[wa-totem]

[Smk]

[Easnadh]

Chyba się starzeję. Po przeczytaniu fragmentu doszłam do wniosku, że Geralt nigdy wcześniej nie wydawał mi się tak irytującym, wypchanym hemoroidami i skrupułami, pompatycznym dziadygą.

Szkoda, że Sapkowski złamał swoje postanowienie, żeby nie wracać do wiedźminlandu. Szanowałam go za to, nawet po rozczarowaniu "Żmiją". Szkoda też, że ze względu na popularność gry i Geralta jako kury znoszącej złote jaja, nie unikniemy w książce jego obecności. Wolałabym jakąś opowieść o, dajmy na to, Vesemirze nawet. Albo tak jak Smok - może coś o Giambattiście, Janie Bakkerze czy Agnes z Galnville oraz pierwszych próbach użerania się elfów i krasnoludów z ludźmi, ewentualnie o Larze Dorren i Cregennanie - te potajemne spotkania, intrygi, namiętności i zazdrości... xD

[Smk]

Osobiście jatka i mordobicie mnie zadowoli, ale sentymenty mam podobne jak przedmówczyni.

Chociaż, szczerze, pod tym względem rzucony nam fragment był nawet nawet...

Again, chcę prequel, taki głęboki i z początku wieku. Bo powrót do wiedźminlandu Sapkowskiemu wyjdzie na zdrowie w zasadzie ino przy stworzeniu historii bardzo luźno powiązanej z oryginałem, by uniknąć oskarżeń o odcinanie kuponów. Należy jednak spojrzeć z punktu widzenia nowego czytelnika - my, stare wygi mamy pewne potrzeby których odgrzewany kotlet nie zaspokoi - świeże mięsko przychodzące do książek od gier < i to głównie angielskojęzyczny tłum> będzie zapewne bardzo zadowolone.

I ostatnie kwestia - zalatuje ghostwriterem.

[Tabris]

[Sebaar]

Sławomir Cenckiewicz - Długie ramię Moskwy, ciekawa i wartościowa pozycja. Opisuje ona genezę i funkcjonowanie Oddziału/Zarządu II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego w PRL czyli wywiadu wojskowego.

Zamiast sukcesów godnych Hansa Klossa, otrzymujemy obraz zdrad, wsyp oraz dezercji oficerów i współpracowników wywiadu wojskowego połączony z prywatą (np. "opieka" świadczona córce pewnego generała LWP) i niekompetencją (np. sprawa attaché wojskowego podczas zajęcia polskiej ambasady w Bernie w 1982 roku).

Pewne sukcesy odnotowano natomiast w wymiarze finansowym poczynając od przejmowania spadków po członkach Polonii po spółki handlujące bronią, a kończąc na aferze FOZZ.

[shugohakke]

[GoNik]

[shugohakke]

[Mai_chan]

[shugohakke]

Zwłaszcza dwaj panowie, którzy ratowali ją, co krok.

[Mai_chan]

A przypomnij mi - akurat w stosunku do tych dwóch panów wykazuje się jakąś szczególną podejrzliwością? (dodaj do tego jeszcze poprawkę na to, że w pierwszej książce Peetę w gruncie rzeczy słabo zna)

[shugohakke]

Nie będę sypał cytatami, ale, na przykład, podejrzewanie Haymitch'a chęć zamordowania jej z niechęci poprzez nie wysyłanie niczego, było, co najmniej groteskowe.

Nie zrozumcie mnie źle, ja nie mam pretensji do Katniss, że podejrzewała wszystkich i ogólnie wykazywała się w miarę zdrową paranoją - to jest normalne. Mam pretensje, że chętnie "wchodziła" innym do głowy, by rozważać, dlaczego, jak i kiedy chcą ją skrzywdzić, a z drugiej strony, nie było jej się w stanie w głowie pomieścić, że taki Peeta czy Haymitch chcą jej dobra.
Nie chodzi też o to, że od razu im nie zaufała (bo i nie powinna), ale nawet tego nie rozważała (a wiemy bardzo dobrze, o czym narratorka myślała o o czym nie).

Zatem nie wytykam, żadnych dziur logicznych w fabule, ani nonsensownych zachowań głównej bohaterki. Zwyczajnie nie podoba mi się ta jej cecha charakteru, która każe doszukiwać się w ludziach wszystkiego, co najgorsza i niczego, co życzliwe.

Choć, jak wspomniałem powoli jej to mija ^^

[Mai_chan]

Fair enough, ja akurat raczej lubię archetyp "ocalonego" (brakuje mi dobrego polskiego odpowiednika "survivor" ._.), a podejrzliwość się z tym często wiąże. Weź też poprawkę na świat w jakim żyje - generalnie dopatrywanie się wszelkiego zła jest w nim raczej lepszą strategią przetrwania niż zakładanie życzliwości...

[shugohakke]

Catching Fire
Domagam się zamrożenia Katniss w karbonicie.

A swoją drogą zawiązanie akcji w tym tomie jest strasznie kulawe.

Spoiler: pokaż / ukryj

Nie przekonuje mnie twierdzenie, że przekonywanie ludzi o "działaniu w zaślepieniu miłością" uspokoi kogokolwiek. Crane spaprał sprawę (za co dostał kulę w łeb), bo okazał słabość Capitolu - gotowość do ustąpienia, jeśli się ich przyciśnie i to jest prawdziwe zagrożenie dla władzy. Motywy dziewczynki, przed którą ugina się tyrania nie mają dla ludzi większego znaczenia. Liczy się to, co zrobili Gamemakerzy, a nie trybut.

Takie tam marudzenie, na razie (raptem ćwierć przeczytana) fajnie jest.


edit.
Skończyłem cały "łapiący ogień". Bez szału tym razem, całość wypada znacznie gorzej niż HG. Zakończenie jest dość przewidywalne (znów wyłazi ta paskudna cecha Katniss, która zabrania jej nawet podejrzewać takie możliwości, choć trzeba jej przyznać, że pod koniec wyraźnie stwierdza, że przegapiła kilka oczywistych sygnałów). Resztę przemyśleń ospojlertaguję, bo nigdy nie wiadomo...

Spoiler: pokaż / ukryj

Chwalę Niebosa, że moja ukochana Johanna uszła z życiem przynajmniej z drugiego tomu (choć znając moje szczęście do wybory adorowanych postaci zdejmą ją już w pierwszym rozdziale trzeciego tomu).

Podpisuję się pod GoNikowym:

GoNik napisał/a:

chrzanić trójkąty romantyczne!

Jakże ta historia byłaby lepsza bez Gale'a (mam świadomość, że nie do końca o to chodzi, ale mój Gale-hate jest po części niezależny od triangle-hate'a). Był do zniesienia, kiedy nie pojawiał się osobiście, ale tak... A najgorsze, że wygląda na to, że będzie go jeszcze więcej.

Igrzyska również wypadły słabiej niż poprzednie.

Coroczny wywiad z Peetą spodobał mi się niezmiernie. Choć wiem, że to raczej nierealne to byłbym bezgranicznie uradowany, gdyby dokładnie w rok później para Mellark Flickerman w ogólnokrajowym wywiadzie rozwaliła wszystkich jakąś bombą ^^

Wot tyle refleksji. Powoli biorę się za Mockingjay.