[Urawa]

Brian Herbert, Kevin J. Anderson "Ród Harkonnenów"
Miał rację Tabris - faktycznie, dużo słabsza od poprzedniczki. O ironio, wbrew tytułowi, więcej w tym tomie Atrydów, choć scenka, w której baron Vladimir usiłuje niańczyć małego Feyd-Rauthę była bezcenna. Najbardziej wali po oczach pasywność tych niby dobrych, jedynymi aktywnymi stronami są tu co kanonicznie źli. Bardzo brakowała mi Shaddama i Fenriga, historia Gurneya Hallecka była nieco mniej ciekawszą i bardziej ponurą wersją losów Duncana. Książka generalnie cierpi na klasyczną chorobę prequeli - wszystko i tak wiadomo. Autorzy nie próbowali poświęcać czasu i miejsca postaciom, które znamy z oryginalnej Diuny, ale tylko słabo (jak było w pierwszym tomie z Shaddam i Fenrigiem). Na dodatek, pod koniec tomu wyrezano większość postaci. Trzeci tom chyba z rozpędu już tylko doczytam.
Aha, szkoła mistrzów miecza Ginaz - większego LOLa w całym uniwersum Diuny chyba nie ma. Jakim cudem to przetrwało tyle lat, to ja nie wiem.

[Urawa]

Aleksander Ławrow - "W otchłani Imatry"
Reklamowane toto jako rosyjski Sherlock Holmes, ponoć autor w swoich czasach cieszył się podobnym mirem w Rosji... ponoć. Jak dla mnie to gniot, słabo napisany i bez pomysłu. Intryga tak kuleje, że po kilkunastu stronach czytelnik niemal wszystko już wie, a główny bohater o rzekomo "przenikliwym umyśle" potrzebuje na to całej książki. Z XIX-wiecznego klimatu zostało najgorsze - wielkoruskie uprzedzenia. Szajka złoczyńców składa się z Anglików, Żydów i Niemców, zaś ich celem jest niewinna niczym lelija młodziutka Rosjanka.

[Daerian]

Grisznak - jeśli chcesz kryminał rosyjski, spróbuj cykl Borisa Akunina o Fandorinie - wyjątkowo dobre kryminały w starym stylu. Do tego każda książka jest innym gatunkiem kryminału - mamy tu klasyczny zamknięty pokój, powieść szpiegowską czy intrygę polityczną... znajdzie się nawet seryjny morderca. Historie dzieją się pod koniec XIX wieku i idą stopniowo na wiek XX, więc książki są też częściowo powieścią historyczną.

Tom pierwszy jest najsłabszy, potem cykl się szybko rozkręca - drugi jest dobry, od 3 jest wyśmienity.

[Urawa]

Na okładce tego gniota, o którym wyżej pisałem, stoi wielkimi kobyłami "Dla fanów Erasta Fandorina", choć za bardzo nic mi to nie mówiło, gdy kupowałem. Z tego cyklu czytałem wyłącznie "Turecki Gambit" (choć dopiero teraz sobie skojarzyłem, że to o Fandorinie było) i przyznaję, był niezły (może dlatego, że mieliśmy tam wątki wojenno-polityczne). Niemniej, koneserem kryminału nie jestem, wolę opowieści niesamowite. W każdym razie, Ławrowa odradzam każdemu, kto lubi XIX-wieczne klimaty. W zasadzie, gdyby nie rusko brzmiące nazwy i imiona, to nawet bym się nie zorientował, że akcja się dzieje w Rosji - zero plastycznego opisu, zero klimatu miejsca i czasów (a rzecz się dzieje w Petersburgu!).

[Ysengrinn]

Anatomia przypadku (nie mylić z Anatomią upadku), wywiad Krasowskiego z Janem Marią Rokitą. Będę pewnie musiał zapoznać się również z pozostałymi dwiema Anatomiami, choć na razie na myśl o czytaniu przemyśleń Millera mnie jeszcze zżyma.

