[Ysengrinn]

[Teukros]

Nie myślałeś chyba, że Mickiewicz pisał Pana Tadeusza literacką, dwudziestowieczną polszczyzną? Pan Tadeusz którego możesz dostać w księgarniach czy bibliotekach w większości przypadków ma uwspółcześnioną pisownię. Niby nic, ale biorąc pod uwagę, jak bardzo od początku XIX wieku uległa zmianom pisownia i wymowa wielu wyrazów, wersje współczesne zaczynają zbliżać się do opracowania.

[Asthariel]

Przeczytałem Ogrody. Słodkie niebiosa, jeśli to była najgorsza część cyklu, to właśnie się zakochałem. Moimi najukochańszymi książkami były dotychczas Saga o Wiedźminie, i Saga Hyperiońska, ale wygląda na to, że wkrótce przekształcą się w moją Trójcę Świętą. Moim faworytem z postaci jest oczywiście Kruppe, a za nim Szybki Ben.

[Enevi]

Dawno już tyle nie przeczytałam w ciągu 2 tygodni... Już kocham zakładową bibliotekę, gdyż ma aktualnie wszystko, o czym tylko mogę marzyć. Zaczęłam dość intensywną przygodę z literaturą japońską, głównie pod kątem Aoi Bungaku. Skompletowałam prawie całą bibliografię (czekam, aż Empik łaskawie przyśle mi No Longer Human...) i przeczytałam póki co trzy z sześciu pozycji:

Kumo no Ito i Jigoku Hen - oba te opowiadania są proste i w gruncie rzeczy przewidywalne, ale jest w nich coś, co nie pozwala oderwać wzroku. Zwłaszcza to drugie mi się podobało. Niesamowicie sprawnie napisana historia, w której przedstawiono utalentowanego, ale i szalonego artystę oraz konsekwencje nieostrożnych życzeń.

Kokoro - ta książka bezapelacyjnie znalazła się na liście moich ulubionych. Z pozoru niezbyt emocjonalna narracja przeradza się w prostą, ale bardzo klimatyczną opowieść o... życiu. Postać głównego bohatera jest niesamowicie ludzka i naprawdę łatwo się z nim zżyć. W historii naprawdę nie ma nic wyjątkowo ciekawego, ale właśnie zwyczajność opisanych wydarzeń była fascynująca... Wiem, że brzmi to dziwacznie, ale to najsławniejsze dzieło Natsume Sousekiego ma w sobie właśnie magię, jaką posiadają tylko dobrze napisane dramaty (nie mylić z dramatem antycznym, scenicznym itp...).

Jestem jeszcze w połowie Zmierzchu... Osamu Dazaia i zabieram się za Man'yoshu.

[Fei Wang Reed]

Wroniec spełnił moje oczekiwania. Książkę czyta się świetnie, po prostu połyka się (no, może szkoda tylko, że wychodzi to jakieś kilkanaście złotych na godzinę... aczkolwiek nie żałuję) - inna sprawa, że jest sporo ilustracji, a i czcionka odpowiednio duża. Dukaj dosłownie przenosi nas w magiczny świat rojeń-rzeczywistości stanu wojennego widzianego oczami Adasia, a przy tym (jak zwykle) bawi się językiem. Prawdziwa bajka napisana dla dorosłych.

[Asthariel]

Bramy Domu Umarłych skończyłem czytać już kilka dni temu, ale siłę podzielić się wrażeniami mam dopiero teraz.
Rzekomo najlepsza część cyklu... Przez swoje wygórowane wymagania właściwie nie odczułem znaczącej poprawy względem Ogrodów, dopiero końcówka była naprawdę mocna:

Spoiler: pokaż / ukryj

koniec Sznura Psów, śmierć Colataine'a, zdrada Rela, ukrzyżowanie... To wszystko mocno kopało tyłek. Szkoda tylko, że sam Coltaine pojawiał się tak rzadko, robiąc właściwie bardziej za symbol.
W końcu się odrodzi, ale o tym raczej nie przeczytam, chyba, że czeka mnie skok o kilkanaście lat do przodu...
Duiker; kiedy mogę się podziewać jego powrotu? Swoją drogą, ciekawe, kto będzie bardziej wkurzony: Baruk, że zamiast Coltaine'a ma przed sobą jakiegoś randoma, czy sam historyk, za przerwanie chwili spokoju?
Skrzypek i ferajna: niby fajnie, ale rozczarowało mnie, że rozdziały zostały poświęcone temu pierwszemu, całkowicie olewając Crokusa i Apsalar.
Kalam... No, spotkanie z Laseen zaskakujące było, choc od początku coś mi śmierdziało z tym wyjęciem Dujeka spod prawa. Jej ciało naprawdę jest martwe, czy służyło po prostu za komunikator, a ona sama jest gdzieś indziej?

