduje w dziale "dla dzieci" a potem okazuje się, że te brutalne japońskie bajeczki dla dzieci!! Problem w tym, że te brutalne nie są dla dzieci i nigdy nie były - ale w Polsce ktoś użył swego skrzywionego mózgó i bam - mit gotowy.

[R2D2]

No cóż, moi rodzice uważają że anime to "japońskie bajeczki". Ale odkąd złapałem ojca na oglądaniu "Księżniczki Mononoke" w TVP, to już sie nie dam nabrać :D.

[Furiaboy]

Coz, przekonywac ludzi ktorzy bajka - kojarza z "gaska balbinka", ew. "gumisiami"? Jak ktos ma taka potrzebe to czemu nie, ale radze zawsze dobierac argumenty (nie tylko w tym temacie) do charakteru osob ktorym sie je przedstawia, nie zawsze terapia szokowa moze przyniesc skutek. Mi wystarczy ze matka rozumie ze film animowany nie musi byc dolcelowo dla dzieci, a ojciec... ojciec ostatnio spojrzal na monitor i sie spytal czy ogladam ten sam serial od paru lat (ach ta charakterystyczna japonska kreska)...

[Gucia]

Moi rodzice już olewają co oglądam. Mame zachwyciłam puszczając jej Tonari No Totori i Hauru no Ugoku Shiro, za to tata nadal ma odmienne zdanie, bo kiedys kolega z pracy powiedział mu, że oglądał w kinie Pokemon. Nie widziałam żadnej kinówki, ale nie wydaje mi się, że to jakieś szczególnie brutalne jest... Może ten biedny człeczyna pomylił Dragon Ball z Pokemonami albo sterszy cos pokręcił. Ktoś wspomniał o puszczeniu Elfem Lied,ale tatuś rozmawiał z wychowawczynią o anime i ta stwierdziła, że ten gatunek zawiera rzeczy, które demoralizują młodzież i mieszają w głowie: potwory, związki homoseksualne, znęcanie sie nad zwierzętami, masa przemocy, nagości(starszy kiedyś przyłapał mnie jak ogladałam GTO, akurat był pokazanu moment jak mył się w szkolnej umywalce i był śledziny przez dyrektora- już wizja związku hoho i nagości pięknie ujęta, jeszcze starszy gość podglądający 20-latka). Nie mam juz pomysłów żeby ich przekonać. Jakby na to nie patrzeć, to jestem w sytuacji bez wyjścia. Raz, że bajki dla małych dzieci raz, że brutalne :/

[Kikimora]

Na początku dość pobłażliwie podchodzono do tego, co oglądam. Dopiero po obejrzeniu Spirited Away mama zaczęła 'podrzucać' grosza raz na kiedyś na jakąś mangę. Wujek z tatą są raczej na etapie Final Fantasy i Last Exille, ale i tak jest dobrze.
Babcia łapie się za głowę, jak jadę 'na drugi koniec Polski do tych dziwaków na zjaaazd', zwłaszcza, iż dość .. hmm, eksentrycznie ubrana?
Poza tym zniknęły mi pierwsze trzy tomy Death Nota. Znalazłam je w szafce w samochodzie; na pytanie, co one tam robią, mama powiedziała, że czekając w kolejce na prom chętnie czyta. Jednocześnie opadła mi szczęka i zaczęły latać wokół aniołki.

Co do szkoły. Znam niejedna osobę, tzw. prawdziwego otaku - siada obok śmietnika, sam, w ciemności, słucha mhrocznego Miyaviego i delektuje się Dragon Ballem bądź innym Naruto. Ubiera się albo jak metal [ z całym szasunkiem, kiedys i ja tak biegałam ;p ] albo jak.. no nie wiem, ciężko określić. Specyficznie - ni to harajuku, ni to Dworzec Centralny. Jest sam, nikt nie go nie lubi - dziwak słowem. Mnie raczej taki los nie spotkał - nie krzyczą, jak w przypadku wielu innych znajomych - o, idzie dżapanmen!. Nie ukrywam, że czytam 'porno chińskie bajki', ale nie daję tego po sobie poznać. Nauczyciele i tzw. 'classmate' raczej uważają, że mam specyficzne podejście, dość kontrowersyjne pomysły, wiedzą, że interesuję się tym, ale nic ponad to. Jestem normalna i tak mnie postrzegają. A to, że w weekendy robię maratony-anime 2o godzinne to inna sprawa.

[Eire]