[Grisznak]

Andre Norton - "Kryształowy Gryf", czyli bajka o emo księciuniu, który jest smutny, bo jego mama - wiedźma wyczarowała mu przy porodzie racice zamiast nóżek i teraz chodzą plotki, że jest potworem. Czyta się nawet znośnie, ale tylko do pewnego fragmentu. Dalej jest ostra jazda w dół. Plusem tej książki jest podzielona między dwójkę bohaterów narracja.

Pamiętam, że gdy jeszcze byłem pacholęciem i łapałem w ręce wszystko, co wyglądało mi na fantastykę, przewinęło mi się przez ręce kilka książek Norton, z których tylko "Brama Kota" utkwiła mi w pamięci, reszta już wtedy nie porywała. Mógłbym to zrzucić na karb niedojrzałości literackiej i mojego ówczesnego braku wyrobienia, gdyby nie fakt, że dziś, po kilkunastu latach, proza tej pani nadal jest dla mnie nudna, naiwna i męcząca. Może dziewczynkom, które chciałyby przeczytać Harlequina w realiach fantasy, to się spodoba.

Andre Norton - "Kryształowy Gryf", czyli bajka o emo księciuniu, który jest smutny, bo jego mama - wiedźma wyczarowała mu przy porodzie racice zamiast nóżek i teraz chodzą plotki, że jest potworem. Czyta się nawet znośnie, ale tylko do pewnego fragmentu. Dalej jest ostra jazda w dół. Plusem tej książki jest podzielona między dwójkę bohaterów narracja.

Pamiętam, że gdy jeszcze byłem pacholęciem i łapałem w ręce wszystko, co wyglądało mi na fantastykę, przewinęło mi się przez ręce kilka książek Norton, z których tylko "Brama Kota" utkwiła mi w pamięci, reszta już wtedy nie porywała. Mógłbym to zrzucić na karb niedojrzałości literackiej i mojego ówczesnego braku wyrobienia, gdyby nie fakt, że dziś, po kilkunastu latach, proza tej pani nadal jest dla mnie nudna, naiwna i męcząca. Może dziewczynkom, które chciałyby przeczytać Harlequina w realiach fantasy, to się spodoba.

[Asthariel]

Kończę Cień Wiatru Zafona i krótko mówiąc - dooobre! Nie dziwię się, że to bestseller.
Historia o młodym księgarzu, który stara się poznać przeszłość pewnego pisarza, który miał zycie, delikatnie mówiąc, ciekawe. Intryga miejscami zbyt przewidywalna, ale i tak polecam z całego serca.

[BOReK]

W ramach prezentu urodzinowo-gwiazdkowego dostałem Malowanego Człowieka autorstwa Petera Bretta. Nie wiem czy faktycznie to takie nowatorstwo w świecie fantasy, ale mamy tu świat, gdzie za dnia ludzie są bezpieczni, natomiast w nocy materializują się demony z Otchłani w ilościach hurtowych i można się przed nimi jedynie chronić za osłonami runicznymi (zwykle w domach, bo poza Posłańcami mało kto ma dość odwagi, by polegać na runach przenośnych). Tak więc zwykle nie daje sie odejść od domostw dalej niż na taką odległość, by móc wrócić przed zmrokiem. Gdzieś tam ludzie walczą za pomocą zapomnianej magii, ale ponoszą większe straty niż są w stanie zadać. Innymi słowy - mrok, angst, lament i zgrzytanie zębów na każdym kroku. Ale czyta się nawet szybko i fajnie, szczególnie gdy w okolicy kręci się jakiś Posłaniec.

EDIT: Jedno z Wolnych Miast to Fort Rizon (niech żyje IRC?). >D

[CainSerafin]

Opowieści o pilocie Pirxie, Dzienniki gwiazdowe i Bajki robotów Stanisława Lema.

