[Bezimienny]

[Grisznak]

Właśnie doszedłem do bossa w kopalni i przeszła mi ochota na tę grę. Poświęcenie kolejnych kilku godzin na zdobycie jednego poziomu, tylko po to, by go ubić, to nie jest to, co orki lubią najbardziej. Baldurowi podziękujemy.

Właśnie doszedłem do bossa w kopalni i przeszła mi ochota na tę grę. Poświęcenie kolejnych kilku godzin na zdobycie jednego poziomu, tylko po to, by go ubić, to nie jest to, co orki lubią najbardziej. Baldurowi podziękujemy.

[Mai_chan]

Wprawdzie zgodzę się z tym, że Baldur jest nudny przeraźliwie, ale powiem to:

Grisznak, czy ty czasem nie jesteś rozpieszczony przez jRPGi? Ja rozumiem, że tam levele idą w dziesiątki, ale tutaj to ewidentnie tak NIE działa...

[Grisznak]

Mai - 5 godzin gry i jeden poziom doświadczenia, nie dający zresztą praktycznie niczego (nie podniósł mi nawet procentowych zdolności posługiwania się daną bronią). Jako, że obszar działania nie zwiększył mi się drastycznie, aż boję się myśleć, ile trwałoby wbijanie postaci na trzeci poziom.

Grałem niedawno w Neverwinter Nights. Grę skończyłem na 18 poziomie, bez poświęcania godzin na latanie po świecie i levelowanie - w zasadzie poziomy zdobywało się wykonując questy, nie biegając godzinami po polu w nadziei na znalezieniu kilku koboldów, za pokonanie których dostaniesz 7 punktów doświadczenia.

Mai - 5 godzin gry i jeden poziom doświadczenia, nie dający zresztą praktycznie niczego (nie podniósł mi nawet procentowych zdolności posługiwania się daną bronią). Jako, że obszar działania nie zwiększył mi się drastycznie, aż boję się myśleć, ile trwałoby wbijanie postaci na trzeci poziom.

Grałem niedawno w Neverwinter Nights. Grę skończyłem na 18 poziomie, bez poświęcania godzin na latanie po świecie i levelowanie - w zasadzie poziomy zdobywało się wykonując questy, nie biegając godzinami po polu w nadziei na znalezieniu kilku koboldów, za pokonanie których dostaniesz 7 punktów doświadczenia.

[BOReK]

Pograj sobie w Mount&Blade. Jak po kilku godzinach gry będziesz miał poziom 10 i idące za nim zdolności mniej niż przeciętnego żołnierza, to zobaczysz czym jest ból ewolucyjny.

[Issina]

Pograłam troche w Velvet Assassin, ale przerzuciłam się jednak na Call of Juarez: Bound in Blood i teraz zaluje...
Nie ma to jak wychwalanie polskiej gry na polskich stronach...

[Zegarmistrz]

Grisznak: w odróżnieniu od Mai nie mam poczucia, że źle się do tej gry zabierasz. Mam pewność.

[Grisznak]

Zeggie, wiem o tym wszystkim, bo mam spore doświadczenie z rpg, klasycznymi, komputerowymi i konsolowymi. Miałem ochotę zagrać w coś, co pozwoli mi odpocząć od męczących aspektów jrpg, jak choćby konieczności tracenia czasu na levelowanie. Oczywiście, wiem, że pod pewnymi względami (jak choćby fabuła czy osobowość bohaterów i relacje interpersonalne) crpg będzie zawsze w tyle za jrpg, toteż nie oczekiwałem takich cudów. Oczekiwałem gry, w którą grając będę się po prostu dobrze bawił, tak jak to było z Betrayal at Krondor, Diablo, Gothic czy Nervewinter. Tymczasem Baldur, miast dawać przyjemność gry, budzi irytację.

Nie chodzi o system - D&D potrafi dobrze się sprawdzić w grze komputerowej, Neverwinter dowodem. Tymczasem mechanika Baldura mnie drażni. Dochodzę do bossa, zaczyna się bitwa i tworzy chaos - zanim ogarnę, co kto i jak, połowa drużyny leży martwa, a druga obrywa czarami. Doceniam w takich momentach turowy system z jrpgów, a nawet bardziej innowacyjne rozwiązania, łączące turówki z czasem rzeczywistym.

