[Eire]

RepliForce, jakbym ja sprzed czterech lat pisała te wynurzenia. Dlatego mówię- wszystko przed Tobą. Zmienisz się, przejdzie Ci. Na razie idź na łyżwy.

[Salva]

Uhuhu, jaki fajny temat~


Ja się przychylam do zdania Crof. Głównie chemia i fizyczna potrzeba, przypuszczalnie w przypadku niektórych osób podparcie psychiczne. Nothin' more. I owszem, mnie spojrzenie na miłość a'la Werter drażni, bo nie ma potrzeby do przesady uświęcać czegoś co wcale takie ładne, miłe i przyjemne nie jest. Ale jak cholernie mocna nieraz jest ta chemia i potrzeba skoro potrafi ludziom nieraz rozpierniczyć życie i psychikę. Zasadniczo to można to uznać za całkiem niezłą, ciężką chorobę, na którą można zapaść znienacka i "bez powodu". Mnie się podoba wyjaśnienie, które usłyszałam kiedyś jak oglądałam programy z takim fajnym facetem, który przekonywał, że miłość sobie możemy potłuc, bo to i tak sama chemia. Zasadniczo chodziło o przeciwciała i różnice w ich rodzaju u obu potencjalnych partnerów. Jakby nam pozatykać nosy to wtedy dopiero byłoby ciekawie i fun!

[Ysengrinn]

[Salva]

[Crofesima]

Ah, te feromony...

[korsarz]

Podobnie jak dla Crofesimy i Salvy, dla mnie to przede wszystkim szereg skomplikowanych reakcji biochemicznych w mózgu, których celem jest zachęta do przedłużenia gatunku. Po prostu mniej lub bardziej świadomie dążymy do przedłużenia życia własnych genów i tyle. A cały ten romantyzm... Jak dotąd widziałem go wyłącznie w fikcji, książkach, filmach, mangach... W życiu natomiast nie spotkałem się z niczym podobnym. Przyczyny mogą być dwie: albo tak zwana prawdziwa miłość ma cholernie małe prawdopodobieństwo, albo po prostu nie istnieje. I tyle.

A uczucie zakochania wynika głównie ze wzrostu poziomu serotoniny i endorfin - to dzięki nim czujemy się szczęśliwi (wyższy poziom, niż przy zakochaniu, można otrzymać już tylko po narkotykach, takich jak ecstasy). W przypadku zawodu miłosnego poziom serotoniny gwałtownie spada, co owocuje objawami depresji. Ot, cała filozofia.

[Asthariel]

Bleh. zdecydowanie nie jesteście romantyczni.
Może to i prawda, że miłość nie istnieje, a są tylko skomplikowane reakcje biochemiczne. W takim przypadku wolę jednak okłamywać sam siebie o tym wzniosłym i wspaniałym, uczuciu. bo każda inna alternatywa czyni mnie niewolnikiem, który nie ma na nic wpływu. Miłość nie zależy od nas - co czym piszecie. Bóg - przymus mózgu do wiary w istotę wyższą. Przyjaźń? - związek społeczny opart na wzajemnych korzyściach. Jeśli to wszystko prawda, to czy w naszym życiu jest miejsce na nasze decyzje, nasz światopogląd, nasz charakter?

[Slova]

[Mitsurugi]

Uważam, że jest to też po troszku tak, że pewni ludzi przestają wierzyć w prawdziwą miłość z poczucia rozczarowania. Czyli- mam XX lat, jestem normalny/na itd. a tutaj nadal nic. Może to wpływać na dawanie wiary współczesnym wzorcom "miłość to tylko sex, albo chemia". I ja tutaj, broń Panie Boże, nie piję do nikogo z was. To tylko moje luźne przemyślenie.

Do tego miłość jako uczucie dla mnie wyższe, jako pewna idea, jest rzeczą do której trzeba starać się, ciężką pracą, dążyć, a nie tyle osiągnąć, bo w naszym świecie taka czysta, nieskalana miłość jest raczej niemożliwa. Ale to nie znaczy, że trzeba zaprzestać prób by zbliżyć się jak najbardziej do tego wzoru.