Wszystkie czytałem dawno temu i okazało się, że teraz mam zupełnie inne odczucia po ich przeczytaniu. Opowieści o Pirxie opierają się przede wszystkim na ulubionym schemacie autora: średnio ciekawe dwie trzecie opowiadania po którym następuje wyjaśnienie całej historii, które wgniata w fotel. Sprawdza się to nadzwyczaj dobrze, choć autor czasem przynudza...
Najbardziej mnie poruszyło opowiadanie o spotkaniu z obcą cywilizacją

Spoiler: pokaż / ukryj

... A raczej jej resztkami - dryfującym w kosmosie gigantycznym i starym statku widmo.

Co do dzienników - dopiero teraz doceniłem humor tkwiący w takich sytuacjach jak suszenie kombinezonu astronauty za włazem rakiety (w próżni!) i atakach macek zmutowanych kosmicznych ziemniaków na rakiety. W opowiadaniach aż roi się od takiego absurdalnego humoru, co jest miłą odmianą po napisanych na serio opowiadaniach o Pirxie.

Bajki robotów. Też są o wiele ciekawsze niż kiedyś mi się wydawało. Nagle dostrzegłem oryginalność i baśniowość tkwiącą w opowiadaniach. Sam pomysł połączenia konwencji bajek i s-f był genialny i w dodatku został wykonany bezbłędnie. I świetny patent z nazwami własnymi takimi jak: elektrycerze, Erg Samowzbudnik, Automateusz. Aż współczuję osobom które tłumaczyły je na inne języki.
I tylko jakim prawem to jest lektura dla podstawówki? Przecież dla dzieci są tylko bajkami z robotami, odgrywającymi rolę księżniczek, rycerzy i mędrców.

ps. Pytanie na pół serio. Czy twórcy hentajów czytają Lema?

Opowieści o pilocie Pirxie, Dzienniki gwiazdowe i Bajki robotów Stanisława Lema.

Wszystkie czytałem dawno temu i okazało się, że teraz mam zupełnie inne odczucia po ich przeczytaniu. Opowieści o Pirxie opierają się przede wszystkim na ulubionym schemacie autora: średnio ciekawe dwie trzecie opowiadania po którym następuje wyjaśnienie całej historii, które wgniata w fotel. Sprawdza się to nadzwyczaj dobrze, choć autor czasem przynudza...
Najbardziej mnie poruszyło opowiadanie o spotkaniu z obcą cywilizacją

Spoiler: pokaż / ukryj

... A raczej jej resztkami - dryfującym w kosmosie gigantycznym i starym statku widmo.

Co do dzienników - dopiero teraz doceniłem humor tkwiący w takich sytuacjach jak suszenie kombinezonu astronauty za włazem rakiety (w próżni!) i atakach macek zmutowanych kosmicznych ziemniaków na rakiety. W opowiadaniach aż roi się od takiego absurdalnego humoru, co jest miłą odmianą po napisanych na serio opowiadaniach o Pirxie.

Bajki robotów. Też są o wiele ciekawsze niż kiedyś mi się wydawało. Nagle dostrzegłem oryginalność i baśniowość tkwiącą w opowiadaniach. Sam pomysł połączenia konwencji bajek i s-f był genialny i w dodatku został wykonany bezbłędnie. I świetny patent z nazwami własnymi takimi jak: elektrycerze, Erg Samowzbudnik, Automateusz. Aż współczuję osobom które tłumaczyły je na inne języki.
I tylko jakim prawem to jest lektura dla podstawówki? Przecież dla dzieci są tylko bajkami z robotami, odgrywającymi rolę księżniczek, rycerzy i mędrców.

ps. Pytanie na pół serio. Czy twórcy hentajów czytają Lema?

[Fei Wang Reed]

Nie mogłem nie napisać, kiedy już ktoś 'poruszył Lema ', który jest moim bodaj ulubionym pisarzem.

