[ario]

ale albo się wierzy we wszystko albo w nic 'wierzący nie praktykujący' to jak żyjący nie oddychający- kler to przedstawiciele kościoła (prawdopodobnie najliczniejszego na świecie gdyby nie chinole) i NIE WOLNO jego wyznawcom w nich wątpić- kogo powołał pan jak nie ich? no właśnie...


ja dla jasności dodam że jestem agnostykiem (chyba że wiara w magię się liczy). A biblia to sciema jak wladca pierścieni...

[Bianca]

[Azag]

Tylko, ze to wierzenie we wszystko i brak watpilwosci wcale nie jest takie proste jak mogloby sie wydawac.

Ja moze tez sie do czegos przyczepie :) :) Moi drodzy, bardzo prosze:
kosciol - to jest na przyklad katedra Chrystusa Krola w Katowicach
Kosciol - to jest ogol katolikow (w tym przypadku), wspolnota wierzacych itp

Po kolezensku poprosze Ysengrina o definicje z encyklopedi :), gdyby ktos mial watpliwosci co mam na mysli. Poprosil bym tez o uzywanie odpowiednio "K" lub "k" bo czasami trudno, przynajmniej mi, polapac sie o co wam chodzi :)

[ario]

tak towszystko się zgadza... dopóki nie wchodzimy w ważne rzeczy- takie jak na przykład brak sakralności kobiecej czy też powstanie trójcy swiętej (polecam poszukać- w drugim wieku naszej ery uznano dopiero Jezusa za istotę boską), a dziura ukazująca życie jezusa do 33 lat? -no właśnie, on nie był bogiem... itd etc itp

[Ysengrinn]

[Zegarmistrz]

[LunarBird]

Na dobry początek tradycyjna ofiara. ;-)

[achiever]

To teraz moje 3 grosze. Dla nie niektórych pewnie kontrowersyjne, dla nikektórych może nie.

Moja wiara ogólnie rzecz biorąc przeobrażała się w ciągu całego życia, jednak najwięcej zmiany w moim pojmowaniu Boga, Prawdy, Świata zmieniło się tak mniej więcej w ciągu ostaniego roku, a właściwie troche dłużej. Tak jeszcze przed 1,5 roku naszło mnie dosyć spore natchnienie i jak jeszcze wierzyłem w odseparowanego od świata Boga, istniejącego gdzieś z boku, to już w zasadzie całkowicie pożegnałem się z pojmowaniem go jako jakiejś istoty, zwłaszcza mężczyzny (choć to typowe kojarzenie i raczej wiazane z podejściem psychologicznym - potrzeba silnego typowo ludzkiego wsparcia, takiego wielkiego rodzica, który nas nigdy nie opuści, w istocie kierowanego potrzebą poczucia bezpieczeństwa a nie doświadczenia prawdziwego Boga). W tamtym okresie zacząłem silnie patrzeć na Boga jako coś/kogoś (żadne z tych słow nie jest odpowiednie i właściwie słowa nigdy nie będą odpowiednie poza swymi ograniczonymi możliwościami) poza pojęciami, wyobrażeniami. Wtedy również natrafiłem przypadkowo na (co dopiero po czasie dobrze zinterpretowałem) doznanie lekko zmienionych stanów świadomości, głownie pod wpływem choroby (wysoka gorączka, kaszel i te sprawy, jednak nie aż tak źle bym tracił przytomność) w bardzo nie korzystnym czasie. W momencie dosyć sporego załamania, wyłączyły mi się zmysły, przestałem myśleć i doznałem takiego nigdy wcześniej nie doznanego spokoju, harmonii i radości zarazem. Taki intensywny stan trwał krótko, jednak zmienione postrzeganie (nieznacznie, ale jednak) miałem dłuższy czas (tak ok. z 2 mies. - by praktycznie zobrazować to ok. co tydzień wracało mi "widzenie" rzeczywiśtości coraz bardziej do normalnego typowego patzrenia na świat)

