[Keii]

Właśnie skończyłem DSowe 極限脱出 9時間9人9の扉 (999: Nine Hours, Nine Persons, Nine Doors), to znaczy przeszedłem true ending. Udało mi się do niego dostać za bodaj piątym razem, a to i tak dopiero kiedy przeczytałem w opisie w jakiej kolejności powinienem wchodzić do drzwi.
Gra genialna i zdecydowanie polecam ją wszystkim lubiącym zagadki, zakręconą fabułę i thrillery "ucieczkowe", w stylu Cube'a czy pierwszej Piły (bez gore otoczki).

[Urawa]

Shin Megami Tesnsei: Devil Survivor 2
Gdy dziesiąty już raz podchodzę do jednego z bossów i ginę, mając ochotę machnąć konsolą o ziemię, to znak, że gra jest cholernie trudna i czas ją na jakiś czas odłożyć. Faktycznie, w niczym nie ustępuje jedynce, poza jeszcze bardziej wywindowanym poziomem trudności. Uwielbiam Megateny, dlatego pewnie za miesiąc czy dwa do niej wrócę.

[Asthariel]

Z okazji wyjście Edycji Rozszerzonej, drugi raz przechodzę Wiedźmina 2, tym razem po stronie Iorvetha, na najwyższym poziomie trudności. Przypomniałem sobie, co najbardziej nienawidziłem w tej grze - osoba odpowiedzialna za początek drugiego aktu (przebijanie się przez pole bitwy) zasługuje na coś wyjątkowo spektakularnie bolesnego i perfidnego, ale niestety, po godzinie jak dotychczas nieudanych prób przejścia tego fragmentu wyobraźnia mi nieco szwankuje. Gracz bez żadnego przygotowania zostaje wrzucony w ciąg 5-6 walk, trwających łącznie z 10 minut, bez możliwości zapisania gry między nimi. Zginąć dziesiąty raz z rzędu przy czwartej / piątej walce - to dopiero frajda! Grrr, mam dość, spróbuję jutro.

[shugohakke]

Unlimited Blade Works
Shame on me! Że też połapałem się dopiero po "Trace on"...

Chyba tracę moją zdolność rozgryzania scenariuszy. A może to moja słabość do Rin zaćmiła zdolność oceny?

W każdym razie do końca już nie daleko, a potem jeszcze tylko Haeven's Feel i mogę zabierać się za anime.

[Urawa]

Shin Megami Tensei: Strange Journey - niezwykle rzadko sięgam drugi raz po ukończoną grę, ale Megateny na to zasługują, zwłaszcza najlepszy chyba dungeon crawler, w jakiego kiedykolwiek grałem. Tym razem chcę przejść w neutral, choć zwykle ten wybór oznaczał najtrudniejszych przeciwników do pokonania.

[shugohakke]

[Smk]

[shugohakke]

A bo niby skąd? Ten gość nigdy nie był moją ulubioną postacią, więc nie darzyłem go specjalnym zainteresowaniem, a z żadnym źródłem spoilerów styczności nie miałem.

[Keii]

Od jutra open beta Phantasy Star Online 2. Postacie będą przeniesione do wersji live, a sama gra to f2p, gdzie praktycznie cała zawartość "premium" to estetyka (+boosty, no ale to normalka).
Zapraszam tutaj, jeśli ktoś chce się doinformować, a w dużym skrócie powiem tylko, że to bardzo dobry online action rpg i prawdopodobnie tak jak w przypadku poprzednich testów pojawi się patch zangielszczający grę.

[RepliForce]

Keii, wiesz może, kiedy gra ma być wydana na PSVite?

[Keii]

[RepliForce]

To mam dużo czasu na uzbieranie na PSvite ^ ^

[Urawa]

Hearts of Iron: Druga Wojna Światowa - kolejna gra, do której często wracam. Grając generałem Franco uwolniłem już Hiszpanię od komunistów, zjednoczyłem półwysep Iberyjski (tylko wrzód w postaci Gibraltaru mi został), a obecnie zajmuję kolonie portugalskie w Afryce.