Mało kto tak jak on potrafił tak prześmiewać ludzi i to, co stworzyli.
Do wspomnianych "Bajek robotów" (które najlepiej traktować razem z "Cyberiadą") wracam ciągle, i dalej będę wracał. O dziwo, tak się złożyło, że mimo iż moje zainteresowania Lemem zaczęło się już w podstawówce, po tą pozycję sięgnąłem raptem 1,5 roku wstecz (przyznam szczerze: tytuł "Bajki robotów" nie przypadał mi do gustu... heh, młody i głupi), co może nawet wyszło z korzyścią dla mnie. Totalna radość czytania, wsparta o ciekawą pozycję wyjściową do przemyśleń. Jako że kształcę się w naukach elektrycznych, to te wymyślane przez Lema nazwy czy w ogóle sam opis pewnego urządzenia, sytuacji czy zdarzenia nie raz wywoływały u mnie spazmy szczerego śmiechu (co czasem prowadziło do łez radości) - tak świetnie potrafił dobrać słowa i ich szyk...

- A powiedz mi Myamlaku-bladawcze, jak budujecie potomstwo? – spytala Królewna.
- Nie budujemy go wcale – odparł Ferrycy – lecz programujemy metodą statystyczną, na zasadzie procesu Markowskiego, czyli scholastycznie, ślicznie, choć probabilistycznie; a robimy to niechcący i okolicznościowo, myśląc przy tym o różnościach oprócz programowania statystycznego, nieliniowego i algorytmicznego, wszelako programowanie właśnie podówczas zachodzi samochcący, od-siebnie i najzupełniej automatycznie, gdyż właśnie tak, a nie inaczej jesteśmy urządzeni, że każdy bladawiec stara się programować potomstwo, gdyż to mu jest rozkoszne, lecz programuje, nie programując, i wielu robi, co może, aby z tego programowania nic nie wynikło.
(fragment "O królewiczu Ferrycym i Królewnie Krystali" S. Lem, "Bajki robotów")

A co ważne, każda z 'bajek' ma swoje drugie dno (które w obecnych czasach można odbierać w sposób inny niż intencje Lema, który pisał to ponad 40 lat temu). Satyra, dowcip, baśniowość przy zabawie językiem - prawdziwa uczta.

Osobiście mógłbym polecić każde dzieło Lema (tych bardziej poważnych też nie brakuje... od najbardziej znanego "Solaris", po "Głos Pana", "Szpital Przemienienia", "Katar", itd.).
Jedynym dziełem Lema, które nie przetrawiłem jest "Filozofia Przypadku", aczkolwiek powodem tego jest ogromny napór pojęć rodem z samych otchłani nauk humanistycznych. Mimo wszystko planuję jeszcze jedno podejście, tym razem bardziej 'na spokojnie'.

EDIT (18:28):

Zapomniałem o czymś...

[Grisznak]

Karl Bodenschtaz "Pod niebem Flandrii" - wznowienie wydanych pierwotnie w 1925 wspomnień adiutanta Manfreda von Richthofena i jednego z pilotów I Pułku Myśliwskiego, którym Czerwony Baron dowodził aż do śmierci. Rzecz napisana sprawnie, miał facet nawet nie najgorsze pióro, w dodatku, mimo jednoznacznie stronniczych relacji, w których niemieccy piloci urastają do rangi herosów walczących samotnie z przygniatającą przewagą wroga, zaś autor nie stroni od komplementów pod ich adresem. Co ciekawe, w końcowym okresie wojny pułkiem dowodził Herman Goering, który również przewija się wcale często na ostatnich stronach książki.

Karl Bodenschtaz "Pod niebem Flandrii" - wznowienie wydanych pierwotnie w 1925 wspomnień adiutanta Manfreda von Richthofena i jednego z pilotów I Pułku Myśliwskiego, którym Czerwony Baron dowodził aż do śmierci. Rzecz napisana sprawnie, miał facet nawet nie najgorsze pióro, w dodatku, mimo jednoznacznie stronniczych relacji, w których niemieccy piloci urastają do rangi herosów walczących samotnie z przygniatającą przewagą wroga, zaś autor nie stroni od komplementów pod ich adresem. Co ciekawe, w końcowym okresie wojny pułkiem dowodził Herman Goering, który również przewija się wcale często na ostatnich stronach książki.

