[Silla]

Szukanie pracy to największy wrzód na tyłku. A nieśmiałość mi tego nie ułatwia...

Przeniesione z Zupy:
Jako że dyskusja z Zupy wydaje się rozwojowa, a i temat życiowy i ciekawy, postanowiłam założyć odpowiedni wątek. Możecie tu zamieszczać pytania, wątpliwości związane z poszukiwaniem pracy, podrzucać pomysły i ogłoszenia, a także opisywać swoje doświadczenia na tym polu. :)

moshi_moshi

[Crushmaker]

skądś to znam :) już 3 tygodnie na bezrobociu i jak czegoś nie znajde to zgine z nudów :P

[Salva]

[Aino]

Ja już trzecie wakacje pod rząd próbuję znaleźć pracę i nic... A do call center za cholerę nie pójdę!
Poza tym... Wstaję rano i okazuje się, że nie ma wody. Rodziców też. Za to w łazience stoją dwa wiadra z zimną wodą. Uwielbiam takie rozpoczęcie dnia :(

[BOReK]

Z pracą wakacyjną nie jest łatwo, chyba że mówimy o sezonowej (ale te są zwykle wcześniej okupowane). Mnie się udawało łapać krótkie zlecenia, ale wyłącznie po znajomości no i zdecydowanie nie było to nigdy zajęcie, które chciałbym wykonywać długo - choć zabawa bywała przednia. Lepiej szukać dłuższego zajęcia albo... zostać freelancerem. :D

[Aino]

Byłam w tamtym roku na tygodniowym szkoleniu, które miało trwać trzy dni... Dobrze, że w porę zdałam sobie sprawę, że to nabijanie ludzi w butelkę. Koleżanka za miesiąc "pracy" otrzymała coś ponad 200 złotych wypłaty, bo ciągle odsyłali ją do domu.

Co prawda został mi ostatni rok studiów, ale nie pogniewałabym się, gdybym dostała jakąś pracę na stałe. Niestety to wydaje się być szczytem marzeń...

Chce mi się wyć.

[BOReK]

[Aino]

Tak, dziennych. Z kombinowaniem bym sobie poradziła, chociaż i tak wiem, że nic z tej pracy nie wyjdzie.

[BOReK]

[Silla]

[Aino]

[Muchozol]

[Cepelia]

Aino i Silla, szczerze współczuję. Mi zajęło szukanie pracy jakieś 10 miesięcy intensywnego biegania po rozmowach i to był jeden z gorszych okresów w moim życiu. Może pocieszy was fakt, że w końcu musi się udać :D

OT: Znowu jestem chora w upierdliwie-bolesny sposób, na który nie przysługuje L4. Wrr.

[korsarz]

Widzę, że nie tylko ja jestem w podobnej sytuacji... Studia skończone rok temu, roboty dalej brak - bo paraliżuje mnie wizja rozmowy kwalifikacyjnej. Nie mam też pewności, że sobie poradzę, gdyby jakimś cudem zatrudnienie się znalazło. Tendencja do postrzegania wszelkich większych zmian jako potencjalnego zagrożenia zdecydowanie życia nie ułatwia. Totalny brak umiejętności nawiązywania kontaktów z ludźmi również.

[Saga]

korsarz, może w Twojej sytuacji lepiej poszukać pomocy psychologa? Sama się zgłosiłam ostatnio do pani psycholog, bo chcę zmienić pracę, w której byłam mobbingowana, co mocno zaniżyło moją samoocenę. Dobry psycholog pomoże przygotować się do rozmowy kwalifikacyjnej i nabrać trochę odwagi. Jest wiele poradni, które mają podpisany kontrakt z NFZ, potrzebne jest tylko skierowanie od lekarza rodzinnego.