[Paweł]

[Mitsurugi]

Wiesz, Paweł, tak patrząc po napisach, to tak japońsko-amerykańska ta produkcja (lub koreańska, nie wiem którzy to którzy) ;). A, że aktor to koreańczyk to dobre sprostowanie, domo. I z bogiem niech wraca do śpiewania. A z tą Japonią to pisałem, bo słyszałem, że podobno ten film jest tam popularny, co mnie mocno zdziwiło (delikatnie mówiąc). Ale tak czy siak, to gniot. Czy amerykański, czy japoński, koreański czy zmixowany i podany w formie koktajlu- wciąż gniot. Uhh, półtorej godziny z życia.

[Paweł]

Tak dopytywałem, ponieważ wedle Wikpedii In Japan, this film opens on the 6th of March 2010 in one theatre only, poza tym trudno mi było nawet znaleźc informacje o tym, ile w tym kraju film zarobił. A popularność aktora w rodzimym kraju robi swoje, ponieważ w samej Korei film zarobił $8,752,317.

Film obejrzę zdecydowanie, może też co nieco on nim tu napiszę, szczególnie że jak czytam opinie i patrzę na średnie oceny, to przyjęto go wcale nie tak źle.

[Mitsurugi]

No, jak patrzyłem na średnie oceny w portalach filmowych to wychodziło plus minus 6/10 na oko. Jeżeli weźmie się pod uwagę przeciętnego widza lub pragnienie obejrzenia filmu tylko i wyłącznie dla hollywoodzkiej akcji, bullettime'a, litrów krwi i walk typu jeden na dziesięciu, osiem salt w powietrzu to ocena nie dziwi i rozumiem, że może się podobać :).

[Paweł]

[de99ial]

A mi się podobał - banalny film o ninja, mający tylko jeden cel - pokazać jacy ninja są kozaccy.

Taki nowoczesny American Ninja :D

[Sm00k]

A na koniec i tak zostają wystrzelani, ta.

Mnie się podobało. Od ambitnego kina jest Burton i anime, khe.

A na koniec i tak zostają wystrzelani, ta.

Mnie się podobało. Od ambitnego kina jest Burton i anime, khe.

[de99ial]

No ci "źli" zostają wystrzelani - jak to "źli" ninja :D

[Fei Wang Reed]

Dystrykt 9... Niech mi ktoś jeszcze powie, że to film godny uwagi, a wcześniej znalazło się kilku takich. Poza w miarę interesującym początkiem, zaskakującym swoją "dokumentalną" formą, reszta znakomicie wpisuje się sztampowe s-f ze swoimi pseudo-problemami, na którego pierwszym planie obserwujemy jakieś durne intrygi, pogonie, strzelaniny, zabijanie i prymitywny jak świat stary podział na "nas" oraz "ich". Teoretycznie można odnosić go do "czegokolwiek", doszukiwać się jakiejś tam poruszanej problematyki - tylko po co? Jeśli przez ponad połowę filmu nie dzieje się w nim absolutnie nic (poza tym, że strzelają do siebie, zapewne z powodu nudnego scenariusza), to niby dlaczego ja to nic mam wypełniać czymś, czego absolutnie tam nie ma? Zresztą, ostatecznie to i tak kończy się na standardowej "problematyce", o której można się rozwodzić prawie tak długo, jak o "problematyce" Ósmego pasażera Nostromo.

Dla odmiany z zupełnie innego kina pochodząca Biała wstążka, również w pewnym sensie "dokumentalna" historia (aczkolwiek dla odmiany tutaj opowiedziany z dystansem, którego poprzednikowi brakuje), cofająca nas w przeddzień wybuchu I wojny światowej. Bardzo rzetelnie zostały przedstawione w niej relacje społeczne i wpływ kultury, który ostatecznie, ćwierć wieku później, przy pomocy zapłonnika w postaci Hitlera, doprowadził do wiadomo-czego. Mam pewne wątpliwości co do jej historycznych odniesień, ale akurat nie to było dla mnie najważniejsze. Film to bez "złych", bo zło jest w niej czysto bezosobowe - ba, nawet pozornej winowajczyni, kultury i norm społecznych, winić do końca nie można. (Ja mam wątpliwości o tyle, o ile nie jestem zwolennikiem "konieczności historycznej" - tj. że stało się tak, bo stać się musiało).

