[Mai_chan]

Paweł - na wykładach o projekcji jeszcze nie miałam, ale zjawisko kojarzę :) Faktycznie, na swój sposób przerażające :D

Mam wrażenie, że problemy wielu osób wypowiadających się w temacie wynikają po części z wieku, a po części z pewnych uwarunkowań kulturowych, które nie do końca przystają do tego, jak rzeczywiście funkcjonuje młody człowiek.

W dzisiejszym społeczeństwie bardzo duży nacisk kładzie się na związki - co jest dość interesujące, kiedy weźmie się pod uwagę, jak bardzo te związki są spłycone. Chodzi mi o ogólną presję, żeby "z kimś być", która w gruncie rzeczy zaczyna się już od podstawówki. Czy to ze strony koleżanek dyskutujących o "tym ciachu z 4B" czy z filmów dla dzieci (ok, uwielbiam filmy Disneya, ale nie mogę nie zauważyć, że promują bardzo konkretny styl życia). Tego typu komunikatami jesteśmy bombardowani praktycznie na każdym kroku od wczesnego dzieciństwa. I tutaj rodzi się problem - komunikaty te rzadko kiedy uwzględniają indywidualne różnice w tempie dojrzewania (jakby mało było tego, że z reguły i tak zaniżają teoretyczny "właściwy" wiek - bo ja np. już w podstawówce (!) słyszałam, że jestem zapóźniona, skoro jeszcze z nikim nie spałam). W sytuacji, gdy człowiek tak naprawdę rozwija się naprawdę znacznie dłużej, niż się powszechnie sądzi. Dojrzewanie jako takie trwa nawet do 25 roku życia, czasem nieco dłużej. W tym momencie nie powinniście się dziwić, że macie problemy z życiem uczuciowym - zwyczajnie do pewnych rzeczy jeszcze nie dorośliście. I nie mówię tego z wyrzutem czy pogardą, bo sama jeszcze nie dorosłam do miłości namiętnej i sama miałam z tego powodu ogromne problemy ze sobą. Nie twierdzę też, że z tego powodu należy wasze problemy lekceważyć czy ignorować - ale warto by było uświadomić sobie ich przyczynę i spróbować podejść do nich z większym dystansem (mi pomogło).

Warto też zwrócić uwagę, że to się dotyczy wszystkich - również waszego otoczenia. Ja dlatego nie znoszę komentarzy z gatunku "bo dziewczyny z klasy to niedojrzałe idiotki" albo "facet to świnia", a także "bo ja to jestem nad wiek dojrzały i nikt w klasie mnie nie rozumie". Z reguły twierdzenia takie zawierają tylko ziarno prawdy, jeśli w ogóle. Gdybym skreślała ludzi na podstawie tego typu ocen, nie powinnam w ogóle kontaktować się z moją najlepszą przyjaciółką z okresu podstawówki i gimnazjum. Jak się nad tym głębiej zastanowić - nasze zainteresowania praktycznie się nie pokrywały, miałyśmy inne poglądy na wiele spraw i zupełnie inny rodzaj rozumowania. Co nie zmienia faktu, że naprawdę wspaniale wspominam tę przyjaźń i nadal, gdy spotykam Ankę na ulicy, witamy się i jest miło i przyjemnie. Że tak powiem, trochę przewrotnie - patrzcie na ludzi z miłością. Dopatrujcie się w nich zalet, nie wad. Wspólnych płaszczyzn, nie rzeczy, które was różnią. Patrzcie na różnice między wami i szukajcie pola, na którym możecie się spotkać. Nie odrzucajcie od razu, dajcie ludziom szansę. Może jestem naiwna - ale wierzę, że to naprawdę pomaga. Zresztą, pomimo bycia jednostką dość odstającą od grupy, przez całe moje szkolne życie nie miałam większych problemów z akceptacją w klasie. Dla mnie jest to wystarczający dowód.

[Altruista]

Mai_chan jeśli można to chciałbym cie o coś zapytać. Czy stwierdzenie "Ja bez ciebie jestem nikim" jest jakby wyrazem prawdziwej miłości czy jedynie oznaką wewnętrznej słabości, która zmusza tę osobę do zatracenia się w drugiej osobie?

Mai_chan jeśli można to chciałbym cie o coś zapytać. Czy stwierdzenie "Ja bez ciebie jestem nikim" jest jakby wyrazem prawdziwej miłości czy jedynie oznaką wewnętrznej słabości, która zmusza tę osobę do zatracenia się w drugiej osobie?

[Ysengrinn]

[Mai_chan]

Po mojemu - a bit of both. Sformułowane dokładnie takimi słowami, jakich użyłeś - cóż, moim zdaniem jest już trochę chorobliwe i wskazuje albo na niskie poczucie własnej wartości, albo na wysokie poczucie zagrożenia (z reguły na jedno i drugie). Natomiast to nie wyklucza prawdziwej miłości. Znaczy, osoba, która wypowiada takie słowa, zapewne naprawdę jest głęboko zakochana - ale ja bym nie wróżyła dobrze takiemu związkowi.

[Altruista]

Hmm, ciekawe. Tnx za odp.

