[Mateo]

[Agon]

Wśród moich rówieśników ani razu nie spotkałam się z wyrazem jakiejś niechęci czy nietolerancji z powodu moich zainteresowań M&A. Wręcz przeciwnie. W mojej szkole znam sporo osób czytających mangę i oglądających anime, a w mojej klasie łącznie ze mną są aż 4 takie osoby :) W naszej szkolnej pracowni informatycznej często można spotkać różne postaci z M&A, które potrafią przesiedzieć na pulpicie nawet miesiąc, zanim zostaną zmienione, więc chyba nikogo bardzo nie rażą w oczy. Wszystko zależy od tego, na jakich ludzi się trafi, ale ogólnie myślę, że młodzież w szkołach średnich jest już bardziej dojrzała i tolerancyjna, chociaż przypadki nietolerancji zdarzają wszędzie.

Z rodzinką też raczej nie ma problemu, wszyscy wiedzą czym się interesuję i nikt nie robi z tego nie wiadomo czego. Czasami mama żartobliwie nazwie mnie ‘’bobaskiem’’ , albo zapyta ‘’Nie żal ci kasy na te komiksy?’’ i to wszystko ^^’

Myślę, że nawet jeśli spotkałabym się z wyrazami jakiejś większej nietolerancji po prostu bym to zignorowała, bo czym tu się przejmować? A niech sobie ludzie trochę pogadają, jeśli dzięki temu poczują się lepiej ^^’ Niestety ludzie często lubią czepiać się spraw, które ich nie dotyczą i o których tak naprawdę nie mają bladego pojęcia (albo ich pojęcie jest często mylne), ale to leży już w naszej naturze. Każdy człowiek jest indywidualną jednostką, wszyscy mamy różne poglądy, zainteresowania i zawsze znajdzie się jakiś osobnik, któremu coś się w nich nie spodoba. :]

[Hisayo]

[Piotrek]

Szczerze mówiąc ja mam różne doświadczenia.
Gdy zaczynałem oglądać anime (2006r, gimnazjum) czyli DB - w szkole parę razy usłyszałem "przyjemne" słówko do mnie na ten temat. Od osób z okolicy, a nawet sióstr też drwiny do mnie leciały i szczerze mówiąc do tej pory jeszcze słyszę od czasu do czasu coś na temat "oglądania bajeczek w moim wieku".

Później LO - 2007r Naruto, Bleach. Na początku nikt w mojej nowej klasie nie wiedział, że oglądam anime. Dowiedzieli się na początku 2008r - i moje zdziwienie, nikt się nie śmiał, nie szydził ze mnie. W mojej klasie jest 4 osoby oglądające anime / czytające mangę (razem ze mną). W poważne klimaty anime wciągnęła mnie koleżanka z klasy, kiedy to pod koniec 2008r zacząłem oglądać niemal nałogowo. W szkole mam z kim pogadać o tym (chociaż podobne tytuły rzadko oglądamy) ale jednak jest podobnie jak jest akceptacja i tolerancja. Chyba rozumieją, że każdy ma inne hobby, inne pasje.

W chwili obecnej jeśli słyszę jakieś kpiny to właśnie od sióstr, rodzice akceptują to, nigdy nie namawiali mnie abym rzucił oglądanie anime.
Czyli - nigdy żadne poważniejsze wyśmiewanie mnie, dokuczanie mi z tego powodu nie miało miejsca. Czasem na różnych forach spotykam się z osobami, które potrafią mnie wyśmiać ale jakoś wisi mi to - to moje hobby, jak każde inne, to raczej oni mają problem skoro nie potrafią tego zrozumieć.
Najgorsze jest nazywanie anime bajkami, przez ludzi nie mających o tym zielonego pojęcia, czasem mnie to wkurzyć nieźle potrafi. No ale cóż, takie już te społeczeństwo polskie jest, że kogoś kto ma inne zainteresowania niż picie, gadanie o bzdurach, przechwalanie się mięśniami, ile to d*p przeleciał często odrzucają. No cóż...

[Waaagh!]

[Piotrek]

[de99ial]

A ja walczę z "chińskimi bajkami" - takie podejście świadczy o nieznajomości i banalizacji a z tym trzeba walczyć. Jak ktoś zaczyna śpiewke o bajkach ja zaczynam:

[Mitsurugi]

Hmm, ja tam nie raz jak o tym wspominam to rzeczywiście czasami spotykam się ze śmiechem i niezrozumieniem. No i zaczyna się mowa o "bajeczkach" i Dragonballu i Pokemononach (ludzie chyba nic więcej nie znają..........).