[Grisznak]

"Beats of freedom" - wyszedłem z kina z dużym niesmakiem. Film nudny, nieprawdziwy i zmanipulowany. Zresztą, jaki film, to zwykły dokument, absolutnie nie kinowy, na dodatek słabo zrobiony. Ale nie to jest jest najgorsze. Ten film to chamska laurka nakręcona przez kilku mniej lub bardziej zdolnych muzyków samym sobie. Szczytem obłudy jest fragment o Pomarańczowej Alternatywie. Produkuje się tam Skiba, podczas gdy ANI SŁOWEM nie wspomina się o "Majorze" Frydrychu, człowieku, który był spiritus movens tego ruchu. Z filmu wynika wręcz, że to Skiba był główną osobą w Alternatywie, a był on przecież jednym z wielu. Groteskowe są żale Pierkarczyka z TSA czy Kory z Mannamu. Oboje narzekają, jak to oni, wielcy artyści, żyli w blokach. Nie wiem, czy Piekarczyk ma świadomość własnej śmieszności, gdy mówi, że bał się iść wynieść śmieci, bo go zaczepiali za długie pióra. Kora, którą zawsze szanowałem, ubolewa, że pierwszym autem jakie kupiła był kilkuletni maluch z drugiej ręki.

W diabła jest w tym filmie pospolitych kłamstw. Polski rock, wedle jego autorów, zaczyna się od koncertu Rolling Stones w 1967. W latach 70 w Polskim rocku nie dzieje się nic. Potem nagle pojawia się punk rock i hurra, objawienie. Na litość, znam doskonale nagrania z tamtych lat i powiedzmy sobie szczerze, muzycznie pierwsze nagrania Kryzysu et consortes były marniutkie. Ale to jeszcze nic...

Nie wiadomo, czy śmiesznym czy strasznie głupim nazwać należy sposób pokazania lat 80. Wynika z niego bowiem, że to polski punk rock obalił komunizm. Kuriozalne stwierdzenia typu "miesiąc po Jarocinie wybuchł strajk w stoczni gdańskiej". No na litość, ktoś mi chce wmówić, że robotnicy ze stoczni, z Wałęsą i Walentynowicz byli gremialnie na Jarocinie? Ani słowa o papieżu i roli kościoła. Całe lata 80 to, jak wynika z filmu, na przemian, manifestacje, koncerty, manifestacje, koncerty. Wielkim panom punkowcom trudno przyznać, że esbecja traktowała ich ruch jako wentyl bezpieczeństwa.

W finale zaś megalomania i zadęcie do sześcianu. Upadek komuny, okrągły stół i na tle tego wszystkiego Lipa mówi, że muzyka może zmienić świat. Nie wytrzymałem i buchnąłem śmiechem na całe kino. Żenua. Kolejny dowód na to, że polskie filmy nie naddają się do niczego.

"Beats of freedom" - wyszedłem z kina z dużym niesmakiem. Film nudny, nieprawdziwy i zmanipulowany. Zresztą, jaki film, to zwykły dokument, absolutnie nie kinowy, na dodatek słabo zrobiony. Ale nie to jest jest najgorsze. Ten film to chamska laurka nakręcona przez kilku mniej lub bardziej zdolnych muzyków samym sobie. Szczytem obłudy jest fragment o Pomarańczowej Alternatywie. Produkuje się tam Skiba, podczas gdy ANI SŁOWEM nie wspomina się o "Majorze" Frydrychu, człowieku, który był spiritus movens tego ruchu. Z filmu wynika wręcz, że to Skiba był główną osobą w Alternatywie, a był on przecież jednym z wielu. Groteskowe są żale Pierkarczyka z TSA czy Kory z Mannamu. Oboje narzekają, jak to oni, wielcy artyści, żyli w blokach. Nie wiem, czy Piekarczyk ma świadomość własnej śmieszności, gdy mówi, że bał się iść wynieść śmieci, bo go zaczepiali za długie pióra. Kora, którą zawsze szanowałem, ubolewa, że pierwszym autem jakie kupiła był kilkuletni maluch z drugiej ręki.

