[achiever]

W buddyzmie (będę pisał głównie wg zen i najwyższego zrozumienia) jako takim nie chodzi o nic (a jednocześnie o wszystko to droga zamierzonych paradoksów, w ogóle buddyzm nazwałbym filozofia paradoksów, lecz on sam nawet nie jest filozofią, religia to też tylko w wąskim pojmowaniu, jeśli już to religia ezoteryczna, a zatem na doświadczenie, na wnętrzę, nie na zewnętrzne treści nakazy).

Karma i te wszystkie sprawy to tylko zabawki dla ego. Owszem można się nimi zajmować, ale nie ma takiego sensu. Tutaj właściwie można to odnieść do tego, że sam buddyzm jest tak porozdzielany i stosownie do osób wybierają jaki im się podoba, również wedle zrozumienia. Są głównie 3 ścieżki wg tybetańskiego bodajże: hinayana, mahayana i vajhrayana.

Tutaj tak samo przeznaczenie. Z nim jest tak: nie ma ani przeznaczenia ani wolnej woli, lub też jest jedno i drugie, ostatecznie nie ma to znaczenia, bo i tak znaczenie już jest. Wszystko odnosi się do wyjścia poza wszystko, objęciem wszystkiego i byciem wszystkim, tak że ostatecznie nie ma rozróżnienia pomiędzy wszystkim i niczym; realizuje się to już w niewypowiedzianym zrozumieniu, którym jest człowiek i nigdy go nie stracił, lecz zapomniał.

W buddyzmie (będę pisał głównie wg zen i najwyższego zrozumienia) jako takim nie chodzi o nic (a jednocześnie o wszystko to droga zamierzonych paradoksów, w ogóle buddyzm nazwałbym filozofia paradoksów, lecz on sam nawet nie jest filozofią, religia to też tylko w wąskim pojmowaniu, jeśli już to religia ezoteryczna, a zatem na doświadczenie, na wnętrzę, nie na zewnętrzne treści nakazy).

Karma i te wszystkie sprawy to tylko zabawki dla ego. Owszem można się nimi zajmować, ale nie ma takiego sensu. Tutaj właściwie można to odnieść do tego, że sam buddyzm jest tak porozdzielany i stosownie do osób wybierają jaki im się podoba, również wedle zrozumienia. Są głównie 3 ścieżki wg tybetańskiego bodajże: hinayana, mahayana i vajhrayana.

Tutaj tak samo przeznaczenie. Z nim jest tak: nie ma ani przeznaczenia ani wolnej woli, lub też jest jedno i drugie, ostatecznie nie ma to znaczenia, bo i tak znaczenie już jest. Wszystko odnosi się do wyjścia poza wszystko, objęciem wszystkiego i byciem wszystkim, tak że ostatecznie nie ma rozróżnienia pomiędzy wszystkim i niczym; realizuje się to już w niewypowiedzianym zrozumieniu, którym jest człowiek i nigdy go nie stracił, lecz zapomniał.

[Momoko]

Ja chciałabym spytac, o co chodzi z grupami na forum. Znaczy, czy do czegoś zobowiązuje przynależnośc, i o co właściwie w tym chodzi, są jakiś skutki uboczne?
Zacznę świecic w ciemnościach, kwiatek mi wyrośnie na głowie, albo cóś?

[Zegarmistrz]

[Momoko]

Dzięki, dzięki _^_,,
Uff, dużo informacji i wykrzykników....-_-"...

[Serika]

*macha chorągiewką z napisem "WiP" i głaszcze Pierwszego Sekretarza AntyWiPu po główce*
Śliczna przemowa, Zeg ^^

Grupy na forum wzięły sie stąd, że pare osób sie nudziło i postanowiło się pobawić (w czasch, gdy moderacja nie istniała, więc nic nie mogła zrobić z bandą radosnych spamerów). W związku z tym zostały stworzone dwie organizacje, pierwotnie czysto żeński WiP, z Miyakiem na czele (podobno dlatego, ze tak wyszło), oraz "elitarny" (z reguly dwuosobowy, te ostatnie tlumy są jakieś nietypowe) AntyWiP, który miał na celu: porywanie członkiń WiPu, zamykanie ich w piwnicy, dążenie do zniszczenia świata oraz wieczne remontowanie swojego Ponurego Zamczyska (zwłaszcza po tym, jak my, WiPówki, przemalowałyśmy je na różowo ^^). Jeśli pogrzebiez w dziale Multiświat, pewnie możesz sobie sporo z tych zabaw przeczytać.