Odpowiadając na bezpośrednio zadane pytanie w tytule tematy: Tak, może to czasami wystawić na pośmiewisko (rzadko, ale jednak), jeśli brać pod uwagę mentalność współczesnej młodzieży i "chęć bycia dorosłym". Od kiedy pewna część młodych ludzi chce jak najszybciej "dorosnąć" i stać się ludźmi poważnymi, poważanymi i wykształconymi (strasznie to na studiach widać czasami) to odcinają się od rzeczy które mogę im taki wizerunek czy "motywację życiową" zburzyć. Chcą się stać częścią społeczeństwa, wiecie, ambicja, prestiż i takie tam banały. Hmm, zastanawiające bo choć ja to rozumiem, to tego nie zrozumiem (jeśli widzicie różnicę). Ja na przykład "dorosnąć" (w ogóle co to znaczy?) tak, żeby być tylko robotem systemu nie chcę, albo żeby tak stracić moje JA, które będę pielęgnował nawet jak sam na świecie mam zostać.

Zresztą, ja tam się w ogóle nie przejmuję zdaniem innych na własny temat, więc nawet nie polemizuję, bo mi się nie chce. Ważne, że ja wiem ile anime jest dla mnie warto i co mi daje. Jestem nonkonformistą, indywidualistą, samotnikiem i pewnie egoistą :) i więcej pływam myślami z dala od rzeczywistości niż w niej siedzę, więc zasada jest prosta: Bądź sobą, myśl i rób co chcesz, co ci sprawia radość i daje szczęście i miej wszystkich innych gdzieś, a doceniaj tych co cię rozumieją i akceptują :). No i dochodzą jeszcze stereotypy, np. jak anime=hentai itp. Ech, ludzie potrafią być płytcy.

No i jeszcze można wspomnieć o czymś: Czego ludzie nie znają/rozumieją, tego się boją lub to piętnują i negatywnie oceniają (wystarczy popatrzeć np. na rasizm, taboo, czy brak tolerancji religijnej/seksualnej). Zamykają się w normach i sztucznych poglądach.

[Sasayaki]

Zaczęłam oglądać anime w liceum, i cóż... nie obnosiłam się z tym za bardzo, ludzi niespecjalnie interesuje co robię. W mojej klasie prócz mnie fanami M&A są jeszcze hm... 2 osoby w liczbie 3. Mianowicie dlatego że:
osoba 1 to prawdziwy fan, nieraz polecał mi ciekawe tytuły ;] (ale i tak z zasady mnie olewa)
osoba 2 ogranicza się wyłącznie do Naruto i niebywale się z tym afiszuje...
o osobie trzeciej wiem niewiele, ale raczej bardziej interesują ją promocje w butikach i dżamprezy... lubi za to szpanować: "prawdziwą japońską mangą", przyniesioną kiedyś do szkoły... (tak, pochodzę z małego miasteczka, raczej ciężko tu coś takiego dostać)

Ostatecznie nie ma z kim rozmawiać o M&A w szkole, a zwłaszcza po tym jak moje najbliższe koleżanki nazwały to "<cenzura> bajeczkami". Przyznaję jestem dziecinna, ale przecież anime to normalny film! Tyle że animowany. Ostatecznie odparłam:

"Różnimy się, ja lubię anime, a ty dziwaczne filmidła z you tube'a"

Więcej jednak nie wracałam do tego tematu. Ludzie jakoś nie lubią takich co nie interesują się tematami: "tego widziałam z tamtą gdzieś tam", albo sportem, używkami, szlajaniem się po mieście... Na szczęście nie spotkałam się jeszcze z otwartą wrogością. I na szczęście są jenoty n_n

[Ari]

Ja nie miałem w LO z kim rozmawiać o: anime, muzyce, filmie, komiksie i książkach. I co? i gadalismy o piłce nożnej albo grach, proste, zawsze można uzyskać porozumienie (a LO wspominam przenajlepiej).

Ogólnie nie ma potrzeby się spinac by pokazywac za wszelką cenę swe zainteresowania a nawracanie innych to już zło absolutne.

[Hisayo]

[Niejadalna.]

