Nieśmiertelność a uczucia :: Forum Kotatsu

achiever · Gość

Ciekawy temat:) Zacznę na temat słabości. Słabością IT jest raczej właśnie brak pogodzenia się ze śmiercią, każdy ma w sobie lęk przed nią, choć gdyby był na codzień uświadomiony nasze ego nie mogłoby funkcjonować. Dlatego ego robi wszystko by tylko odegnać tę zmorę. Stąd też pomysły ludzi jak chęć osiągnięcia nieśmiertelności, dużo pieniędzy, a jak dużo to jeszcze więcej, i Broń Boże stracić to. Byle tylko odegnać widmo, że można wszystko stracić włącznie z tym co się o sobie myśli i z czym się identyfikuje.

Owszem nieśmiertelność mogłaby być wyrazem odwagi i samych pozytywów, ale wtedy gdy udało by nam się na jej drodze zaspokoić wszystkie potrzeby, a potem się ich pozbyć, żyjąc jako, biorąc z buddyzmu, oświecona istota, która faktycznie nie funkcjonuje jak normalny człowiek. Nie mając już przywiązań, natomiast nieograniczoną radość, być pełnym miłości, można korzystać z życia, poświęcając je na przebywanie z innymi, pomoganie im (jednak nie w typowo służebnym rozumieniu, czasem żeby komuś pomóc trzeba go nawet kopnąć) i samemu chłonięciu dóbr życia. Kiedy osiągnie się taki spokój pieniądzę nie są tak istotne. Jeśli brać pod uwagę, że nieśmiertelność ta związana byłaby nawet ze zmianami fizjologicznymi, to ich potrzeba zostałaby bardzo zniwelowana, do kupienia sobie od czasu do czasu tego czego się chce. Jeśli dalej trzeba by normalnie jeść itp. wtedy kasa ma większe znaczenie, ale i tak, samo posiadanie pieniędzy nie zapewni całkowitej radości.

Poza tym osiągnięcie bogactwa wcale nie jest pewne. Wg mnie ilość lat nie jest nawet nadzwyczaj istotna, choć na pewno pomoże o tyle, że można się nieźle wyszkolić i nabyć doświadczenia. Jeden może spędzić 80 lat i umrzeć jak mysz kościelna, drugi w 2 lata osiągnie duże bogactwo. Może je jednak też w końcu stracić. Są czynniki gospodarki, które nawet mogą spowodować, że suma w banku straci wartość. W takiej nieśmiertelności nie wierzę by wzrost pieniędzy był np. ciągiem geometrycznym. Powodzenie materialne raczej jest takie jak samo życie, niewiadomą.

Wracając jescze do motywu śmierci, to chętnie bym był nieśmiertelnym, jednak nie wiem czy chciałbym by mimo wszystko ominęło mnie doświadczenie śmierci (po niej mógłbym znowu się odrodzić i już żyć jako nieśmiertelny). No i jako nieśmiertelny nie wyobrażam sobie by żyć w nieskończoność tylko uciechami materialnymi i obserwacją zewnętrznego świata, która to sama w sobie nie da jakiegoś spełnienia. W ten sposób nasze życie ciągle zależne byłoby od pędu za chęcia posiadania więcej, sprowadzanę do wielkiego przygnębienia w momencie straty. Zakładanie, że wraz staniem się nieśmiertelnym nagle te wszystkie przywiązania znikną, to po prostu mówienie o przekroczeniu ego, a to samo poprzez nagłe zrozumienie, że jest się nieśmiertelnym nie zniknie. W nieśmiertelności moglibyśmy mieć właściwie czas na właśnie pojęcie tych wszystkich egzystencjonalnych pytań, na przekroczenie ego i tym samym, nie na zastopowanie ewolucji, a raczej jej przsyspieszenie, jako że nie trzeba by zaczynać od nowa, ciągle jako noworodek.

To jak piszę wynika głównie z mojej inspiracji buddyzmem (tybetańskim Diamentowej Drogi i Zen), dlatego dodam że np. pewnego rodzaju nieśmiertelność ma Karmapa, który jest świadomie inkarnującym się lamą. Tu jednak nie chcę by to brzmiało jak jakiś dowód, bo nim nie jest, przyjmuję że może być to możliwe, jednak jestem też sceptyczny (to podejście do sprawy było jakoś nazwane bodajże przez Junga).