Hmm, ciekawe. Tnx za odp.

[RepliForce]

[Ysengrinn]

[Mitsurugi]

Cóż, dla mnie miłość to najwyższa wartość i najpiękniejsza rzecz na świecie. Najwspanialsze dostępne człowiekowi uczucie i rzecz wykraczająca poza nasze zrozumienie. Jest to umiejętność akceptacji, wybaczania, cierpliwości, miłosierdzia i oczekiwania. Esencją zdania, że aby coś mieć, trzeba coś dać. Tylko miłość uczy prawdziwej definicji poświęcenia i tolerancji. No i rzecz najważniejsza. Miłość to zaufanie, wiara w drugiego człowieka i powierzenie mu wielu swoich myśli i swojego "Ja". I bardziej społecznego punktu widzenia. Miłość z zasady powinna szukać konsensusu, dialogu i współpracy. W końcu jeśli się kocha, to zaczyna podejmować się ważne decyzje razem, co wymusza na człowieku początek wzięcia odpowiedzialności (po części) za czyjeś życie, a już nie tylko swoje.

Miłość to dar, najcenniejszy skarb tego świata, która może przezwyciężyć wszystko. Coś, czego się nie odrzuca. Dla mnie, jeśli nie wierzy się miłość, to nie wierzy się w życie. Zostaje tylko pusta skorupa, bez tej najwspanialszej idei.

Oczywiście to co wyżej napisałem to moje postrzeganie. W dzisiejszym świecie zbyt często miłość miesza się z kalkulacją, cielesnym zaspokojeniem, młodzieżową modą, rzeczą istniejącą z zasady i uczuciem warunkowanym po prostu biologicznie i chemicznie. Brak wiary w prawdziwą miłość jest dzisiaj, według mnie, jednym z powodów smutku i poczuciu osamotnienia w życiu jak również braku szczęścia. Zbyt często ludzie boją się przyznać, że kogoś kochają i zbyt często sami siebie do tego przekonują. Bo choć rzadka, to istnieje, ale jeśli się w nią nie wierzy, to ciężko będzie ją znaleźć i potrafić odczuć. Ta blokada to współczesna plaga :).

Jak się czuje miłość. Chyba każdy czuje podobnie. Ciepło, zaspokojenie, uczucie "to jest to", szczęście, goryczka i wyzwanie. A przy tym wszechogarniające wzruszenie i radość z kolejnych dni. Samo obecność tej drugiej osoby to prawie całkowite spełnienie swojego życia. Potrafi być bolesna i melancholijna. I z zasady potrafi przynieść tyle bólu, ile szczęścia.

Naturalnie, każda teoria ma swoje dziury, ale Niepoprawnemu Romantykowi w tym względzie wszelkie argumenty "logiczne i naukowe" nie dadzą rady :). Wierzę w miłość, jako uczucie wyższe, wykraczające poza wszelkie ludzkie myślenie i naukę. Dla mnie to rzecz do której należy dążyć i poświęcić wszystko dla jej dobra. Jestem pod tym względzie idealistą i taka moja natura. Wierzę w to całym sercem. Rzekłem :) :).

[RepliForce]

[Mitsurugi]

Ja ci napiszę tak, Repli. Wszystko jeszcze przed tobą, głowa do góry, miej zdanie innych o sobie gdzieś, szukaj dziewczyny po tym jak dobrze i swobodnie w jej towarzystwie się czujesz, a nie jak wygląda. Po za tym miłość nie była by tak piękna, gdyby nie trzeba było na nią poczekać :). I odpowiedz sobie na pytanie: chcesz znaleźć "dziewczynę", czy "miłość?". Bo to ogromna różnica.

Tak czy siak, życzę ze szczerego serca prawdziwej miłości :).

[Mai_chan]

[Mitsurugi]

[Mai_chan]

O jak fajnie, jak się spotykają ludzie z tak odmiennymi (i - paradoksalnie - tak podobnymi) poglądami...

Zacznijmy od tego, że nie znoszę mitologizacji miłości. Jaka to ona jest cudowna, wspaniała i niepojęta. Ok, miłość to świetna rzecz, nie przeczę - ale ma równie dużo cieni, jak i blasków. I o tym należy mówić, należy o tym mówić zawsze, kiedy o miłości się wspomina - bo potem chodzą takie nieszczęśliwe ludziki szukające "idealnego partnera", "drugich połówek" i "miłości doskonałej". Nie ma miłości doskonałej, a partnera kocha się pomimo jego wad. Gdyby miłość była taka cudowna, wspaniała i wszechpotężna, nie byłoby rozbitych małżeństw, niechcianych ciąży, przemocy w rodzinie i kłótni nad pralką o zafarbowaną bluzkę.

Miłość - jak wszystko - ma swoje wady. Życie polega na tym, aby dążyć do zminimalizowania ich. Rzadko kiedy do wyeliminowania - ale do ustawienia ich na takim poziomie, by dało się z nimi żyć.

Równie sceptyczna jestem względem koncepcji "miłości niepojętej". Człowiek to inteligentne bydlę, a psychologia to całkiem fajna nauka.

[Mitsurugi]

Mi też miło :).

[Slova]