Kolejne części zdobedę dopiero w grudniu, więc od piątku jestem w stanie zblizonym do głodu narkotykowego.

[Ysengrinn]

Amber, pierwszy tom - z jakiegoś powodu spodziewałem się czegoś bardziej ambitnego, ale nie narzekam - w sam raz na umilanie dojazdu do pracy i z powrotem do domu. Tylko sceny walki nieodmiennie mnie rozwalają - już chyba w nowelkowych Slayersach opisy były bardziej rozbudowane.

[Serika]

[Zegarmistrz]

Trzeci Świat Macieja Guzka. Po poprzedniej książce autora: beznadziejnej, rozwlekłej zlepko-powieści "Królikarnia" zmontowanej z kilku opowiadań nie miałem nadziei na to, by napisał coś dobrego. Tymczasem okazało się, że bardzo poważnie się myliłem. Książka okazała się naprawdę dobra.

Ciekawa jest zwłaszcza jej forma. Trzeci Świat opowiada o podróży reportera po baśniowym (bardzo baśniowym) świecie fantasy podbitym przez Polaków. Stylizowana jest na reportaż bardzo podobny do tworzonego przez Kapuścińskiego (szczerze mówiąc wiele opisów jest prawie żywcem wyjętych z jego książek), tak samo lekki i łatwy do przeczytania. Mimo tytułu i tematyki autorowi udało się uniknąć zarówno nachalnego antyglobalizmu, jak i leczenia kompleksów polaków, co jest bardzo dużą zaletą książki.

Wadą jest moim zdaniem zakończenie, zbyt niestety banalne.

[Sm00k]

W lustrze John'a Ringo.

NAJGORSZE DWIE Z TRZECH RZECZY

Kiedy eksplozja jądrowa o sile 60 kiloton niszczy Uniwersytet Środkowej Florydy, pierwsze podejrzenia padają na terrorystów. Jednak terroryści na ogół nie zostawiają po sobie otwartych na oścież drzwi do innego świata – czy też raczej uruchomionego generatora wielu drzwi do wielu innych światów. Czas nagli, więc nie pozwalając sobie na zwłokę, sekretarz obrony zatrudnia pierwszego z brzegu fizyka z uprawnieniami do pracy nad tajnymi projektami rządowymi. Doktor William Weaver, mający doktoraty chyba z każdej dziedziny nauki – od fizyki jądrowej po inżynierię elektryczną – jest najbardziej jajogłowym spośród jajogłowych. Jednocześnie jednak ów naukowiec może dodatkowo pochwalić się wszechstronnymi uzdolnieniami i umiejętnościami – od kolarstwa górskiego po grę na gitarze elektrycznej – jest dość sprawny i twardy, żeby przetrwać, gdy bramy obcych istot zaczynają wypluwać swoje „demony”.

Wydaje się, że jak na kogoś wytypowanego pospiesznie i bez większego namysłu, Weaver stanowi wybór doskonały – bystry, kompetentny, silny i wytrzymały. Gdyby tylko jeszcze zdołał poukładać sobie sprawy ze swą dziewczyną, pozbył się jakoś natrętnego szefa i znalazł chętnego do pokrycia za niego astronomicznego rachunku telefonicznego… No i oczywiście, gdyby w końcu zdołał dojść do tego, czemu te cholerne bramy nie przestają się otwierać. W porządku, czasami ma problemy z ustaleniem priorytetów…

Gdy pojawiają się coraz to nowe bramy, a obce zło rozprzestrzenia się wraz z nimi, to właśnie Weaver wraz ze starszym sierżantem Millerem muszą odnaleźć sposób na powstrzymanie ekspansji i zamknięcie niebezpiecznych przejść pomiędzy światami. Problem w tym, że na pozór jedynym sposobem na ocalenie Ziemi przed obcymi jest jej zniszczenie. A wtedy nie będzie już więcej żadnych dziewczyn, szefów i telefonów… Hm. No dobra, spośród tych trzech rzeczy dwie są złe. Naprawdę złe. Jak spalone grzanki. Jak codziennie poniedziałek.

W każdym razie przynajmniej jedna i pół spośród tych trzech… Tak czy inaczej, trzeba ustalić priorytety. Pewnie mimo wszystko Weaver i Miller będę musieli uratować świat.