Jestem dopiero na początku lektury. Na razie wspomnienia Rokity ładnie uzupełniają mi wizję początków III RP wyniesioną z lektury Po południu Krasowskiego. Obraz rysuje się zupełnie odmienny zarówno od mitu założycielskiego okołomichnikowej lewicy ("że to szalony Wałęsa zaczął niszczyć owoce Solidarności, kumając się z antysemitami") jak i okołokaczyńskiej prawicy ("to wszystko była zmowa lewicy z postkomuną, a prawicę zmarginalizowano). Przy czym o ile mit lewicowy powstał ze zwyczajnego przeinaczania i zakłamywania rzeczywistości, to prawicowy z zupełnego nierozumienia ówczesnych realiów - prawicy w dzisiejszym rozumieniu nikt nie musiał marginalizować, bo zwyczajnie nie istniała. Ówczesna prawica to byli Moczulski, Hall i Mazowiecki. Antyokrągłostołowa wykrystalizowała się parę lat później.

[Ysengrinn]

Elżbieta Cherezińska, Legion - na razie dopiero zacząłem, ale zapowiada się dobrze. Tematyka ciekawa, miałem tylko obawy czy autorka podoła. Styl ma całkiem niezły, początek wprawdzie chaotyczny, ale to chaos zamierzony - wszak opowiada o kampanii wrześniowej. Mam wszakże nadzieję, że później będzie bardziej poukładane, bo to się szybko może zrobić męczące.

Książkę kupiłem również dlatego, że Cherezińska ma już na koncie kilka innych interesujących pozycji - przede wszystkim książkę o Przemyśle II i innych Piastach epoki rozbicia dzielnicowego. Jeśli okaże się, że potrafi pisać ciekawie i przyjemnie, to będę badał dalej.

[Morg]

[Urawa]

[Ysengrinn]

Dunin rozpływała się nad wcześniejszymi książkami Cherezińskiej, więc teraz musiała się poczuć co najmniej zdradzona. Chwali jej się, że przynajmniej przeczytała książkę, którą recenzuje, nawet jeśli nie zrozumiała. Chwali się też, że nie bije na oślep pałą faszyzmu i nie powtarza opowiastek o tym, jak to NSZowcy do społu z hitlerowcami polowali na Żydów (O Czym Wszyscy Wiedzą TM, choć nikt nie ma specjalnie przekonujących dowodów).

Jak na lewaczkę recenzja wyważona i rozsądna. Jakbym nie znał jej działalności i radosnego gloryfikowania klasyków marksizmu-leninizmu może bym nawet przyznał, że jest coś na rzeczy. A tak - drzazgi w oczach cudzych i tak dalej.

[shugohakke]

[shugohakke]

Podwójnie. A co.
Gniazdo Światów
Polska fantastyka ma coś w sobie. Porąbane to do reszty, zdrowo nieamerykańskie na każdym kroku. Przy całkiem fajnym założeniu udaje się jej jednocześnie uniknąć ścian objaśniającego wszystko tekstu i pseudofilozoficznych wywodów. A przede wszystkim książka zmusiła mnie w pewnym momencie do poważnych rozważań (w trakcie wykładu Mech. Kwant. 2) czy należy ją doczytać do ostatniej strony...
Nie powiem, co wybrałem, ale już samo stawianie takiego pytania jest godne odnotowania.

A tytułem nadrabiania zaległości:
Solaris
Jakoś mnie nie porwało. Wolę Lema skrajnie absurdalnego. Solaris brzmi momentami zbyt "na poważnie", a czytanie jej inaczej niż satyry na kontakty z obcymi przysporzyć może jedynie niestrawności intelektualnej. No i opisy "przyrody"... Proszę - nigdy więcej.

[Morg]

Nowy Wiedźmin ma być w listopadzie.

[Ysengrinn]

Kwęk... Akurat wczoraj rozmawiałem o tym, że Sapkowski dawno nic nie napisał, a nic dobrego jeszcze dawniejXD.

Zobaczymy, z jednej strony po ostatnich książkach jestem mocno sceptyczny, z drugiej - właśnie cykl wiedźmiński wychodził Sapkowi najlepiej i najmniej przeszkadzał tam jego prostacki postmodernizm. Niestety nie pomaga wiarygodności pisarza, że książka ma być praktycznie tym, czego długo zarzekał się, że nie napisze...

[Urawa]

A problem wsadzić to gdzieś w środek, między opowiadania?

[Morg]

Tu można przeczytać krótki fragment.