[IT.]

[Bianca]

[IT.]

Zastanawiam się czy ja gdzieś napisałam że wszyscy smiertelnicy mają zniknąc... I jakoś sobie nie przypominam.
Widzisz, istnienie istot istotnie żywych jest kluczową kwestją w nieśmiertelności takiej jak ją widzę: Ktoś będzie popełniał błędy ktore będą miały nastepstwa, ktoś będzie pisał dzieła ktorych znaczenie dopiero na jaw wyjdzie, ktoś odkryje coś co dopiero po wielu, wielu latach da się wykożystac. I to zawsze będzie ktoś, zawsze ktoś kto bedzie żywy i ludzki. Ktoś kto będzie stanie wykożystac swuj czas. Niesmiertelnosc według mnie będzie podlegała tylko jednemu prawu: Zaspokajaniu ciekawości. I nie chce słuchac że w pewnym momecie nieśmiertelny zobaczy wszystko co było do zobaczenia. Wszechświat jest nieskończony [Co prawda w to nie wierzę ale nawet jesli ten się skończy to zacznie się następny. A w przestrzeni pewnie będzie to ygladało jeszcze ciekawiej] Gdyby nieśmiertelnosc miała polegac na smentnym unoszeniu się w próżni po końcu ziemi to naprawdę równie dobrze moglabym przyjąc za pewnik smetne chrześcijanskie dogmaty.

Niesmiertelnemu inne istoty [to nie musza by ludzie bynajmniej. Na samej ziemi jest cala masa innego zycia] są niezbedne jak powietrze. Dopiero kiedy one znikną można się zastanowic jaki sens ma dlasza egzystencja.

[chise]

Dyskusja jest długa i z tego, co udało mi się pobieżnie przeczytać zahaczała już o rozmaite wątki, łącznie z sensem życia i istnieniem Boga. Kto wie, może ustosunkuję się do tego w późniejszym okresie, niemniej jednak póki co chciałam powrócić do pierwotnego tematu. Do nieśmiertelności.
Przede wszystkim należałoby zacząć od tego *co* bylibyśmy skłonni uznać za nieśmiertelność. Nieśmiertelną może być osoba, która nie umrze biologicznie, ani z powodu starzenia się ani chorób, zatrzyma się po prostu na pewnym etapie rozwoju, chociaż jest podatna na inne czynniki, przykładowe wypadki, zabójstwo etc. Nieśmiertelną byłaby osoba, której nie sposób jest zabić, która po każdej śmierci w jakiś sposób odradza się na nowo albo jest *zupełnie* niepodatna na zewnętrzne bodźce- czyli nie jest materialna.
Ciężko byłoby znaleźć przykład potwierdzający którąkolwiek z teorii w życiu;) Rozmaite próby przedstawienia zagadnienia podejmowano już w literaturze lub filmie, co wielokrotnie nasuwało mi się podczas czytania tego tematu, poczynając od wspomnianych już gdzieś wcześniej mitów greckich. Mam wrażenie, że wszystkie przykłady, które byłabym w stanie przywołać miały w sobie posmak goryczy, czasami tragedii. Nieśmiertelność *częściej* przedstawiana jest jako przekleństwo niż błogosławieństwo.
U Tolkiena mamy Eldarów, którzy, po znudzeniu długim życiem, odchodzą do błogosławionego Valinoru. W "Malazańskiej księdze poległych" Eriksona świat liczy sobie setki tysięcy lat a nieśmiertelnych istot, bądź sprawiających wrażenie nieśmiertelnych, jest całe mnóstwo. Szczególnie uderzający jest opis Tiste Andii, kompletnie wypalonych, zobojętniałych. Jest też Rhulad, cesarz Edur, który po każdej okrutnej śmierci na nowo powraca do życia. W "Diunie" Herberta i "Trylogii Zimnego Ognia" Friedman mamy do czynienia z bohaterami, którzy dobrowolnie zrezygnowali z śmiertelności, aby doprowadzić do końca rozpoczęte dzieło, płacąc za to wielką cenę.
Nieśmiertelna istota powinna być pozbawiona uczuć, albo prędzej czy później i tak je utraci. Nie mam pojęcia, co mogłoby być pociągającego w ciągłym doświadczaniu śmierci bliskich osób, nieuchronnej, prędzej czy później. Taka egzystencja dla samej egzystencji nie miałaby celu, nawet zakładając, że istnieliby inni nieśmiertelni, partnerzy, przyjaciele- bycie "skazanym" na towarzystwo tych osób, przy świadomości zagłady całej reszty... Moim zdaniem bezcelowa nieśmiertelność, trwanie tylko po to, by nie ulec śmierci albo "nacieszyć" się życiem dłużej prędzej czy później doprowadziłaby do frustracji i goryczy. To jest niesamowite, móc obserwować świat i zachodzące w nim przemiany ale.. po co? dla kogo? Być wiecznym obserwatorem rzeczy, których nie można doświadczyć i śledzić losy świata, nie mając na nie wpływu... *Wiedzieć* po tysiącleciach doświadczeń do czego doprowadzą pewne działania i nie potrafić im zapobiec. Zaiste, trzeba by było być pozbawionym możliwości odczuwania.
Nieśmiertelność miałaby sens tylko wówczas, gdyby towarzyszyło jej jakieś poczucie misji. Praca nad jakimś odkryciem. Stworzenie dzieła, które potrwa pokolenia, a bez kontroli twórcy rozsypie się w pył. Misja przewodzeniu światu jako osoba światła i wiedząca, na wieki wieków, chociaż to bardzo niebezpieczna ścieżka.
Na jaki sposób nie rozpatrywać tej sprawy, nadal pozostaje ona abstrakcją. O wiele bardziej prawdopodobnym i jestem zdania, że równiez lepszym rozwiązaniem byłoby doprowadzenie do przedłużenia życia ludzkiego. O 100, o 200 lat.A i to może okazać się błędnym zaułkiem, bo apetyt rośnie w miarę jedzenia.

[Bianca]

IT., a nie wydaje ci sie, ze w tym momencie cale to gadanie o "wyzszosci" niesmiertelnego nad reszta ludzi mija sie z prawda? bo sa mu fizycznie niezbedni do zycia. powiem szczerze, ja bym dostala krecka gdybym musiala w nieskonczonosc zyc ze swiadomoscia ze zaleze od innych.... i tak naprawde nie mam w calym swiecie nikogo ani niczego co nalezaloby do mnie.

IT., a nie wydaje ci sie, ze w tym momencie cale to gadanie o "wyzszosci" niesmiertelnego nad reszta ludzi mija sie z prawda? bo sa mu fizycznie niezbedni do zycia. powiem szczerze, ja bym dostala krecka gdybym musiala w nieskonczonosc zyc ze swiadomoscia ze zaleze od innych.... i tak naprawde nie mam w calym swiecie nikogo ani niczego co nalezaloby do mnie.

[IT.]

Widzisz Bi... Różnica w podejściu polega na tym że ja uważam pozbycie się zależności od czasu za oznakę wyższości. Nawet jeśli stnieje zależnośc to jest to zależnosc między bogiem a wyznawcami.

[Bianca]

[Ysengrinn]

[LunarBird]

[IT.]

[Bianca]

[LunarBird]

[chise]

[Ysengrinn]

[LunarBird]