... a potem zaczęliśmy sie paskudnie obijać, więc jesteśmy Największymi Wrogami czysto symbolicznie XD

[Sakura_chan]

Czy ktoś wie, jak się nazywa ten aktor który grał L'a w Death Note The Movie i czy gdzieś jeszcze zagrał ?

[Keii]

Według ANN jest to Ken'ichi Matsuyama i grał w:
Death Note (live-action movie) as L
Death Note (TV) as Jealous
Death Note: The Last Name (live-action movie) as L
Gokusen (live-action TV) as Kenichi Mouri
NANA (live-action movie) as Shinichi "Shin" Okazaki

[Zegarmistrz]

Dlaczego ludzie myślą na zasadzie binarnego systemu wykluczeniowego?

Tzn. 0 albo 1, białe albo czarne, dobre albo złe, potrzebne albo niepotrzebne, mądry albo głupi, lewica albo prawica?

Dlaczego wszystko sprowadzają do "Tak" lub "Nie", nie zauważając istnienia "Tak, ale..." i innych form pośrednich?

Dlaczego stosują metodę wykluczenia? Dlaczego jeśli jakaś idea (dla uproszczenia wywodu: np. myśl polityczna) nie jest Prawicowa to automatycznie jest Lewicowa? Dlaczego nie są w stanie pojąć, że coś może być (posługując się tym samym przykładem) w 80% Lewicowe i 20 Prawicowe?

Dlaczego nie są w stanie zrozumieć, że układ nie musi zamykać się w dwuch punktach i (odwołując się dalej do polityki i kierunku) idea może w nim się nie mieścić, być np. Górna lub Dolna, Przednia lub Tylna?

Dlaczego nie jestem w stanie tego napisać tak, żeby ktoś to zrozumiał?

[Ysengrinn]

Dobre pytanie, zwłaszcza, że właśnie na tym samym opierają się nawet najwcześniejsze mitologie (światło-ciemność, kobieta-mężczyzna, dom-świat zewnętrzny). Przydałaby się wypowiedź kogoś obcykanego w psychologii. Przyłączam się do pytania Zega.

[Momoko]

Pytanie zapewne nie do mnie, bo na psychologi się znam o tyle tylko, że trochę mnie ciągnie w te klimaty i czasem sobię coś niecoś poczytam mądrych książek.
Podział świata na czarne i białe może odwoływać się do przeszłości gatunku, gdy musiała nastąpić prosta weryfikacja - przyjaciel lub wróg, nigdy nic pomiędzy. Dlatego dla pewności utartych sposobów zachowań, bezpieczniej jest coś dociągnąć do pewnej definicji niż narazić się na zjedzenie przez wrogoprzyjaciela.
Czy ja w ogóle dobrze piszę? Jak nie, to proszę mnie poprawić.
Przekaz odbieramy jako bardziej klarowny, gdy przedstawimy go na zasadzie kontrastu. Głębszą myśl łatwiej wyłowić w konwencji czarne/białe niż w różnych odcieniach szarości, niezależnie od tego, jak to się ma do prawdziwego życia

[Sakura_chan]

Momoko, dobrze gadasz, jest w tym sporo prawdy. Ale odbiór świata na zasadzie 0-1 czy czarne-białe wynika nie tylko z prostej weryfikacji, ale też z lenistwa. Łatwiej coś przyporządkować na zasadzie białe-czarne niż zastanawiać się nad różnymi odcieniami szarości. Bo do tego to już trzeba wysiłku, dokładniejszej analizy a ludziom wbrew pozorom wcale nie chce się używać mózgu. Stąd rozumowanie czarne-białe czy stereotypowe.

[Momoko]

[Sakura_chan]

A propos stereotypów. Dawno, dawno temu gdy byłam jeszcze grzeczna i mangowo nieświadoma, kojarzyłam mangę z hentajami. Ale wysłuchałam mądrzejszych ode mnie. Każde myślenie można zmienić, pod warunkiem że się chce.

[Zegarmistrz]

[Avellana]

Zaczekaj przynajmniej, aż się zarejestruje... Może być jeszcze jakiś pożytek ^^'