Wtedy powróciła mi dosyć odepchnięta na bok (po prostu jakby zapomniana) wiara i zaczęła się przeobrażać. Wówczas stwierdziłem, że to co odczuwałem, to tak jakby przesycenie świata Duchem Świętym i dlatego wczułem się bardziej w ufność do Boga. Z tym że jako że miałem obraz Boga jako "Władce poza światem" to czułem się niejako wyróżniony, przez co jak teraz wiem można wpaść w nielada narcyzm, co może dać później więcej kłopotów niż korzyści z dobrego wglądu. Na szczęście okoliczności życiowe nie pozwoliły mi się zbyt długo cieszyć takim "błogostanem". Powróciło typowe powszednie spojrzenie na świat, ale zainteresowanie Prawdą, naturą świata pozostało. Posprawdzałem różne źródła i głownie znajdowałem odpowiedzi na moje pytania w mistycznych odłamach wielkich religii. I o dziwo te odłamy religii typowo dogmatycznych (zwanych również egzoterycznymi, w przeciwieństwie do religii ezoterycznych, czyli mistycznych) nie kłócą się ze sobą w celu i posiadanie Jedynej Słusznej Racji Objawionej O Prawdzie, a raczej dążą do tego samego i posiadają odpowiednie praktyki ku temu i wiedzę. I tak np. chrześcijanizm posiada gnostycyzm i temu podobne, najwięksi mistycy to Jan Cassian, Jan od Krzyża, św. Teresa z Avila, Mistrz Eckhart (nie mówiąc oczywiście o Jezusie). Judaizm - kabałe, islam - sufizm, no i wschodnie ruchy mistyczne jak buddyzm zen, tybetański, wedanta.

Po wgłebieniu się w te tradycje, zacząłem patrzeć na Boga, dla którego bardziej pasuje mi okreslenie Bóstwo, Najwyższa Świadomość (choć wciąż po tylu latach mówienia słowa Bóg, wciąż wygodniej mi się mówi Bóg:) choć te nowe dla mnie określenia obrazują lepiej to co myślę). I przede wszystkim zmieniło mi się rozumienie nie tylko mentalne, ale czasem także intuicyjne, natury Boga (choć może powienienm już pisać Bóstwa czy Absolutu?:). Otóż teraz nie jest dla mnie "Istota poza wszystkim", bo to już można obalić nawet na zasadzie logiki. Taka istota umiejscowiona "Gdzieś" będąca poza "Czymś" wchodzi w podstawowe zasady dualizmu, które zaprzeczają jakiemukolwiek absolutowi. Jeśli Bog jest gdzieś i stworzył świat będąc obok niego, nie może posiadać natury absolutnej, a więc nie może być Bogiem. Jest to wtedy tylko kolejna, jednak znacznie bardziej rozwinięta forma mitologicznego boga, dla większości w postaci Ojca, a dla niektórych ludzi (głównie pierwotnych ludów, bądź cofających się ruchów New Age) Wielkiej Matki, Natury itp.

Obecnie dla mnie Bóstwo jest poza pojęciami, można je zrozumieć a nawet włączyć się w nie doznając bezpośrednio, poprzez odpowiednią praktykę, która jest centrum wszystkich mistycznych tradycji. Jest poza wszystkim i stanowi podstawe wszystkiego (nie jest to jednak typowy dla New Age panteizm, że Bóg jest we wszystkim, jak np. w kamieniu, który to raczej po prostu jest częścia Bóstwa). Religie natomiast są modelami, które powinny nadać droge do tego ostatecznego celu, pozwalając odnalezienie w życiu wartości i sensu. Przy czym na drodze rozwoju mogą pojawiać się różne patologie i nie każde religie wciąż wywiązują się ze swojego zadania (oczywiście naprawa tego stanu mozliwa jest tak długo dopóki dana religia jeszcze nie wymarła)