Jest też trochę tak, że ludzie boją się bólu i ryzyka. Wiele osób nie angażuje się w pełni emocjonalnie, gdyż wie, że na końcu traci się znacznie więcej i jest to bez wątpienia trudniejsze. Związek opierający się głównie na pewnego rodzaju uczuciu koleżeństwa/przyjaźni, doprawiony seksem i poczuciem bezpieczeństwa, niesie za sobą mniejsze ryzyko, mniejsze problemy, mniejszy ból i rozczarowanie.

Uważam, że jeśli wierzy się w miłość, to nie znaczy to, że każdy związek musi być "tym jedynym", ale niejako sprawia, że znacznie bardziej angażujemy się w niego, ciężej w nim pracujemy i bardziej mu się poświęcamy. Jeśli się wierzy w tą "prawdziwą miłość" to, według mnie, czerpie się więcej szczęścia ze swojego związku, choć na końcu można się dużo bardziej rozczarować. To motywuje do pracy.

Jeśli chodzi o tą chemię i biologię. Nawiedzony nie jestem, więc uważam, że pewne procesy w organizmie sprawiają, że uczucie zaskoczy i daje pewne bodźce. Ale później (równocześnie) dochodzą do tego emocje, wartości, kwestie osobowości i cały nasz bagaż charakteru i odczuwania, niepowtarzalny dla każdego z nas. Gdyby to była tylko chemia, to zaczęto by nas przydzielać odnośnie "najtrafniejszych reakcji chemicznych" i tworzyć "szczęśliwe" pary :D.

I nie, nie uważam, że związku oparte na cielesności i bezpieczeństwie są gorsze i złe. Ja się w niczyje życie nie wtrącam, i jeśli komuś taka rzecz przynosi szczęście i spełnienie to tylko będę życzył mu/jej sukcesu na tej drodze. Ale uważam, że powinno się chociaż spróbować uwierzyć w prawdziwą miłość. Życie potrafi wtedy nabrać znacznie większej ilości kolorów, a w związku odkrywa się wiele nowych pozytywnych cech :).

I również zgadzam się ze stwierdzeniami, że w miłości kocha się "mimo wad", a ja nawet posunąłbym się do stwierdzenia, że kocha się też niektóre wady :). I podzielam zdanie Eire:

[Tren]

[Morg]

Niby Sasanka to powinna zrobić, ale skoro nie robi, to jakoże mi to nieco przeszkadza... Z góry przepraszam urażonych, ale załóżcie sobie, panowie (ci do których mówię powinni zdać sobie sprawę, że o nich mowa), jakiś Kącik Porad Miłosnych, czy Złamanych Serc, ok? Ten temat chyba nie w tym celu był założony...

W zasadzie mógłbym się podpisać oburącz pod postem Mai, bo moje podejście jest niemal identyczne, ale to by było mocno skrótowe (i nic w sumie nie wnoszące).

Może i jestem niereformowalnym romantykiem (żeby nie było nieporozumień - do podejścia Mitsurugiego mi tak daleko, jak stąd [Szczecina - przyp. aut.] do Mandżurii), ale definiowanie miłości jako chemii i li tylko sposobu zachowania gatunku generalnie mnie nieco irytuje. Owszem, trochę prawdy w tym jest, ale lubię jednak wierzyć, że człowiek posiada coś takiego jak wolę, czy uczucia - i że nie jest to w pełni definiowalne przez geny, ani nie poddaje się tak łatwo analizie, a dzisiejszy szary człowiek o przetrwanie gatunku wcale się aż tak nie troszczy.

Zastanawia mnie natomiast, że wszyscy panowie mówią o Wnętrzu (przez wielkie 'W'), a żaden nie wspomina o wyglądzie... i za Chińską Republikę Ludową nie uwierzę, że wygląd nie ma dla nich żadnego znaczenia i że związali by swoje życie z kobietą brzydką, niezadbaną i mającą w poważaniu higienę osobistą, choćby była nie wiem jak inteligentna i miała podobne zainteresowania.
Wpisuje się to co prawda w Wielki Romantyzm (choć też nie do końca - dziwnym trafem poeci apologetyzujący miłość pisali o pięknych kobietach) i wojgle, ale w zderzeniu z szarą rzeczywistością...