Moja historia z M&A zaczęła się tak że wraz z moją kuzynką oglądałyśmy Jetixowe bajeczki (yh. Aż wstyd się przyznać xd Ale miałam wtedy ok. 8-9 lat ^^) czyli Króla Szamanów itp xD Gdy zaczęłam przeszukiwać internet w celu znalezienia obrazków z KS (taki wiek xD) natrafiłam na pewne słowo. A było nim ,,Anime". To takie krótkie streszczenie. Smutne w tym wszystkim jest to że ów kuzynka kompletnie odwróciła się od naszego świata. :( Pamiętam jak szłam przez ulicę. Stali jej znajomi (ona mieszka za Warszawą). Ja trzymałam w ręku mangę (bodajże Chobitsa). Powiedziała: "Schowaj ten Chiński komiks bo mi obciachu narobisz.". A nóż bym śmiała :D Dumnie szłam trzymając w rękach ten skarb. Jeszcze specjalnie przechodząc obok powiedziałam do niej ,,A tyś się przecież kiedyś fascynowałaś Anime i Japonią ;3". A i dobrze jej tak. Mi Anime się bardzo przydaje. Np. Raz na Polskim napisałam wypracowanie na podstawie jakiegoś tytułu. Oczywiście 6 ^^. Zauważyłam też że M&A rozwija bardzo wyobraźnie.
Bajeczkami można nazwać biednego Naruciaka zniszczonego dubingiem przez Jetixa.
Niestety jestem w takim wieku że moje rówieśnice kochają tylko Hanne Montane, Zmierzch i Disneya. Tak, to ten wiek -.-. Mi osobiście chce się rzygać jak tylko słyszę te wszystkie Montany. Yhh.. x( W szkole mam ze 3 osoby z którymi mogę pogadać. Lecz. 2 to dopiero wchodzą w to wszystko. 1 - i tu sytuacja wygląda lepiej. Tylko ona jakaś aspołeczna jest o.O. Mniejsza. Ja np. jak wiem że ktoś nie ma bladego pojęcia o M&A zwracam się do niego w prostszym języku. np. Tłumaczę że interesuję się Japońskimi filmami animowanymi, albo czytam Japońskie komiksy. Po prostu :)
Osobiście jestem dumna z tego że jestem Otaku :)

[RepliForce]

No ja miałem ciekawiej. W wieku 9 zagrałem w MegaMana na pegazusa. Następnie podłączyli dziecku Kablówkę, a tu proszę was bardzo Megaman NT Warrior. Kilka latek później odłączyli dziecku kablówkę, ale przyłączyli internet. Przypomniało mi się o starym, dobrym Megamanie. Więc odnalazłem pierwsze 3 serie. Następnie chciałem oglądnąć film kinowy. I w tym momencie zaczęła się moja przygoda z Anime. Załatwiłem ten film który był w języku Japońskim, a sam tytuł nie był MMNTW tylko Rockman.exe. W poszukiwaniu pomogła koleżanka, która nie tylko pokazała gdzie oglądać, ale też pokazała pierwsze odc. polskiego Naruto. Z początku mówiłem "Wole DB", ale zacząłem oglądać. I tak Clannad, Zero No tsukaima, D.N.Angel <Daisuke rządzi:P> itd. itd. Dobra ale co to ma wspólnego z tym tematem. Już tłumacze. Wybrałem się do gimnazjum i tam było takie dziecko z niestwierdzonym ADHD dla którego wszyscy którzy odstawali od reszty byli źli. No, a ja nie wiedziałem i otwarcie powiedziałem o moim stosunku do Animacji. Ostatecznie miałem przerypane. No ale nie zniechęcam się tym, tylko powiększam swoją listę oglądniętych tytułów. A o anime mówię tylko zaufanym osobom. Niestety nie znam nikogo kto interesuje się innym tytułem niż Naruto czy Debil May Cry, więc nie mam z kim gadać

[0rdi]

[Mirror]

Pośmiewisko z powodu oglądania anime? Wątpię. A nawet jeśli to osoby które się nabijają są żałosne. Ja się nie nabijam z fanów Tokio Hotel, choć tego nie trawię. Po prostu nie wypowiadam się na ten temat.
U mnie w szkole, z osób o których wiem, iż oglądają, jest... 4 osoby, łącznie ze mną. Może by było ich więcej, ale mówię o tych o których wiem. No cóż... A jeśli wziąć pod uwagę osoby które oglądały Dragon Balla... Byłaby to z połowa szkoły.
Ale wracając do głównego wątku... Moi znajomi wiedzą, że oglądam anime. Nie mam co ukrywać. Nie naśmiewają się, choć sami nie oglądają. A biedna Kasia, która jest ofiarą mojej obsesji zmuszona jest codziennie wybrać jedno z około 50-tki AMV z mojego telefonu i oglądać razem ze mną.
Druga przyjaciółka nadal jest na mnie fochnięta, za to, że pokazałam jej pierwszy odcinek FMA, gdzie pięknie pokazali resztkę nogi Edwarda. Do tej pory nie pisze ze mną na gg, choć w szkole rozmawiamy normalnie xD
Ludzie z mojej klasy widzieli też większość moich rysunków i nikt tego negatywnie nie skomentował. Nawet jeden chłopak przez to zaczął oglądać anime (a najlepsze było jak na to, że nie ma pracy domowej wymyślił wymówkę "Ale ja oglądałem anime!" xD).

Więc, podsumowując... oglądanie nie jest niczym wstydliwym.