Tutaj jeszcze przydatna jest bardzo teoria holonów, którą po Fredzie Kofmanie przejął Ken Wilber (obecnie mój idol:) z zakresu filozofii i psychologii transpersonalej, twórcą psychologi integralnej i ogólnie modelu świadomości i mnóstwa książek, które polecam - wszystkie łatwe do znalezienia na necie jak i jego strony www). Otóż każdy element we wszechśiwecie jest pewną całością i częścią czegoś większego. Np. atom jest calością, ale zawiera się w molekułach, dalej komórki, którę sa (znacznie przyspieszając) częsciami człowieka itd.) Wg Wilbera taka holarchia (holon + hierarchia) to istota budowy całego uniwersum. Materia -> ciało -> emocje -> intelekt -> dusza -> Duch (Duch jest kolejną nazwą dla Bostwa, Absolutu, Umysłu, któru już nawet nie jest etapem, bo przekracza wszytskie całości i wszystkie w sobie zawiera) Mimo iż teoria jego holonów ma także krytyków (wciąż jednak więcej zwolenników tym kręgu badań świadomości) wg mnie jest bardzo dobra. Ogólnie na ten temat jest naprawdę dużo do powiedzenia i sam siebie nie uważam za takiego w tym znawcę (dopiero od jakiegoś czasu jest tym zainteresowany), dlatego jak ktoś jest głebiej tym zainteresowany, pobudzony, to moge tylko zaprosić do poszukiwania w tym zakresie materiałów, wiele można właśnie od Kena Wilbera.

Podsumowując jestem za religia ukierunkowaną na duchowość, posiadająca odpowiednie praktyki w nię angażujące, niepostrzeganiu Boga jako zewnętrznej istoty, która może znać przyszłość (która może być conajwyżej wyobrażeniem w Teraźniejszości, bo to jedyny czas jaki istnieje i w nim w istocie można być wszechwiedzącym), a wszystkich duchowych mistrzów takich jak Jezus (to stwierdzenie dla wielu pewnie będzie bluźnierstwem, ale coż poradzić), który dla mnie nie był Bogiem, choć odkrył że nasza natura w istocie jest boska i poznał naturę tego świata (dzięki czemu mógł powiedzieć, że: "Ja i Ojciec to jedno", podobnie jak św. Klement - chyba on, mogę się mylić - który powiedział: "ten kto poznał siebie, ten poznał Boga") i dzięki niemu powstał Nowy Testament, który nie jest Władcą Pierścieni, a niesamowitym dziełem o zbawczej treści. Inni mistrzowie to np. Budda, Mahomet (choć o nim wiem niewiele), a także wielu współćzesnych (bądź niedawno zmarłych - tu się nie orientuję, którzy jeszcze żyją) jak Krishnamutri, Ramana Maharishi, Kalu Rinpocze (zmarły juz, uznany za obecnego Dalaj Lamę za wcielenie św. Milarepy - uznawanego za największego mistrza tybetańskiego) czy inni nieznani mi lub o których nie pamiętam.

Kończąc już:) polecam książkę Willigisa Jaegera, który jest mnichem benedyktyńskim a zarazem mistrzem zen - "Fala jest morzem", na której moje, głownie jeszcze oparte teorią i wiarą (już jednak nie ślepą), pojmowanie świata także się opiera.

Trochę dużo tego wyszło jak na 3 gorsze:), ale nie mogłem inaczej:D

To teraz moje 3 grosze. Dla nie niektórych pewnie kontrowersyjne, dla nikektórych może nie.

