[Teukros]

Maria Konopnicka Poezye serya druga. Krótko mówiąc, Konopnicka jakiej nie znałem. To, co w szkole z niej dają, to jakiś dziwny wybór pod gotową tezę, przedstawiający ją przede wszystkim jako pisarkę literatury dla dzieci i zaangażowanej społecznie. A tu niespodzianka, okazuje się, że potrafiła pisać teksty, jakich nie powstydziłby się współczesny tekściarz deathmetalowy. No, z tym metalem to może przesada, ale przynajmniej z jej poezji wyłania się zupełnie inny obraz, niż ten tradycyjno-mdły przedstawiany w szkole.

[Yuna]

[Grisznak]

[Yuna]

[Mayissa]

A pomyśleliście o tym, że może on zbiera te cegły by jej gdzieś wywalić, do jakiegoś dołu? Co by zasypać dziurę, a unicestwić wszystko co było związane z murem? Berlińczycy też wywozili swój mur taczkami :)
Czytam teraz „Taniec nad przepaścią” Malinowskiej( wbrew pozorom – Rosjanka) i mnie wciąga . A na „Zbrodni i karze” ryczałam, jak dla mnie jedna z lepszych książek. Sama zaś kiedyś miałam takie myśli, żeby zaciukać babę od chemii i zwalić to na silną inspirację lekturą szkolną ;)
A za Kurosawę się bierz!! To pokarm dla duszy :)

[Grisznak]

[Mayissa]

nie twierdzę, że jest :) tylko, że mur można wywieźć taczką by nic po nim nie zostało:)

[Yuna]

[Bezimienny]

[Tren]

Nasza pani od polskiego stwierdziła, że w ramach dokształcania powinniśmy przeczytać jakąś książkę nominowaną w tym roku do nagrody Nike. Ponieważ nikt za bardzo się w nich nie orientował to losowo został mi przydzielony Pałac Ostrogskich Tomasza Piątka. Wszyscy święci! Za co oni dają te nagrody?! Pierwsze sto stron to dziwaczna mikstura losowych wątków i przemyśleń, gdzie rozdział zaczyna się rozważaniami o smerfach, przechodzi do pytania co myślałby wieżowiec, dochodzi do porównania stosunku seksualnego do potwora z Loch Ness i przy okazji opowiada historię pewnego japończyka, który podobno go widział, a kończy się wspomnieniem o narkotykach i narkomanach. W następnych stu stronach sens się pojawia, ale jest taki płytki i dziwny, że czytelnik stwierdza, że do tego musi być jeszcze jedno dno. Kolejne sto stron to historia miłosna, a konkretnie trójkąt. Niestety autor nie mógł się zdecydować czy ostatecznie powinien dać się spairingować z chłopem czy babą... i wybrał rozwiązanie pośrednie! Wisienką na torcie był ostatni rozdział, gdzie wyjaśniony jest sens całej książki.

Ta lektura sprowadziła na mnie gorzką refleksję, że w Polsce chyba nie piszą dobrych książek, jeśli autor dwa razy starszy ode mnie tworzy książkę, której meritum są stwierdzenia dla mnie tak oczywiste jak umiejętność dodawania. Nie twierdzę, że wszystkie książki muszą mieć głębię, ale w tej autor wyraźnie do niej aspiruje i niestety nie wychodzi mu to. Że zmiany należy wprowadzać stopniowo, bo te nagłe nie wychodzą, że ćpać nie należy, że powinniśmy się cieszyć z takiego żywotu jaki mamy, bo inny mógłby być gorszy...
Po wysłuchaniu opinii reszty klasy na temat innych nominowanych książek stwierdziłam, że najwyraźniej wystarczyłoby, żebym podszlifowała warsztat (jedyne co w tej książce jest dobre to styl), wymyśliła jakiś pseudofilozoficzny bełkot i wrzuciła parę banałów, żeby stworzyć ghuembokie dzieło. Smutne.

Możliwe jest, że wśród natłoku tych wszystkich bredni jest jakiś ukryty sens, do którego się nie dokopałam, ale raczej odniosłam wrażenie, że ten bełkot miał na celu zamaskowanie braku sensu. Nie mogę porównać tego, bo w klasie chyba tylko ja przeczytałam tę książkę.

[Keii]

[Tren]

[Vivian]

Heh a ja dzisiaj zaczytałam się w zbiorze poezji Baudelaire'a "Kwiaty zła", poète maudit, poeta ciemnego wnętrza i poeta podobny ,,księciu na obłoku". Fascynuje, jego poezja jak gdyby przekracza znane nam wymiary świadomości: ,,z brzydoty wydobędzie liryk nowy czar"... Polecam, aczkolwiek wrażenia mogą być różne;)

[Grisznak]

Przeczytałem "Żmiję" Sapkowskiego. Kij autorowi w Rospudę, że tak powiem. Napisał niezbyt porywającą powiastkę wojenną, z elementem fantastycznym wciśniętym jeszcze bardziej na siłę niż w trylogii śląskiej. Żeby od razu było jasne - to powieść bardzo hermetyczna, adresowana do miłośników militariów, bez wiedzy na ich temat lektura może być ciężka (autor rzuca bowiem co i rusz nazwami, nie kłopocząc się opisem). Zresztą, wiedza na temat wojny w Afganistanie jest tu bardzo przydatna. Panie i tak pewnie tego do ręki nie wezmą, chyba, że są wśród nich fanki Rambo i tego typu historii. Z góry informuję, wątku romantycznego tu w zasadzie nie ma (jest w baardzo dalekim tle).

