[Urawa]

Waldemar Łysiak "Satynowy Magik" - fenomen tego pisarza jest dla mnie czymś nie do końca zrozumiałym. Pisze facet książki niełatwe, nafaszerowane dygresjami, mocno erudycyjne, a jednocześnie, mimo jawnej niechęci części "opiniotfurczej" prasy, każda ląduje na listach bestsellerów. Nie inaczej jest z tą, którą wziąłem z półki z empikowymi bestsellerami. Tym razem Łysiak wziął się za mit faustowski, umieszczając akcję w drugiej połowie lat 30, w III Rzeszy, aczkolwiek w miasteczku leżącym na uboczu fali ogarniającego Niemcy nazizmu, przynajmniej na początku. Jak to u niego w zwyczaju, nie zabrakło całej masy dodatkowych smaczków, zatem w trakcie śledzenia fabuły czytelnik dowie się, czemu Caravaggio nie był lubiany przez katolików, skąd wzięło się pojęcie "Alfons" w stosunku do sutenerów, czym różnią się od siebie gatunki koniaku itd. Jednakże, w odróżnieniu od np. wzorującego się czasem nieudolnie na Łysiaku Dehnela, tu jest to tak zgrabnie wplecione w całość i opisane, że niejako bierzemy to z dobrodziejstwem inwentarza, nie czując się przygnieceni nadmiarem wiedzy.

[Derina]

Wiecie co, ja czytałam niedawno pierwszą część serii Dzieci Cienie, "Wśród ukrytych. Wśród oszustów". To jest książka, którą właściwie czyta się na jednym wdechu. Antyutopia. Wizja świata kontrolowanego przez rząd. I chłopaka, nastoletniego Luke'a, który jest nielegalnym dzieckiem, musi ukrywać się przed całym światem. Bo inaczej... zostanie zabity ;/

[Urawa]

"Ród Borgiów" Mario Puzo, czyli autor "Ojca Chrzestnego" w tych samych klimatach, tyle że w epoce renesansu. I śmiało stwierdzić mogę, że rzecz równie udana. Nie lepsza, bo jednak "Ojciec..." miał wsparcie w postaci oscarowej ekranizacji, jednak jeśli chodzi o fabułę, to czytało się to równie dobrze.

[Ysengrinn]

Zygmunt Miłoszewski, Ziarno Prawdy - omatko, odzyskuję wiarę w polską literaturę!

Książka byłaby świetnym kryminałem nawet gdyby nie osadzono jej w moim rodzinnym Sandomierzu - choć wtedy pewnie bym po nią nie sięgnął tak szybko. Opisy miasta i jego mieszkańców są świetne i cholernie prawdziwe, co przy na wskroś nowoczesnym i rozrywkowym stylu daje niesamowite wrażenie. Autor dotknął chyba wszystkich ważniejszych wątków z dawnej i najnowszej historii miasta - małomiasteczkowość, piękne zabytki, pozostałości po władzy "czerwonych", problemy z mieniem kościoła, antysemityzm (niesławny obraz z Katedry Sandomierskiej, którego usunięcia wielokrotnie żądał m.in. Michnik) i Żydzi. Jednocześnie jest przy tym uroczo niepoprawny politycznie, przedstawiając sprawy uczciwie - to znaczy dokładnie obsmarowując wszystkich zainteresowanych. A przy okazji wbija szpilę za szpilą "Wyborczej", "Faktowi" i innym mediom - i jak tu go nie lubić?

Poza tym, że świetnie się czyta, książka nieźle sprawdza się jako przewodnik turystyczny, z brutalnie szczerymi opisami które knajpy są warte uwagi, a których należy unikać.

[Dembol]

O ile dobrze pamiętam wywiad z autorem, który kiedyś czytałem mieszkał on przez pół roku w Sandomierzu i zbierał informacje.

[Keii]

Dla osób czekających na Kłamcę 4:

[Smk]

[JJ]

[Keii]

Szykuje się kolejny Wiedźmin. :(

[Urawa]

Money, money, money... Mam nadzieję, że to będzie prequel.

[Koranona]

[Keii]

Przypomniałem sobie, że końcówka sagi strasznie mi się nie podobała, więc w sumie gorzej i tak raczej nie będzie.

[Koranona]

Ja się o serial głównie wkurzam. Ale jeśli to będą opowiadania jak w"mieczu przeznaczenia" czy reszta random z poza sagi to może nawet do strawienia będzie.

[Keii]

[Daerian]