Moja wiara ogólnie rzecz biorąc przeobrażała się w ciągu całego życia, jednak najwięcej zmiany w moim pojmowaniu Boga, Prawdy, Świata zmieniło się tak mniej więcej w ciągu ostaniego roku, a właściwie troche dłużej. Tak jeszcze przed 1,5 roku naszło mnie dosyć spore natchnienie i jak jeszcze wierzyłem w odseparowanego od świata Boga, istniejącego gdzieś z boku, to już w zasadzie całkowicie pożegnałem się z pojmowaniem go jako jakiejś istoty, zwłaszcza mężczyzny (choć to typowe kojarzenie i raczej wiazane z podejściem psychologicznym - potrzeba silnego typowo ludzkiego wsparcia, takiego wielkiego rodzica, który nas nigdy nie opuści, w istocie kierowanego potrzebą poczucia bezpieczeństwa a nie doświadczenia prawdziwego Boga). W tamtym okresie zacząłem silnie patrzeć na Boga jako coś/kogoś (żadne z tych słow nie jest odpowiednie i właściwie słowa nigdy nie będą odpowiednie poza swymi ograniczonymi możliwościami) poza pojęciami, wyobrażeniami. Wtedy również natrafiłem przypadkowo na (co dopiero po czasie dobrze zinterpretowałem) doznanie lekko zmienionych stanów świadomości, głownie pod wpływem choroby (wysoka gorączka, kaszel i te sprawy, jednak nie aż tak źle bym tracił przytomność) w bardzo nie korzystnym czasie. W momencie dosyć sporego załamania, wyłączyły mi się zmysły, przestałem myśleć i doznałem takiego nigdy wcześniej nie doznanego spokoju, harmonii i radości zarazem. Taki intensywny stan trwał krótko, jednak zmienione postrzeganie (nieznacznie, ale jednak) miałem dłuższy czas (tak ok. z 2 mies. - by praktycznie zobrazować to ok. co tydzień wracało mi "widzenie" rzeczywiśtości coraz bardziej do normalnego typowego patzrenia na świat)

Wtedy powróciła mi dosyć odepchnięta na bok (po prostu jakby zapomniana) wiara i zaczęła się przeobrażać. Wówczas stwierdziłem, że to co odczuwałem, to tak jakby przesycenie świata Duchem Świętym i dlatego wczułem się bardziej w ufność do Boga. Z tym że jako że miałem obraz Boga jako "Władce poza światem" to czułem się niejako wyróżniony, przez co jak teraz wiem można wpaść w nielada narcyzm, co może dać później więcej kłopotów niż korzyści z dobrego wglądu. Na szczęście okoliczności życiowe nie pozwoliły mi się zbyt długo cieszyć takim "błogostanem". Powróciło typowe powszednie spojrzenie na świat, ale zainteresowanie Prawdą, naturą świata pozostało. Posprawdzałem różne źródła i głownie znajdowałem odpowiedzi na moje pytania w mistycznych odłamach wielkich religii. I o dziwo te odłamy religii typowo dogmatycznych (zwanych również egzoterycznymi, w przeciwieństwie do religii ezoterycznych, czyli mistycznych) nie kłócą się ze sobą w celu i posiadanie Jedynej Słusznej Racji Objawionej O Prawdzie, a raczej dążą do tego samego i posiadają odpowiednie praktyki ku temu i wiedzę. I tak np. chrześcijanizm posiada gnostycyzm i temu podobne, najwięksi mistycy to Jan Cassian, Jan od Krzyża, św. Teresa z Avila, Mistrz Eckhart (nie mówiąc oczywiście o Jezusie). Judaizm - kabałe, islam - sufizm, no i wschodnie ruchy mistyczne jak buddyzm zen, tybetański, wedanta.

Po wgłebieniu się w te tradycje, zacząłem patrzeć na Boga, dla którego bardziej pasuje mi okreslenie Bóstwo, Najwyższa Świadomość (choć wciąż po tylu latach mówienia słowa Bóg, wciąż wygodniej mi się mówi Bóg:) choć te nowe dla mnie określenia obrazują lepiej to co myślę). I przede wszystkim zmieniło mi się rozumienie nie tylko mentalne, ale czasem także intuicyjne, natury Boga (choć może powienienm już pisać Bóstwa czy Absolutu?:). Otóż teraz nie jest dla mnie "Istota poza wszystkim", bo to już można obalić nawet na zasadzie logiki. Taka istota umiejscowiona "Gdzieś" będąca poza "Czymś" wchodzi w podstawowe zasady dualizmu, które zaprzeczają jakiemukolwiek absolutowi. Jeśli Bog jest gdzieś i stworzył świat będąc obok niego, nie może posiadać natury absolutnej, a więc nie może być Bogiem. Jest to wtedy tylko kolejna, jednak znacznie bardziej rozwinięta forma mitologicznego boga, dla większości w postaci Ojca, a dla niektórych ludzi (głównie pierwotnych ludów, bądź cofających się ruchów New Age) Wielkiej Matki, Natury itp.

