[fm]

Czas na trochę zaległych wrażeń:
Yu-no - po różnych hymnach pochwalnych w sieci spodziewałem się odrobinę lepszej gry
+ interesująca fabuła z przeskokami pomiędzy alternatywnymi wersjami świata
+ mechanika - na wstępie dostajemy mapę czasoprzestrzenną, na której możemy umieszczać znaczniki (o które wzbogacamy się w trakcie rozgrywki). Dzięki temu, jak w alternatywnej wersji wydarzeń wzbogacimy się o jakiś przedmot, możemy wrócić do wcześniejszej ścieżki i popchnąć fabułę naprzód
+ w uwspółcześnionej wersji gry protagonista też ma głos
- ze względu na to, że gra jest nieślubnym dzieckiem visual novel i przygodówki point&click, często zachodzi potrzeba mozolnego obklikiwania całej planszy. Przykładowo bohater nie wyjdzie z pomieszczenia, dopóki nie przeczyta parukrotnie jakże istotnych opisów motyki czy zakurzonej szafki, choć jedynym istotnym przedmiotem jest lina.
- przynajmniej w jednym miejscy odwiedzenie lokacji w innej kolejności, niż zakładali twórcy, powoduje, że w kolejnej nie pojawia się odpowiedni rozmówca i grający bez ostrzeżenia traci możliwość posuwania fabuły naprzód. Lepiej oszczędzić sobie frustracji i od razu grać z solucją pod ręką (tym bardziej, że przy nieumiejętnym stosowaniu znaczników traci się dużo czasu z powodu wcześniejszej wady)
- zmiana klimatu (z detektywistycznego sf na fantasy) w przydługiej końcówce była jak dla mnie niezbyt elegancka i tylko uwypukla dalszą wadę (poza tym bohater stał się trochę ociężały umysłowo)
- catch them all - w grze są chyba tylko 2 kobiety, z którymi bohater nie uprawia seksu. Można by to traktować jako fanserwisową zaletę, gdyby nie to, ze jedną z jego zdobyczy (gra nie daje nam w tej kwestii żadnego wyboru) jest

Spoiler: pokaż / ukryj

rodzona córka, jaką wychowuje w końcowych etapach gry.

Never7 - jeśli ktoś spodziewa się kolejnego Ever17, powinien porzucić nadzieje. To w większym stopniu haremówka z twistem, który sam w sobie jest nawet ciekawy (pętla czasowa), ale przy okazji umniejsza wagę tragedii, bo stają się one łatwo odwracalne
- cztery pierwsze ścieżki są dość przeciętne (z wyżej wymienionego powodu), a ostatnia spada nawet poniżej tego poziomu (skupia się na żarcie grupy znajomych kosztem jednej postaci) - można traktować ją co najwyżej jako niepotrzebny epilog dla jednego pairingu.
- grafika stoi na niskim, doujinowym poziomie (acz nie aż takim jak w Higurashi)
- czasem miałem ochotę uderzyć protagonistę czymś ciężkim. Mając różne poszlaki potrafi dojść do zupełnie przeciwnych wniosków niż średnio rozgarnięty czytelnik i swoimi słowami/działaniami doprowadzać do śmierci jakiejś postaci
+ przedostatnia ścieżka jest całkiem niezła (acz w dalszym ciągu nie na miarę Ever17). W udany sposób tworzy nastrój paranoi i dodaje drugie dno historii.

Guilty Crown: Lost Christmas - gra na tyle niezła, że potrafi zatrzeć nieprzyjemny posmak po serii telewizyjnej
+ świetna para dość socjopatycznych protagonistów. Scrooge to prawdziwy twardziel i człowiek czynu, który nie traci czasu na rozpaczanie z powodu bycia chodzącą bronią biologiczną, natomiast Carol to połączenie pewnego rodzaju niewinności z wyjątkowo ostrym językiem
+ w scenach akcji twórcy hojnie korzystają z animacji. Oprawa graficzna ustępuje chyba tylko Mahōtsukai no Yoru
+ wartka fabuła pozbawiona większych przestojów i z klimatyczną końcówką (acz wersja niekanoniczna przypadła mi bardziej do gustu)
- gra jest dość krótka (kilka godzin)
- nawiązania do Opowieści wigilijnej są dość wymuszone
- oprócz ostatniego wyboru większość decyzji nie ma znaczenia (co zresztą przy iluś okazjach jest wbijane do głowy gracza). Co najwyżej można podbić poziom brutalności przykładowo pogłębiająć "przyjaźń" z torturowaną osobą za pomocą szpiczastych narzędzi zamiast przez uścisk dłoni (zmieniającej ludzi w kryształy z powodu wirusa Apokalipsy)

[Silla]

Przełamałam się i pogrywam sobie w Aiona. Całkiem fajne to to, mnóstwo questów, śliczna grafika, piękna muzyka. Tylko ciągle robię głupie porównania z Lineage 2...

[korsarz]

Niedawno kupiłem sobie kolejną grę Blizzard - "Diablo II". Gram barbarzyńcą i udało mi się dojść do 14 poziomu postaci. W tej chwili usiłuję odnaleźć młot w podziemiach klasztoru.

Mimo faktu, że gra jednak jest wciągająca, to nie jest pozbawiona wad. Największą jest to, że zabici przeciwnicy nie mogą pozostać zabici. Dotyczy to również bossów. Bycie zabijanym setki razy przy przechodzeniu przez tę samą lokację przez przeciwników, których wcześniej już ubiłeś jest dość wkurzające.

[Keii]

Guild Wars 2. Jest bardzo dobrze, nawet lepiej niż myślałem. Co prawda problemy związane z premierą w dalszym ciągu występują, ale widać, że AN pracuje w pocie czoła nad ich rozwiązaniem.

Silla, wszystkie trójwymiarowe koreańskie mmo są podobne, więc porównania kolejnych ze swoim pierwszym tytułem lub tym, przy którym spędziło się najwięcej czasu to normalka.

[GoNik]

[Vodh]

[Urawa]

[GoNik]

[Urawa]

Ale po co mi po raz drugi kupować jedynkę, skoro raz już ją kupiłem?

[Silla]

Zuo. Ja tu się już w Aionie rozpędzam, a tu zonk. F2P, czyli starter, ma ograniczenia, kupę ograniczeń. Normalnie life is burutal i full of zasadzkas ;/

[Vodh]

[Gamer2002]

[vries]

[Keii]

[Silla]