O czym to? O żołnierzach Armii Czerwonej walczących w Afganistanie i o realiach tej wojny. Fabuła jest w zasadzie pretekstem do kilku strzelanin. Do tego dorzucono wątek fantastyczny, jakoś tam obudowany mitologiami wschodnimi. Problem jest taki, że rozdźwięk między nim a resztą książki jest znaczny, sprawia on wrażenie doklejonego na siłę. Autor skacze też nieco po epokach, robiąc wycieczki do końcówki XIX wieku i czasów Aleksandra Macedońskiego. To jednak wątpliwie urozmaicenie. Brakuje tu natomiast "sapkowszczyzny" - misternie budowanych zdań, dowcipnych, soczystych dialogów, błysku i polotu. Wszystko to gdzieś wyparowało. Zrobił się z tego taki gorszy Alaister Maclean ("Tylko dla orłów", "Działa Navarony"), tyle że z tą nieszczęsną, tytułową żmiją.

Problemem jest to, że ta książka to w gruncie rzeczy materiał na opowiadanie, rozciągnięte do granic możliwości. Ma kilka lepszych fragmentów, ale jako całość zupełnie się nie broni. Zakończenie jest wręcz żenująco słabe. Ogólnie, książka sprawia wrażenie, że AS obejrzał "9 kompanię" i postanowił napisać coś takiego. Nie wyszło. Zastanawiam się, czy to nie ostatnia książka sygnowana nazwiskiem "Sapkowski", którą kupiłem, bo za cenę 34 zł dostałem 240 stronnicowego gniota. Gdyby to napisał ktoś inny - może uznałbym "Żmiję" za powieść przeciętną. W przypadku Sapka - jest inaczej.
Sprawnie napisane powieścidło do pociągu lub autobusu, o którym zapomnimy błyskawicznie.

Przeczytałem "Żmiję" Sapkowskiego. Kij autorowi w Rospudę, że tak powiem. Napisał niezbyt porywającą powiastkę wojenną, z elementem fantastycznym wciśniętym jeszcze bardziej na siłę niż w trylogii śląskiej. Żeby od razu było jasne - to powieść bardzo hermetyczna, adresowana do miłośników militariów, bez wiedzy na ich temat lektura może być ciężka (autor rzuca bowiem co i rusz nazwami, nie kłopocząc się opisem). Zresztą, wiedza na temat wojny w Afganistanie jest tu bardzo przydatna. Panie i tak pewnie tego do ręki nie wezmą, chyba, że są wśród nich fanki Rambo i tego typu historii. Z góry informuję, wątku romantycznego tu w zasadzie nie ma (jest w baardzo dalekim tle).

O czym to? O żołnierzach Armii Czerwonej walczących w Afganistanie i o realiach tej wojny. Fabuła jest w zasadzie pretekstem do kilku strzelanin. Do tego dorzucono wątek fantastyczny, jakoś tam obudowany mitologiami wschodnimi. Problem jest taki, że rozdźwięk między nim a resztą książki jest znaczny, sprawia on wrażenie doklejonego na siłę. Autor skacze też nieco po epokach, robiąc wycieczki do końcówki XIX wieku i czasów Aleksandra Macedońskiego. To jednak wątpliwie urozmaicenie. Brakuje tu natomiast "sapkowszczyzny" - misternie budowanych zdań, dowcipnych, soczystych dialogów, błysku i polotu. Wszystko to gdzieś wyparowało. Zrobił się z tego taki gorszy Alaister Maclean ("Tylko dla orłów", "Działa Navarony"), tyle że z tą nieszczęsną, tytułową żmiją.

Problemem jest to, że ta książka to w gruncie rzeczy materiał na opowiadanie, rozciągnięte do granic możliwości. Ma kilka lepszych fragmentów, ale jako całość zupełnie się nie broni. Zakończenie jest wręcz żenująco słabe. Ogólnie, książka sprawia wrażenie, że AS obejrzał "9 kompanię" i postanowił napisać coś takiego. Nie wyszło. Zastanawiam się, czy to nie ostatnia książka sygnowana nazwiskiem "Sapkowski", którą kupiłem, bo za cenę 34 zł dostałem 240 stronnicowego gniota. Gdyby to napisał ktoś inny - może uznałbym "Żmiję" za powieść przeciętną. W przypadku Sapka - jest inaczej.
Sprawnie napisane powieścidło do pociągu lub autobusu, o którym zapomnimy błyskawicznie.

[Zegarmistrz]

Resnick Na tropach wampira

Czego boją się wampiry, skoro lęk przed czosnkiem, krzyżami i światłem słonecznym jest przesadzony? Jak się okazuje: kotów. Każdy wampir panicznie boi się kotów. Dlaczego? Bo koty mają wielkie kły, ostre pazury, lepiej od nich widzą w ciemności i polują na nietoperze.

Z książki tej dowiedzieć się można też, że trolle, rasa bohaterów, która nie lęka się nawet kotów odczuwa strach tylko przed jedną rzeczą (poza wizytami skarbówki): cierpieniem.