Obecnie dla mnie Bóstwo jest poza pojęciami, można je zrozumieć a nawet włączyć się w nie doznając bezpośrednio, poprzez odpowiednią praktykę, która jest centrum wszystkich mistycznych tradycji. Jest poza wszystkim i stanowi podstawe wszystkiego (nie jest to jednak typowy dla New Age panteizm, że Bóg jest we wszystkim, jak np. w kamieniu, który to raczej po prostu jest częścia Bóstwa). Religie natomiast są modelami, które powinny nadać droge do tego ostatecznego celu, pozwalając odnalezienie w życiu wartości i sensu. Przy czym na drodze rozwoju mogą pojawiać się różne patologie i nie każde religie wciąż wywiązują się ze swojego zadania (oczywiście naprawa tego stanu mozliwa jest tak długo dopóki dana religia jeszcze nie wymarła)

Tutaj jeszcze przydatna jest bardzo teoria holonów, którą po Fredzie Kofmanie przejął Ken Wilber (obecnie mój idol:) z zakresu filozofii i psychologii transpersonalej, twórcą psychologi integralnej i ogólnie modelu świadomości i mnóstwa książek, które polecam - wszystkie łatwe do znalezienia na necie jak i jego strony www). Otóż każdy element we wszechśiwecie jest pewną całością i częścią czegoś większego. Np. atom jest calością, ale zawiera się w molekułach, dalej komórki, którę sa (znacznie przyspieszając) częsciami człowieka itd.) Wg Wilbera taka holarchia (holon + hierarchia) to istota budowy całego uniwersum. Materia -> ciało -> emocje -> intelekt -> dusza -> Duch (Duch jest kolejną nazwą dla Bostwa, Absolutu, Umysłu, któru już nawet nie jest etapem, bo przekracza wszytskie całości i wszystkie w sobie zawiera) Mimo iż teoria jego holonów ma także krytyków (wciąż jednak więcej zwolenników tym kręgu badań świadomości) wg mnie jest bardzo dobra. Ogólnie na ten temat jest naprawdę dużo do powiedzenia i sam siebie nie uważam za takiego w tym znawcę (dopiero od jakiegoś czasu jest tym zainteresowany), dlatego jak ktoś jest głebiej tym zainteresowany, pobudzony, to moge tylko zaprosić do poszukiwania w tym zakresie materiałów, wiele można właśnie od Kena Wilbera.

Podsumowując jestem za religia ukierunkowaną na duchowość, posiadająca odpowiednie praktyki w nię angażujące, niepostrzeganiu Boga jako zewnętrznej istoty, która może znać przyszłość (która może być conajwyżej wyobrażeniem w Teraźniejszości, bo to jedyny czas jaki istnieje i w nim w istocie można być wszechwiedzącym), a wszystkich duchowych mistrzów takich jak Jezus (to stwierdzenie dla wielu pewnie będzie bluźnierstwem, ale coż poradzić), który dla mnie nie był Bogiem, choć odkrył że nasza natura w istocie jest boska i poznał naturę tego świata (dzięki czemu mógł powiedzieć, że: "Ja i Ojciec to jedno", podobnie jak św. Klement - chyba on, mogę się mylić - który powiedział: "ten kto poznał siebie, ten poznał Boga") i dzięki niemu powstał Nowy Testament, który nie jest Władcą Pierścieni, a niesamowitym dziełem o zbawczej treści. Inni mistrzowie to np. Budda, Mahomet (choć o nim wiem niewiele), a także wielu współćzesnych (bądź niedawno zmarłych - tu się nie orientuję, którzy jeszcze żyją) jak Krishnamutri, Ramana Maharishi, Kalu Rinpocze (zmarły juz, uznany za obecnego Dalaj Lamę za wcielenie św. Milarepy - uznawanego za największego mistrza tybetańskiego) czy inni nieznani mi lub o których nie pamiętam.