Obcy, sieć teleportów a'la Multiversum, mechy rodem z Anime <z porównaniami do anime i Starship troopers> i bohaterowie czytający sci-fi. Łodzie podwodne jako statki międzygwiezdne, inwazje, źli obcy, furry, more dakka!!.....
Może nie jest to ambitna lektura, lecz w trakcie przedzierania się przez kolejne strony nie mogłem powstrzymać radosnego kwikania.
To jest wielkie.

ps tytuł drugiej książki w serii to Vorpal Blade. Się zakwiczałem.
pps Co rzadko spotykane w naszym pięknym kraju, nawet okładka koresponduje z zawartością.



http://img682.imageshack.us/img682/7850/95e2b10f01ea3595.jpg


Edit:

Część druga cyklu.
Z konieczności czytam w oryginale - przyjemne odczucie, chociaż John Ringo wielkim pisarzem nie jest - do hard sci-fiction pomieszanej ze space operą i farsą język jest odpowiedni. Przy okazji zauważyłem błąd tłumacza - bohaterowie podkreślają, iż portale zostały nazwane looking glass przez ludzkość. Tłumacz rzucił w pierwszym tomie lustra. A autor miał na myśli drugie znaczenie. Ciekawe jak wybrną...

Lektura wskazuje na to, iż Autor odpalił przeglądarkę, pohasał po forach, nonsensopedii, paru portalach społecznościowych, poczym zasiadł do klawiatury i stworzył coś, co jest epicko głupie.
O ile pierwszy tom był jeszcze w miarę wyważony, a odniesienia do popkultury były, cóż, mile łechtające poczucie wartości geeków wszelkiej maści, to drugi tom wspina się na wyżyny (a nawet nie przeczytałem go do połowy).
Mamy tu poważnie potraktowany dual wielding, dyskusję na temat wyższości kalibrów, słodką lolitkę z

Spoiler: pokaż / ukryj

bogiem

na ramieniu i, uwaga, łódź podwodną przerobioną na statek międzygwiezdny, tytułową ASS Vorpal Blade. Której kapitanem jakimś cudem został pilot myśliwca.
I która przy starcie odtwarza przez system sonarowy The final Countdown Europe.
Oczywiście, dalej mamy mechy, mangę, zabawę z wysoką fizyką i inne ciekawostki przeróżne.


http://img338.imageshack.us/img338/4020/1416555862.jpg

W lustrze John'a Ringo.

NAJGORSZE DWIE Z TRZECH RZECZY

Kiedy eksplozja jądrowa o sile 60 kiloton niszczy Uniwersytet Środkowej Florydy, pierwsze podejrzenia padają na terrorystów. Jednak terroryści na ogół nie zostawiają po sobie otwartych na oścież drzwi do innego świata – czy też raczej uruchomionego generatora wielu drzwi do wielu innych światów. Czas nagli, więc nie pozwalając sobie na zwłokę, sekretarz obrony zatrudnia pierwszego z brzegu fizyka z uprawnieniami do pracy nad tajnymi projektami rządowymi. Doktor William Weaver, mający doktoraty chyba z każdej dziedziny nauki – od fizyki jądrowej po inżynierię elektryczną – jest najbardziej jajogłowym spośród jajogłowych. Jednocześnie jednak ów naukowiec może dodatkowo pochwalić się wszechstronnymi uzdolnieniami i umiejętnościami – od kolarstwa górskiego po grę na gitarze elektrycznej – jest dość sprawny i twardy, żeby przetrwać, gdy bramy obcych istot zaczynają wypluwać swoje „demony”.

Wydaje się, że jak na kogoś wytypowanego pospiesznie i bez większego namysłu, Weaver stanowi wybór doskonały – bystry, kompetentny, silny i wytrzymały. Gdyby tylko jeszcze zdołał poukładać sobie sprawy ze swą dziewczyną, pozbył się jakoś natrętnego szefa i znalazł chętnego do pokrycia za niego astronomicznego rachunku telefonicznego… No i oczywiście, gdyby w końcu zdołał dojść do tego, czemu te cholerne bramy nie przestają się otwierać. W porządku, czasami ma problemy z ustaleniem priorytetów…

Gdy pojawiają się coraz to nowe bramy, a obce zło rozprzestrzenia się wraz z nimi, to właśnie Weaver wraz ze starszym sierżantem Millerem muszą odnaleźć sposób na powstrzymanie ekspansji i zamknięcie niebezpiecznych przejść pomiędzy światami. Problem w tym, że na pozór jedynym sposobem na ocalenie Ziemi przed obcymi jest jej zniszczenie. A wtedy nie będzie już więcej żadnych dziewczyn, szefów i telefonów… Hm. No dobra, spośród tych trzech rzeczy dwie są złe. Naprawdę złe. Jak spalone grzanki. Jak codziennie poniedziałek.

W każdym razie przynajmniej jedna i pół spośród tych trzech… Tak czy inaczej, trzeba ustalić priorytety. Pewnie mimo wszystko Weaver i Miller będę musieli uratować świat.