Poza tym póki co nieśmiertelność nie jest w żadnym razie możliwa, więc fantazjowanie jak dobrze by było ją mieć jest raczej ucieczką od życia, takiego jakie jest i to jest w moim pojęciu typową słabościa. Choć oczywiścia pofilozofować zawsze można:)

Zegis Black Priest · Wysłany: 25-08-2006, 16:57

Mmm... zaczyna mnie zastanawiać jedna rzecz. IT. Ty myślisz o nieśmiertelnosci jako istota w pełni organiczna, czy jako kupka żelastwa z zaprogramowanymi wspomnieniami i nawykami?
Bo, wybacz, ale czytając coraz bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że myślisz o tym drugim.
Nie chcesz być człowiekiem? I dobrze, jednakże zauważ, że jeść musi każdy organizm żywy występujący na naszej cudownej planecie, tak jak każdy bardziej rozwinięty organizm ma jakąś motywacje i coś czuje. Chociażby to nieszczęśne bydło, do którego przyrównujesz ludzi też ma jakieśtam uczucia. Też ma jakąśtam świadomość, też je, załatwia potrzeby fizjologiczne i zaspokaja popędy. Myśli w prosty sposób, czy śni (tak... zwierzęta też śnią. Niemało razy widziałem, jak moja własna psia księżniczka "biega" we śnie i piska jakby biegała po jakiejś łące).
Cały problem jest w tym, że Twój "nieśmiertelny" chyba nie chce tego dostrzec. Przypomina mi to trochę duże dziecko, które "eksperymentuje" na muchach wyrywając im skrzydła, czy zapijaczonego ojca katującego dziecko. We wszystkich tych przypadkach jest tylko JA, JA i JA. Nic więcej.
Nieśmiertelny, który kochałby śmiertelną byłby słaby? Śmiem raczej twierdzić, iż byłby idealny. Wręcz boski. A przynajmniej wedle niektórych kultur (wide grecy).

Po drugie uzyskanie bogactwa jest trudne, czy to jako śmiertelny, czy jako nieśmiertelny. I tu problem polega zasadniczo na tym, że człowiekowi ciężko wyrzec się czegoś.
Jeść musi... jeśli żyje i jest "organiczny". Płacić czynsz też musi, ogrzewanie, wodę, prąd. Wydatki nie maleją tylko dlatego, że jesteś "nieśmiertelna", zaś normalny pracujący cały rok człowiek ma problem z odmówieniem sobie chociażby dwu dniowego wyjazdu w góry, nad morze, jezioro czy do rodziny, by "odpocząć".
Pracować "więcej" obawiam się, że też byś nie mogła, ponieważ każdy pracownik ma przewidziany urlop i jeśli go nie wykorzysta całego, to ma przymusowy. Dlaczego? Bo pracodawca zwyczajnie boi się posądzenia o wykorzystywanie niewolnicze pracowników. Zaś o ilę się orientuje niedawno jakiś "mondhry" portal wypuścił serię teoryjek o szkodliwości pracocholików, więc też wątpie czy tak łatwo dostałabyś nadgodziny.

Po trzecie:

Sm00k · Gość

Mam kilka pomysłów.

Pierwszy zakłada właśnie spadkobiercę znikąd. Wystarczy za aktualnego życia wyrobić sobie drugi komplet dokumentów i problem z głowy.

Druga wersja jest moją ulubioną. Bierzemy niezbyt zamożną rodzinę, na tyle jednak forsiastą, by pokusa nie była nieodparta. Wspieramy ich. Wtajemniczamy...w coś. Polecam X Files obejrzeć dla inspiracji. Można podpisać jakiś cyrografik.
co następuje w chwili naszej "Śmierci"*? Otóż ta rodzina właśnie "ujawnia" iż chował się pośród nich potomek mój z nieprawego łoża - wolałem uniknąć skandali, pytań , itepe. Oczywiście, "potomkiem" jestem ja sam, po małych korektach kosmetycznych. Prawdziwy członek rodziny natomiast, albo podziwia widoki sześć stóp pod ziemią albo <wersja dla tych z miękkim sercem> siedzi na Grenadzie i udaje greka.

Inny pomysł.
Sfingować śmierć.
Wyjechać z kraju na natypody.
Operacje plastyczne bądź ich przyszłe odpowiedniki
Podać się za uchodźcę politycznego.
????
Profit.

Ideałem byłoby wciągnąć w układ rodzinę powiązanem z sądownictwem. Raz, klany takie trzymają się razem, dwa, łatwiej manipulować dokumentacją.

*możliwie spektakularnej i utrudniającej identyfikację.