Kończąc już:) polecam książkę Willigisa Jaegera, który jest mnichem benedyktyńskim a zarazem mistrzem zen - "Fala jest morzem", na której moje, głownie jeszcze oparte teorią i wiarą (już jednak nie ślepą), pojmowanie świata także się opiera.

Trochę dużo tego wyszło jak na 3 gorsze:), ale nie mogłem inaczej:D

[Grisznak]

[Zegarmistrz]

[achiever]

Grisznak:

Grisznak:

[achiever]

Azag:

Azag:

[sugi]

Religii z nauką nie łatwo pogodzić (wydaje się to wręcz niemożliwe) . Wiara w jakiekolwiek ponadmaterialne byty jest tym samym z logicznego punktu widzenia nieuzasadniona. Nie można tego udowadnić ,a tym samym zaprzeczyć. Czyli jeśli nie można zaprzeczyć należy byc raczej ZA niż przeciw ? własciwie nie mamy nic do stracenia . Pojawia się tutaj jednak pewien paradoks ,mogę wymyślic sobie na poczekaniu bylejaką histroryjkę np. : za dobre uczynki trafiam po śmierci do krainy krasnoludków ,za złe do ciemnego lasu w którym gryzą mnie mrówki po kostkach (oczywiście można by do tego dorobić całą filozofię ,przykazania itd.... ) .
Mojej debilnej historyjki tak samo jak całych systemów religijnych nie da się udowodnić ,ani tym bardziej zaprzeczyć ,więc jakiekolwiek teoretyczne rozpatrywanie hipotetycznych wydażeń ,miejsc itd można by porównac do wymyslania sobie fabuły filmu ,albo raczej dopisywania tu i tam swoich przypuszczeń .

Religia może być dla wielu czymś wspaniałym ,pozytywnie oddziaływać na na naszą psychikę i co za tym idzie zdrowie . Moje zdanie jest takie : religia jest dla ludzi a nie na odwrót (za kompletny debilizm i ignorancję traktuję jakieś tam zabranianie transfuzji czy
antykoncepcji, in vitro ,wykożystania własnych komórek macieżystych ze skolonowanego embrionu ) zabranianie tego bierze się raczej z ignorancji czy herezji niz ze zdrowego podejścia (tłumaczenia takich zakazów są po postu w stylu "nie ,bo nie" ,albo czasami wynikają z fanatycznego podejścia) .
Myslę sobie czasem "co człowiek może wiedzieć o zyciu po śmierci ?? Przecież nie znam nikogo kto by umarł i opowiedział mi jak było " . Wszelkie zatem święte księgi i wierzenia
traktuję raczej z przymróżeniem oka ,a do konktetnych dyskusji na ich temat podchodzę z maksymalnym dystansem , Boga w takich przypuszczeniach traktuję raczej jako cos niż kogos, bo ludzie wręcz kochają wszelkie personifikacje .

[Ysengrinn]

[sugi]

Bardzo dobry przykład ,ale dalej jesteśmy w punkcie wyjścia : im wiecej wiemy tym mniej wiemy i tak na prawdę otwieramy tylko kolejne pole do niekończących się domysłów. Kiedyś (dawno temu ) czytałem artykuł w jakimś tygodnikiu o takim ksiedzu matematyku . Ktoś go kiedyś zapytał "co Pan Bóg myśli o matematyce?" na to ów ksiądź
"Pan Bóg jest matematyką?" (może troche skrzywiłem ten cytat bo czytałem to dawno temu ,ale sens się nie zmienił) .