[Krwawisz]

U mnie ostatnio :

Michael Peinkofer - Powrót Orków - Opowieść o dwóch niezdarnych, wiecznie kłócących się orczych braciach, zaplątanych w pradawne proroctwo. Bardzo lekka, momentami naiwna lektura. Książkę czyta się jednak bardzo szybko, fabuła prosta jak drut, ale w miarę wciągająca, ciekawi charakterologicznie bohaterowie i szybka akcja. Jednym słowem - świetna lektura na dłużące się przejazdy pociągiem.

Robert Graves - Ja, Klaudiusz - Klasyka przez duże "K". Genialna książka, z rewelacyjną fabułą, doskonale oddanymi realiami starożytnego Rzymu i przejmującą narracją. Polecam gorąco! Część druga "Klaudiusz i Messalina" już nie tak dobra, ale wciąż trzyma poziom.

Co do Hyperiona to rozwaliły mnie trzy pierwsze rozdziały, później już jakby coraz gorzej. Do tego stopnia, że nie dotrwałem do końca. Ale planuje dać jej drugą szansę, jak tylko nadejdzie bardziej odpowiedni "klimat".

[Lokstar]

Polska Fantastyka , to jest mój konik. Poczynając od Pilipiuka i przygód Jakuba Wędrowycza , poprzez Piekarę i kroniki Mordimera, na Kossakowskiej i Siewcy Wiatru kończąc. :) Gorąco polecam !

[Loko]

[Costly]

[Doktor J]

Skończyłem czytać jakieś 2 godziny temu:

Andrzej Pilipiuk "Operacja Dzień Wskrzeszenia":
Kawałek dobrej rozrywki. Było to moje drugie zetknięcie z twórczością A. Pilipiuka (pierwszym był "Czarownik Iwanow") i muszę przyznać, że bardzo dobrze i płynnie się czytało. Cała rzecz była o podróżach w czasie i próbach zmiany historii. Tak się złożyło, że Polska miała ogarniętego mocarstwowymi ambicjami prezydenta, który nakazał naszym naukowcom zbudować broń jądrową. Zajęcie bazy rakietowej przez terrorystów i wystrzelenie rakiet na Niemcy wywołało III Wojnę Światową. Podróżnicy w czasie udawali się do końca XIX wieku (bo maszyna czasu nie robiła skoków krótszych niż około 100 lat), aby wysterylizować zmodyfikowanym genetycznie wirusem świnki przodka prezydenta. Czy im się udało, czy nie nie powiem - nie będę robił spoilera. W każdym razie wszystko było napisane bardzo naturalnie, autor dobrze wprowadzał w realia poszczególnych rodzajów epok. W przedostatnim rozdziale jeden z bohaterów świeciłtrochę sztuczną i encyklopedyczną wiedzą, ale to da się wybaczyć, szczególnie po zwrocie akcji jaki nastąpił pod koniec.

Podsumowując: Książka lekka i przyjemna, raczej młodzieżowa. Niemniej jednak gorąco polecam jeśli chcecie zobaczyć jaki los może spotkać nasz kraj po następnych wyborach prezydenckich ;)

[de99ial]

Ja pochłaniam Kresa Księgi Całości i powiem szczerze - wgniata. Pierwszy tom taka militarna sprawa, bitwy itp. Drugi tom - marynistyka - powala, nawet ja, który za tego typu klimatami nie przepadam, przyznaję - kawał świetnej historii.

A z innej beczki - polecam film Hamlet 2 ;)

[Lokstar]

de99ial a czytałeś kiedyś coś Jacka Komudy ? Jeżeli nie to polecam , bardzo interesująca lektura.

[Doktor J]

Wracając do mojego poprzedniego posta i "Operacji Dzień Wskrzeszenia to muszę dodać, że podziwiam autora za ilość faktów historycznych które przedstawił, jak rónież różnych najmniejszych szczególików dnia codziennego w innych czasach. Musiał na prawdę długo zbierać materiały.

[de99ial]