Co do ekwipunku - wiesz, od początku gry usiłuję kupić dla mojej łuczniczki łuk + 1 za 2000 sztuk złota. Cóż z tego, jeśli zebranie nawet 1000 to wyzwanie niesamowite (w końcu trzeba leczyć i wskrzeszać, a to kosztuje bajońskie sumy - drużynowej kapłance mp starcza na dwa kjurlajty). Z questami, owszem, mogę mieć pewien problem, gdyż ma postać o charakterze "zły", a z takimi mało kto chce gadać.

Pisząc o "procentach", miałem na myśli wskaźniki wprawy w posługiwaniu się bronią.

Zeggie, wiem o tym wszystkim, bo mam spore doświadczenie z rpg, klasycznymi, komputerowymi i konsolowymi. Miałem ochotę zagrać w coś, co pozwoli mi odpocząć od męczących aspektów jrpg, jak choćby konieczności tracenia czasu na levelowanie. Oczywiście, wiem, że pod pewnymi względami (jak choćby fabuła czy osobowość bohaterów i relacje interpersonalne) crpg będzie zawsze w tyle za jrpg, toteż nie oczekiwałem takich cudów. Oczekiwałem gry, w którą grając będę się po prostu dobrze bawił, tak jak to było z Betrayal at Krondor, Diablo, Gothic czy Nervewinter. Tymczasem Baldur, miast dawać przyjemność gry, budzi irytację.

Nie chodzi o system - D&D potrafi dobrze się sprawdzić w grze komputerowej, Neverwinter dowodem. Tymczasem mechanika Baldura mnie drażni. Dochodzę do bossa, zaczyna się bitwa i tworzy chaos - zanim ogarnę, co kto i jak, połowa drużyny leży martwa, a druga obrywa czarami. Doceniam w takich momentach turowy system z jrpgów, a nawet bardziej innowacyjne rozwiązania, łączące turówki z czasem rzeczywistym.

Co do ekwipunku - wiesz, od początku gry usiłuję kupić dla mojej łuczniczki łuk + 1 za 2000 sztuk złota. Cóż z tego, jeśli zebranie nawet 1000 to wyzwanie niesamowite (w końcu trzeba leczyć i wskrzeszać, a to kosztuje bajońskie sumy - drużynowej kapłance mp starcza na dwa kjurlajty). Z questami, owszem, mogę mieć pewien problem, gdyż ma postać o charakterze "zły", a z takimi mało kto chce gadać.

Pisząc o "procentach", miałem na myśli wskaźniki wprawy w posługiwaniu się bronią.

[Asthariel]

Grisznak
Rada -stwórz wojownika posługującego się łukiem.
Nakup tyle strzał ile się da.
Idź do Beregostu, świątyni na wschód, i jeszcze raz na wschód.
Lokacja z bazyliszkami, gdzie na kilka godzin przyłącza się ghul odporny na zamianę w kamień.
Wysyłasz ghula, ten unieruchamia bazyliszka, ty wykańczasz go strzałami.
Minimum na 5 poziom wskoczysz. I możesz już po przyłączać towarzyszy, którzy tez już będą mieli 4-5 level. I możesz na luzie grać w sam wątek główny.

Edit: Masz problem z chaosem podczas walki? Aktywna pauza. Spacja, i spokojnie wydajesz rozkazy.

[JJ]

[CainSerafin]

Ej, nie męczcie orka! W cRPG gra się przecież dla przyjemności, a nie po to by się przy nich męczyć.