W diabła jest w tym filmie pospolitych kłamstw. Polski rock, wedle jego autorów, zaczyna się od koncertu Rolling Stones w 1967. W latach 70 w Polskim rocku nie dzieje się nic. Potem nagle pojawia się punk rock i hurra, objawienie. Na litość, znam doskonale nagrania z tamtych lat i powiedzmy sobie szczerze, muzycznie pierwsze nagrania Kryzysu et consortes były marniutkie. Ale to jeszcze nic...

Nie wiadomo, czy śmiesznym czy strasznie głupim nazwać należy sposób pokazania lat 80. Wynika z niego bowiem, że to polski punk rock obalił komunizm. Kuriozalne stwierdzenia typu "miesiąc po Jarocinie wybuchł strajk w stoczni gdańskiej". No na litość, ktoś mi chce wmówić, że robotnicy ze stoczni, z Wałęsą i Walentynowicz byli gremialnie na Jarocinie? Ani słowa o papieżu i roli kościoła. Całe lata 80 to, jak wynika z filmu, na przemian, manifestacje, koncerty, manifestacje, koncerty. Wielkim panom punkowcom trudno przyznać, że esbecja traktowała ich ruch jako wentyl bezpieczeństwa.

W finale zaś megalomania i zadęcie do sześcianu. Upadek komuny, okrągły stół i na tle tego wszystkiego Lipa mówi, że muzyka może zmienić świat. Nie wytrzymałem i buchnąłem śmiechem na całe kino. Żenua. Kolejny dowód na to, że polskie filmy nie naddają się do niczego.

[JJ]

Talking Head, trzeci aktorski film Mamoru Oshiiego, prawdopodobnie najbardziej porąbane dzieło w jego karierze.

Oemgie.

Film w filmie o filmie, postmodernizm po (minimum) półlitrówce. Reżyser specjalizujący się w kończeniu anime, z którymi autorzy nie potrafią sobie poradzić, choć zbliża się deadline, zaczyna pracować przy animacji tworzonej przez bandę nieudaczników i wariatów (jeden z pracowników - były zapaśnik - zajmuje się wyłącznie podnoszeniem ciężarów w tle, a wśród animatorów mamy między innymi człowieka, którego nikt nigdy nie widział). Szuka koncepcji poprzedniego, zaginionego w niewyjaśnionych okolicznościach reżysera, choć ten nawet nie zaczął pracy nad swoim dziełem. Lekko nie będzie, bo ktoś zaczyna mordować członków zespołu... A w tle wciąż przewija się postać bladej, długowłosej dziewczyny, którą wszyscy zdają się ignorować.

Rzecz mocno umowna (za studio animacji robi małe kino, a większość scen w pomieszczeniach odgrywana jest na stojącym na środku sali drewnianym podeście... tia, ten ahhhtyzm), zacierająca granicę między rzeczywistością a fikcją, krótko mówiąc - nieźle pokręcona. Scenarzysta podczas rozmowy z głównym bohaterem otwiera swój brzuch, z którego wysypują się imitujące wnętrzności kiełbaski, a potem odrywa sobie głowę. Cięcie taśmy filmowej odbywa się na stole operacyjnym, zajmujący się tym pan jest przebrany za chirurga. Kiedy kolejni bohaterowie drugoplanowi giną, para głównych postanawia sobie zrobić przerwę - zaczyna się parodia reklamy kawy, zachwalanej: "Jeśli jesteś zmęczony niezrozumiałą, bezsensowną fabułą, postawi cię na nogi!". Przegadane monologi o tym, czym właściwie jest film, jak współdziałają ze sobą jego poszczególne składniki i jak oddziałują na widza, mieszają się z totalnym absurdem i idiotycznymi gagami.