Obcy, sieć teleportów a'la Multiversum, mechy rodem z Anime <z porównaniami do anime i Starship troopers> i bohaterowie czytający sci-fi. Łodzie podwodne jako statki międzygwiezdne, inwazje, źli obcy, furry, more dakka!!.....
Może nie jest to ambitna lektura, lecz w trakcie przedzierania się przez kolejne strony nie mogłem powstrzymać radosnego kwikania.
To jest wielkie.

ps tytuł drugiej książki w serii to Vorpal Blade. Się zakwiczałem.
pps Co rzadko spotykane w naszym pięknym kraju, nawet okładka koresponduje z zawartością.



http://img682.imageshack.us/img682/7850/95e2b10f01ea3595.jpg


Edit:

Część druga cyklu.
Z konieczności czytam w oryginale - przyjemne odczucie, chociaż John Ringo wielkim pisarzem nie jest - do hard sci-fiction pomieszanej ze space operą i farsą język jest odpowiedni. Przy okazji zauważyłem błąd tłumacza - bohaterowie podkreślają, iż portale zostały nazwane looking glass przez ludzkość. Tłumacz rzucił w pierwszym tomie lustra. A autor miał na myśli drugie znaczenie. Ciekawe jak wybrną...

Lektura wskazuje na to, iż Autor odpalił przeglądarkę, pohasał po forach, nonsensopedii, paru portalach społecznościowych, poczym zasiadł do klawiatury i stworzył coś, co jest epicko głupie.
O ile pierwszy tom był jeszcze w miarę wyważony, a odniesienia do popkultury były, cóż, mile łechtające poczucie wartości geeków wszelkiej maści, to drugi tom wspina się na wyżyny (a nawet nie przeczytałem go do połowy).
Mamy tu poważnie potraktowany dual wielding, dyskusję na temat wyższości kalibrów, słodką lolitkę z

Spoiler: pokaż / ukryj

bogiem

na ramieniu i, uwaga, łódź podwodną przerobioną na statek międzygwiezdny, tytułową ASS Vorpal Blade. Której kapitanem jakimś cudem został pilot myśliwca.
I która przy starcie odtwarza przez system sonarowy The final Countdown Europe.
Oczywiście, dalej mamy mechy, mangę, zabawę z wysoką fizyką i inne ciekawostki przeróżne.


http://img338.imageshack.us/img338/4020/1416555862.jpg

[Yuna]

[Grisznak]

[Vivian]

Chciałabym polecić "Opowieści z dreszczykiem", w których można znaleźć opowiadania utrzymane w klimacie historii gotyckich m.in. Washingtona Irvinga, Edgara Allana Poe, Renarda i wielu wielu innych klasyków literatury. Wspaniały, nastrojowy kilmat, który zaczyna się od opowieści o mężczyznie nazwisku Peter Rugg. Jego czarny powóz zaprzężony w ogniste rumaki, nad którym unosi się ciemna, burzowa chmura, ukazuje się niektórym podróżnym. Tuli do siebie nienaturalnie blade dziecko i pyta o drogę do Bostonu. Błądzi tak nieustannie od trzydziestu lat, nie mogąc zaznać wiecznego spokoju. Wszystko to z powodu przekleństwa, które dotknęło go od dnia śmierci córeczki...
Polecam;)

[Yuna]

"Tron we krwi", faktycznie tak to się nazywało. xD Nie miałam jeszcze okazji sprawdzić jak ta adaptacja wyszła.
Wydaje mi się, że to, iż Dostojewski z perspektywy salonów nie pisał, wiążę się też z czasami, w jakich żył - dobą pozytywizmu, w której największą popularnością cieszył się realizm czy naturalizm, prądy, które skupiały się na eksponowaniu tego, co ułomne, wypaczone, brzydkie - przedstawianie świata z perspektywy wyższych sfer kłóciło się z tą ideą, choć oczywiście tam też jak najbardziej istniały najróżniejsze wynaturzenia.
"Gracza" wprawdzie jeszcze nie czytałam, ale trzeba przyznać, że cała twórczość Dostojewskiego jest brutalna w swojej prawdzie (co z kolei kojarzy mi się nieco z "The Wall" Pink Floydów i prostymi, prawdziwymi, acz gorzkimi tekstami Rogera Watersa - to tak w ramach dygresji x). A niechęć do Polaków u Dostojewskiego wynikała też po części z kwestii historycznych - inwazji i krótkotrwałego zajęcie Moskwy w wieku XVII, a potem czasów zaborów.
"Idiota", z tego co piszesz, wygląda bardzo interesująco, lubię tego typu tematykę. Trzeba będzie udać się do biblioteki... Wybitności Dostojewskiemu nie sposób odmówić, nie tylko na tle literatury rosyjskiej, ale i światowej.

[Grisznak]