Ktoś tu wspomniał o Werterze - jest to jeden z bohaterów literackich, których szczerze nienawidzę. Tak niezdecydowanego, słabego i nieżyciowego faceta nigdzie indziej nie spotkałem... i zgodzę się w tym miejscu z wątpliwościami Ysena - skąd, do kroćset, pomysł, że kobiety potrzebują głęboko uczuciowego i wrażliwego mężczyzny, bo również takowego przypadku nie znam (co prawda żyję kilka lat krócej od Ysena, ale well)?

Kolejna sprawa to podejście Mitsurugiego, które zalatuje mi tanim idealizmem rodem z hollywoodzkich romansideł, jego pierwszy post w tym temacie to zresztą dla mnie możliwie duża ilość pustych sloganów wrzucona w jedno miejsce. Miłość to, miłość tamto i w ogóle och, ach, jakie to piękne, Wzruszajmy Się. Tymczasem to chyba jednak nie w ten sposób działa - nie wyobrażam sobie związku zbudowanego tylko na wielkiej namiętności, jakoś na niezbyt trwałą mi ta więź wygląda, nieważne jak mocna by nie była - jednak wydaje mi się, że trzeba czegoś więcej...

Miałem w tym momencie dodać coś jeszcze, ale zapomniałem co, więc napiszę w kolejnym poście, jak sobie przypomnę.

[Mitsurugi]

[Crofesima]

Ze skrajności w skrajność...

Sama wcale nie twierdzę, że to wszystko kręci się jedynie wokół reakcji chemicznych, tak naprawdę daleko mi do takiej opinii. Twierdzę natomiast, że nie każdy szuka w związkach przesadnej uczuciowości i głębokiej, bezgranicznej miłości. Często ogranicza się to tylko do chęci zaspokojenia swoich potrzeb - bliskości, bezpieczeństwa, seksu. Do chęci zapełnienia tej jakże irytującej pustki, bo bez tego czujemy się niekompletni, puści i smutni. Czegoś nam brakuje. A potem, będąc już w związku, ubieramy to w ładne słowo 'miłość' często nie zdając sobie sprawy co ono naprawdę oznacza (nie twierdzę, że Wy tak robicie, broń gęsty borze!), zamiast przyznać się, że po prostu mieliśmy dość bycia singlem. Nic tak bardzo nie wzbudza we mnie odrazy jak nadużywanie słów "kocham cię".

[Nanami]

Czy szanowni dyskutanci mogliby nie generalizować, tylko ograniczyć się do tematu "Miłość - czym dla was jest?". DLA. WAS. Nie w ogólnym, społecznym podejściu.

Śmiem twierdzić, że w moim odczuciu każda osoba ma swoją własną definicję miłości, każdy odczuwa ją na swój właściwy, unikatowy sposób i ma swoje własne podejście do niej. Które przez całe życie ulega zmianom, zależnie od własnej osobowości, bagażu doświadczeń, wieku, dojrzałości psychicznej, środowiska itd. I ewentualnie życie weryfikuje na ile są one słuszne, a na ile nie. Ale paradoksalnie: każdy ma rację. Nie ma jednej definicji, nie ma co narzucać swojej komuś innemu.

Temu tematowi zawsze coś będzie brakować, z definicji i nic się na to nie poradzi. W pewnym sensie kwestia miłości (i tego, co kształtuje nasze podejście do niej) to zbyt prywatne sprawy, by pisać o nich na forum. Cóż, taka ludzka natura. Ale przez to obraz już i tak będzie mocno generalizowany... Możecie zgadzać się w zasadzie z czyimś zdaniem, ale zupełnie inaczej jej odbierać.

A ja uważam, że miłość po prostu... jest. I tak jak każda emocja, dysponuje całą paletą barw i odmian. Jako biologiczka skłaniam się ku biologicznemu punktowi widzenia i nie widzę w nim nic złego, bo jednak pozostaje tu zawsze ten element nieprzewidywalności i magii. Ale z pewnością wiąże się zarówno z potrzebami niższego, jak i wyższego rzędu. Cóż, jak dla mnie elementy psychiczne jak i fizyczne są równie ważne, tj. wygląd i cechy charakteru. I kompletnie nie popieram "liczy się tylko wnętrze!".

[Morg]