Dziwny film. Trudno ocenić, czy to silący się na artyzm wymysł pseudofilozofa, czy popis (chyba nie do końca zdrowej...) wyobraźni i autoironii. Momentami zdaje się, że scenariusz powstaje na bieżąco, czysty spontan, bez żadnego planu. A jednak z drugiej strony intryga jest niezła, nie tak do końca przewidywalna (choć przynajmniej jeden z jej elementów to oczywista oczywistość). Surrealistyczny klimat przypadł mi do gustu, choć przegadanie monologów momentami dorównywało GitS Innocence. Anyway, warto obejrzeć.

[Nanami]

300
Ot, potrzebowałam czegoś nie wymagającego zbytnio myslenia i spektakularnego. I się nie zawiodłam, bo imho było epickie. Trochę krwi, latających głów, cycków i innych gratisów. Fajna opraca graficzna, jak się już do tego renderu przyzwyczai widz. No i świetna muzyka, podkreślająca nastrój. Nie spodziewałam się za wiele i też seans był dla mnie niezwykle miły na tyle, że udało mu się mnie nawet trochę poruszyć. Wiedziałam, że ich w końcu wybiją, ale cóż... W sumie mogę podsumować jednym słowem: epickie.

[Ysengrinn]

Gettysburgh - świetny film, zwłaszcza jeśli się wie o czym jest - gdy oglądałem go po raz pierwszy dawno temu wiedziałem tylko, że ci niebiescy są dobrzy i im mam kibicować, a szarzy mają niewolników i są z Ameryki Południowej (or something like that...). Miałem wtedy z... 10 lat? Chciałem zrobić sobie powtórkę odkąd trochę poczytałem o tej bitwie i wojnie secesyjnej, a teraz mogę stwierdzić, że generałów Lee i Longstreeta oddano po prostu genialnie. Mimo iż film trwa ponad 4 godziny przedstawia tylko kilka epizodów 3-dniowej bitwy - z jednej strony trudno się dziwić, z drugiej trochę mi szkoda kilku innych (nie żeby idiotyczne starcie kawaleryjskie Custera i Stuarta pasowało do nastroju filmu - ale kogo to obchodzi, było jedwabiste!).

Cykl Wyzwolenie - radziecka definicja słowa "epickie". Muszę przyznać, że sceny batalistyczne robią wrażenie, zwłaszcza, że niemieckie czołgi wyglądają jak niemieckie czołgi, a nie pomalowane na szaro IS-2 czy inne Pershingi. I nie znam historii wojny ojczyźnianej, ale jestem gotów uwierzyć, że faktycznie Rosjanie wpadli na genialny pomysł nocnego ataku czołgów z włączonymi reflektorami i syrenami - taki atak psychologiczny kosztem Bóg wie jakich strat jest bardzo w ich stylu (tym bardziej, że bawią się w takie szopki, bo Stalin ogłosił, że muszą odbić Kijów przed obchodami wielkiej rewolucji). Niestety lwia część tych filmów to czarnobiałe wstawki przedstawiające polityków i wysokich dowódców omawiających ważkie wydarzenia i plany operacyjne, co niewątpliwie jest równie pouczające jak nudne.

Jarzębina Czerwona - polski film o bitwie o Wał Pomorski. Tu już niestety budżet trudno nazwać epickim, więc znowu mamy ruskie czołgi odgrywające pantery i tygrysy. Nie obejrzałem jeszcze do końca - przyznam szczerze, że odstraszył mnie zgrzytliwy głos obligatoryjnej sowieckiej sanitariuszki-love interestu głównego bohatera.

Waterloo - obejrzałem tylko fragmenty, bo bitwa mnie szczerze mówiąc mało interesuje. Wygląda to poprawnie, ma jedną uroczą pomyłkę - francuscy lansjerzy mają mundury polskich lansjerów.

[Grisznak]

[Ysengrinn]