[Lila]

[Juri]

Nie wiem co będzie po śmierci, mogę tylko zgadywać. Trudno mi uwierzyć w niebo, piekło, czyściec, to mi się wydaje strasznie naiwne i bajkowe. Jedno życie na tej planecie ma przesądzić o całej naszej wieczności? Dlatego reinkarnacja wydaje mi się prawdopodobna. Kilka wcieleń, a to jakie jest następne zależne od każdego poprzedniego. Na końcu nie piekło/niebo, ale w pewien sposób połączenie się z Bogiem.

W ciągu całego mojego życia, wyobrażenie o tym co będzie gdy opuścimy ten świat, zmieniać się pewnie będzie nie raz. Nie umiem na razie sprecyzować swoich poglądów, bo wiele teorii wydaje mi się możliwych. Niczego też nie umiem stuprocentowo wykluczyć (nawet jeśli to ma być tylko moja opinia).

[Caladan]

Wpadłem teraz na nieco szalone wyobrażenie, które polegałoby na tym ze dusza po smierci wyzwolła ładunek energii tworzacy nowy wszechświat na innej rzeczywistości. Czyste SF.

[achiever]

Wg mnie po śmierci człowiek spotyka kogo chce najbardziej i zakłada firme lepszą niż ma Bill Gates i nie musi nią sterować. Trochę może przyziemne, ale mogę to udowodnić

Wg mnie po śmierci człowiek spotyka kogo chce najbardziej i zakłada firme lepszą niż ma Bill Gates i nie musi nią sterować. Trochę może przyziemne, ale mogę to udowodnić

[Teukros]

A pomyślcie o takiej możliwości: mylimy się. Wszyscy. Rację, całą prawdę i tylko prawdę mają indianie z jakiegoś zapomnianego plemienia w górnej Amazonce. Do raju dostaną się tylko te osoby, które zostały pochowane w specjalnych maskach pogrzebowych (których ostatni wytwórca zmarł 50 lat temu) i przy zachowaniu odpowiednich rytuałów (których nikt nie pamięta). Całą resztę czeka potępienie.

Chyba by mnie szlag trafił. Najgorsze jest to, że nie można takiej możliwości wykluczyć, bo czemu niby wierzenia pośmiertne takich np. Maorysów miałyby być mniej wiarygodne niż powiedzmy buddystów czy chrześcijan...

[Caladan]

[wiluS]

Z moim kumplem wysnuliśmy kiedyś pewną teorie traktującą życie i materie jako sen. Sen jednego człowieka w którym obudzenie oznacza koniec pewnego epizodu. Sny bywają podobne wiec jest możiwe powrócenie to podobnego świata i wykreowanie go wedle własnego uznania. Problem w tym ze ów stan umysłu bywa niekontrolowany i w czasie jego trwania mamy ograniczone ruchy. Jeśli przyjrzeć sie temu dokładniej to dochodzimy do pewnej konkluzji: to my jesteśmy bogami w naszych własnych światach. Pisząc to ja jestem tym prawdziwym a wy jesteście marionetkami mojego umysłu(lub czegoś co peli taka rolę).

Postanowiliśmy naszą koncepcje skonfrontować z poglądami duchownych. Doszło do ostrej i dramatycznej dyskusji z księdzem katechetą który był na tyle pobudzony że zaczął na nas krzyczeć(!) a potem wraz ze swymi argumentami przeciw(a raczej ich brakiem) opuścił sale by ochłonąć w mrocznym korytarzu małomiejskiego lo.

Moim zdaniem, jakaś nadprzyrodzona siłą stwórcza istnieje a kolejnym etapem wędrówki człowieka jest inkarnacja.

[Teukros]

Raczej nie wymyśliliście nic nowego. Zajrzyj do Wikipedii pod hasło "solipsyzm". A ten katecheta to naprawdę dziwny; wydawało mi się, że uczą ich religioznawstwa i filozofii, a przynajmniej podstaw tychże.

[B-Real]

Ostatnie wydazenia w moim zyciu daly mi do myslenia ze po smieci, sa 2 wybory istnienia wiecznego 1 to ten co juz podalem. A drugi ostatnimi czasy mi wpadl do glowy wygladalo by to wszystko tak ze ludzie po smierci zacza poznawac wszystko to co bylo dla nich zagadka znajda odpowiedzi na wiele pytan ktore podczas ich zycia dreczyly ich jak i odpowiec na pytania ktore dreczyly cala ludzkosc ludzie jako tak zwane "dusze" beda podruzowac po calym wszechswiecie i odkrywac wszystko co nowe i ich mozgi rozwina sie do maximum mozliwosci alecz ich mozgi beda sie rozwijac caly czas puki swiat nie istnieje... czyli tak w skrucie sa dwie drogi zycia poza ziemskiego
1- zycie bestrosko w szczesciu i radosci
2- zostanie obserwatorem wszechswiata i obserwowac wszystko to co sie bedzie dzialo az do samego konca ( bylo by sie.... kurde zaglupi jestem brakuje mi slow ktorymi bym opisal bym wam moje mysli xD ale chyba zkminiliscie moja rozkmine ;] )

ja po smierci chcial bym obejzec z najlepszymi znajomymi film z mojego zycia, wyciate by byly tylko nudniejsze kawalki xD

[Vodh]

Ktoś kiedyś powiedział, że chciałby żyć tak, aby po śmierci móc powiedzieć "Boże, byłem bardzo dobrym człowiekiem, chociaż w Ciebie nie wierzyłem". Jeżeli będziemy żyć właśnie tak, to niestraszne nam raczej to, co będzie po śmierci. Nawet, jeżeli okaże się, że nie ma po śmierci nic, to i tak będziemy w to nic wchodzić z czystym sumieniem (tak, wiem, wtedy to już dla nas nie będzie miało żadnego znaczenia).

W sumie najbardziej właśnie przekonującą teorią jest ta, że po śmierci nie ma niczego. Ale oczywiścnie nie jest to najłatwiejsza do przyjęcia i najmilsza teoria, więc tworzymy sobie różne inne. Ja lubie na to patrzeć tak, że każde kolejne życie zaczniemy od nowa, bez pamięci (za to z zachowanymi pewnymi cechami osobowymi, najlepiej tymi dobrymi) w kolejnym, lepszym świecie. Niekoniecznie musimy w końcu osiągnąć jakieś niebo, może przez całą wieczność będziemy odradzać się w kolejnych światach. Może od któregośświata z kolei zaczniemu pamiętać, co było w poprzednim? (ale nie we wszystkich poprzednich, tyko od jednego konkretnego dalej. Pewnie od tego, w którym cała ludzkość była dobra i ma dobre wspomnienia. Wiem, szansa na takie życie jest jedna na milion, ale przecież mamy całą wieczność ;) )

[magu]

[wiluS]

[achiever]

wiluS:

wiluS:

[Sakura_chan]

Szczerze mówiąc nie zastanawiałam się nad tym aż tak szczególnie dogłębnie. Skoro i tak mnie to nie ominie, to szkoda mi prądu na myślenie. Ale ciekawi mnie czy w tym innym świecie będę czuć, myśleć itp. Jakkolwiek dobrze by tam nie było, nie spieszy mi się :) Czasem myślę, czy to piekło, niebo, czy może jakiś całkiem inny świat. Ale i tak najchętniej zostałabym shinigami :)

[Pixa]

Kiedys wyobrazalem sobie smierc jako zupelna pustke, brak jakiej kolwiek swiadomosci, poprostu takie nic i dobrze bo dzieki temu szkoda bylo mi tracic bycmoze jedynej szansy zaistnienia przez samobojstwo..