[Smk]

[Tren]

Pokemon Ranger - 4 misja. Okej, Ranger jest zdecydowanie inne niż zwykłe odsłony pokemonów. I bynajmniej nie odnoszę się tutaj do kompletnie innego systemu "łapania" stworków który polega na robieniu wokół nich kółek (wiem, nie brzmi fascynująco) beyblade... khem... dyskiem.

Właściwie głównym problemem są pierwsze dwie misje, które są strasznie wypełnione ekspozycją i co i rusz ktoś ci mówi co powinieneś robić. Jest to o tyle denerwujące, że pokemony lubiłam głównie za to, że po pokazaniu najbardziej podstawowych podstaw zostawiają cię samemu ze stwierdzeniem "a teraz sam kombinuj co dalej" (nie wiem jak to jest w nowszych grach, ale za to głównie lubiłam pierwsze generacje). W każdym razie dobrze się bawić zaczęłam dopiero podczas trzeciej misji, gdzie puścili mnie samopas po mieście. A już w ogóle gra rozkręciła się przy czwartej, gdzie wpuścili mnie w kanał.

Właśnie główną zmianą w stosunku do zwykłych Pokemonów jest to, że nie gra się rządnym przygód i cudzych pieniędzy dzieciakiem, który chce udowodnić światu, że jest najlepszy, a... pracownikiem społecznym. Misje obejmują, szukanie stworków, które uciekły właścicielom (włącznie z przeszukiwaniem koszy na śmieci pod tym względem), uspokajanie dzikich pokemonów, oczyszczanie wodociągów i oczywiście ratowanie regionu przed Złą Organizacją(TM).

Mta, Źli... Antagoniści ze Złej Organizacja z Rangersów zasługują na specjalną nagrodę na najbardziej niekompetentnych i niepoważnych w tej serii. O ile w zwykłych Pokemonach te złe organizacje były całkiem na poważnie, tak tutaj twórcy postanowili chyba bardziej nawiązać do niesławnego tria Zespołu R z anime. Była już nawet introdukcja muzyczna przy użyciu instrumentów. I konfetti. Seriously, konfetti.

Gra sama w sobie jest dość dziwną mieszanką puzzli, eksploracji, strategii i umiejętności ucieczki oraz rysowania kółek. Zresztą łapanie wymaga zarówno zdolności, szczęścia, jak i strategii. Zwłaszcza tego drugiego. I wbrew poradzie na początku gry często o wiele lepiej zrobić game over i wrócić do save'a niż wycofać się i być zmuszonym od nowa zbierać Asystę, gdy coś pójdzie nie tak.

A tak poza tym to gra się całkiem dobrze, choć gra zaczyna mnie frustrować, gdy przychodzi do łapania potężniejszych stworków. Muka dorwałam dopiero za 4 razem (mając od początku naprawdę dobrą Asystę na dodatek), a teraz znowu utknęłam przy silniejszych pokemonach.

Ale spróbuję przejść choćby po to, by dowiedzieć się jak dużo płacą Rangerom, bo chwilowo nie wierzę, że ktokolwiek podjąłby się tak uciążliwej i niebezpiecznej pracy społecznie. A tak na marginesie twórcy są morderczo szczerzy - elektryczne pokemony to SĄ przenośne bateryjki.

EDIT. Okej, misja szósta mnie zamordowała. Główny antagonista zgubił się w lesie szukając legendarnego pokemona. Co zrobił? Wezwał pomoc - nas. Przy okazji cały czas śmiał się maniakalnie i zwymyślał krukowi, którego zobaczył. To było fazowe....

Picross DS - jako fanka papierowej wersji nie jestem pod wrażeniem. 10x10 i 15x15? Oh, come on. Tryb podstawowy mówi ci kiedy robisz błędy? Bez jaj. Hinty jeszcze przed rozpoczęciem gry? Że co? O tym, że o niebo wygodniej robi się te obrazki na papierze, a przynajmniej na większym ekranie, nie wspominając. Straszne easy modo, gra dla ludzi którzy w życiu się w to nie bawili (tutorial którego nie można przeskoczyć mówi zresztą sam za siebie...).