A teraz o mnie. Pewien czas temu ukończyłem Sacrifice, czyli jedną z najbardziej oryginalnych gier przy których się bawiłem. W końcu niezbyt dużo jest gier w których postacią kieruje się w TPP, oddziały przywołuje się za pomocą dusz zdobywanych na wrogach i many, a postać da się, w ograniczonych możliwościach, rozwijać jak w cRPG. Szkoda tylko, że istnieje kilka prostych sposobów na wygrywanie scenariuszy. Ot, wystarczy się obwarować przy własnym ołtarzu i odpierać kolejne ataki nawracając jednocześnie dusze pozostawiane przez wroga. Dzięki temu można stworzyć dość duży oddział z którym można się wybrać by odprawić egzorcyzmy na ołtarzu osłabionego wrogiego maga. Potem pozostaje tylko podziwianie komunikatu: "Wygrałeś".
Poza tym podczas gry miałem wrażenie, że wzorowali się na niej twórcy Spellforce.

A ostatnio gram w Sacred. Gra się dość miło, ale tylko do maks. dwóch godzin gry pod rząd, a potem robi się monotonnie. Wątek główny jest, ale nie bardzo rozumiem o co w nim chodzi poza łażeniem i mordowaniem pikseli, a questy są czasem absurdalnie głupie (zapomniałem książki/topora/ukochanej więc przynieś mi ją). Z drugiej strony świat gry jest ogromny i można bez problemu (nie licząc respawnujących się hord potworów) łazić w tą i z powrotem nie martwiąc się zadaniami.
A na koniec mam mam pewien problem. Nie wiem co złego zrobiłem, ale ekran ładowania zmienił mi się na jakieś japońskie "krzaczki", a czcionka zmutowała się w Arial. Nie przeszkadza to w grze, ale miło by było wiedzieć skąd to się wzięło.

Ej, nie męczcie orka! W cRPG gra się przecież dla przyjemności, a nie po to by się przy nich męczyć.

A teraz o mnie. Pewien czas temu ukończyłem Sacrifice, czyli jedną z najbardziej oryginalnych gier przy których się bawiłem. W końcu niezbyt dużo jest gier w których postacią kieruje się w TPP, oddziały przywołuje się za pomocą dusz zdobywanych na wrogach i many, a postać da się, w ograniczonych możliwościach, rozwijać jak w cRPG. Szkoda tylko, że istnieje kilka prostych sposobów na wygrywanie scenariuszy. Ot, wystarczy się obwarować przy własnym ołtarzu i odpierać kolejne ataki nawracając jednocześnie dusze pozostawiane przez wroga. Dzięki temu można stworzyć dość duży oddział z którym można się wybrać by odprawić egzorcyzmy na ołtarzu osłabionego wrogiego maga. Potem pozostaje tylko podziwianie komunikatu: "Wygrałeś".
Poza tym podczas gry miałem wrażenie, że wzorowali się na niej twórcy Spellforce.

A ostatnio gram w Sacred. Gra się dość miło, ale tylko do maks. dwóch godzin gry pod rząd, a potem robi się monotonnie. Wątek główny jest, ale nie bardzo rozumiem o co w nim chodzi poza łażeniem i mordowaniem pikseli, a questy są czasem absurdalnie głupie (zapomniałem książki/topora/ukochanej więc przynieś mi ją). Z drugiej strony świat gry jest ogromny i można bez problemu (nie licząc respawnujących się hord potworów) łazić w tą i z powrotem nie martwiąc się zadaniami.
A na koniec mam mam pewien problem. Nie wiem co złego zrobiłem, ale ekran ładowania zmienił mi się na jakieś japońskie "krzaczki", a czcionka zmutowała się w Arial. Nie przeszkadza to w grze, ale miło by było wiedzieć skąd to się wzięło.

[Asthariel]

O, Sacrifice jest genialne. Najbardziej polubiłem granie po stronie Jamesa, i te jednostki z 6 misji dla niego, co miotały kilkoma kamieniami.
A na granie taką taktyką jakoś isę nie pokusiłem. Dawałem kompu uczciwą szanse na zwycięstwo na polu bitwy :-P

[Issina]

Call of Juarez: Więzy Krwi już za mna.
Gierka, mimo kiepskawego poczatku wg mnie, okazała się nie najgorsza (ale nie rewelacyjna...)
No i zdecydowanie za krótka była...

Ok, wracam do Velvet Assassin

[Havoc]

X-Blades ale już przeszedłem. Polecam strasznie idzie dobrze się zabawić i w ogóle się nie nudzi :P

[Loko]