[Urawa]

Tego drugiego nie znam (coś z 4 edycji?), a jeśli chodzi o Planescape, to nie miałem nigdy bezpośrednio do czynienia. Lubię natomiast klasyczną grozę, więc Ravenloft zawsze mi się podobał - poza tym, pierwsza grywalna gra komputerowa w klimacie AD&D, w jaką grałem, to był właśnie "Ravenloft: Strahd's Possesion". Do tego całkiem niezłe książki... Na tle Faerunu, Greyhawku czy Krynnu, Ravenloft wypadał całkiem fajnie.

[Ysengrinn]

Eberron to świat stworzony przez fana, zdecydowanie wybijające się na tle ogólnego dedekowego badziewia. AFAIK klimat high magic, trochę steampunkowy.

[Daerian]

[Smk]

[Urawa]

Drew Karpyshin "Darth Bane" - udana historyjka ze świata SW w trzech tomach, z Sithami w roli głównej. Co ciekawe, zamiast psychopatów myślących kategoriami WIELKIEGO ZUA, mamy tu myślących bohaterów - i to głównie tych po stronie kanonicznego zła. Bohaterowie, w części przynajmniej, nie mają też tarczy fabuły, co w sumie cieszy i pasuje do klimatu opowieści, która wyjaśnia, skąd się wzięła "zasada dwóch".

[Hisayo]

NOM! "Dom jedwabny" zaliczony po raz drugi, bo za pierwszym sporo rzeczy przeleciałam. Drodzy ludzie, dlaczego zawsze, no, prawie zawsze, jak ktos pisze o śmierci Sherlocka, to mi się zbiera na głośne i efektowne BAAAAAAAW? Albo to źle świadczy o mnie, albo dobrze o autorach. No w każdym razie mrrrr, rozpływam się. John, dużo Johna, mniej monologów Sherlocka na pół strony, dobrze. Uwielbiam, jak pokazują Holmesa jako człowieka, jednocześnie nie robiąc z niego cieplutkiej kluseczki, a wręcz przeciwnie, zachowują przyjemny balans między Sherlockiem znanym i tajemniczym. Dodatkowo ciekawa intryga, którą w pełni, wydaje mi się, zrozumiałam, i wielkie BUM na końcu, kiedy dowiadujemy się, co to jestem ten Dom Jedwabny. Powiem, że od tej wstążeczki na chłopcu zaczęło mi coś świtać, że dlaczego chłopiec, co on im...?, ale całości się nie domyśliłam. Co mnie rąbnęło najbardziej w jakieś pięć minut po skiończeniu lektury: Mycroft. Ygh, proszę, niech to nie będzie tak, jak ja myślę, że jest. Prosz.

Ale: na początku mamy scenę z Sherlockowym czytaniem myśli i John jest zaskoczony. Tak samo zaskoczony, jak w innym opowiadaniu... Więc albo Horowitz się kropnął, albo John ma sklerozę. A propos Horowitza, Boże, jaka cudna okładka ♪

[Urawa]

Jarosław Spyra "Ayacucho 1824"
Uwielbiam, po prostu uwielbiam czytać o tych fragmentach historii, o których nie mam zielonego pojęcia. Dlatego wybaczam książce, że jest jednym wielkim offtopem - fragment poświęcony tytułowej bitwie to ledwie 20 stron z nieco ponad 300. Większość zajmuje bowiem opis całego procesu wyzwalania się koloni hiszpańskich w Ameryce południowej - i ten jest naprawdę ciekawy, zwłaszcza, że opisano całość z z szerokiej perspektywy, nie zapominając o tym, co działo się w Europie. Owszem, jak zwykle w "Historycznych Bitwach" skopane edytorsko są mapy (czytam tą serię od prawie 20 lat i nic się nie tu zmieniło), a wybór zdjęć - dość przypadkowy, za to sama książka - arcyciekawa. Fajnie, że autor zadbał też o polonica, nawet jeśli niezbyt dla nas chlubne. To druga książka z tego cyklu poświęcona Latynosom, którą w ostatnich miesiącach przeczytałem (pierwszą była "Wojna Paragwajska 1864-1870") i obie mogę uznać za udane. Mogliby się teraz Azją zająć, bo tu niestety ta seria ma mocne braki.

[Mai_chan]

Przed chwilą skończyłam "Kosogłosa", finalną książkę trylogii "Igrzyska śmierci" (Hunger games) Suzanne Collins. Dawno się tak nie spłakałam nad książką. Na pewno nie w tym roku, w poprzednim raczej też nie.

Diabelnie dobra trylogia. I to właściwie tyle, co jestem w stanie w tej chwili powiedzieć.

[Tabris]

[Ysengrinn]

Biorąc pod uwagę godzinę posta Maieczki sądzę, że zdecydowanie warto.

[Mai_chan]

Trylogia ta ma szansę zostać "nowym Twilightem" - będzie całe stado nastolatek wzruszających się, jakie to głębokie i cudowne i przekrzykujących się w kwestii z kim główna bohaterka powinna się zejść ("Team Peeta!" "Team Gale!"). W przeciwieństwie jednak do Twilighta faktycznie ma coś do zaoferowania - ciekawe i wiarygodne postaci, rozbudowany świat i - moim przynajmniej zdaniem - trafny opis społeczeństwa, ładnie pokazujący absurdy nie tylko tego wyimaginowanego świata, ale i tego rzeczywistego.

Ponadto jest przynajmniej kilka momentów naprawdę rozdzierających serce.

[GoNik]

Dodajcie do tego jeszcze: trójpak kupiła w niedzielę, a zajęć nie miała tylko w poniedziałek. Trójpak stoi teraz u nas na półce :D


Ja kończę tom pierwszy i zamiatam kapeluszem przed ekipą filmową.
Świetnie dobrani aktorzy - pierwszy, krótki opis Peety - "whoa, fits!". Charaktery postaci w zasadzie bez żadnych zmian w stosunku do książki. Poza Haymitchem, bo jednak zataczający się całkiem przystojny cham wypada na ekranie znacznie lepiej od rzygającego pod siebie chama z mięśniem piwnym...

Pominięte zostały tylko fragmenty wewnętrznych monologów Katniss oraz te elementy świata, które trudno by było wyjaśnić na ekranie w jakiś sensowny sposób, nie każąc postaciom prawić sobie nawzajem wykładów o oczywistościach.
Na przykład historia powstania kosogłosów - ewidentnie rzecz znana wszystkim, dobrze przedstawiona w książce we wspomnieniach bohaterki, w zasadzie nie do wepchnięcia w film.



Nie wpadłabym na to, że tak dobrze może się czytać powieść pisana w pierwszej osobie, w czasie teraźniejszym (tłumaczom należą się osobne pochwały za podołanie wyzwaniu). Całkowicie rozumiem ten straszliwy hype, chlubny przypadek dobrej książki przełożonej na bardzo dobry film. Poza tym świetnie czyta się po obejrzeniu filmu - łatwiej wyobrazić sobie pewne rzeczy, zwłaszcza kiedy film jest zgodny z książką do tego stopnia.

[shugohakke]

Niuch via Snuff
Zdarzyły mnie się ostatnio jakieś okazje i dostałem nowego Pratchett'a. Jak to Dysk przeczytało się momentalnie i muszę przyznać, że bywał zaskakujący. Goblins can be kinda cute imho. Choć za wadę uznałby zbyt duże stężenie Vimesa, ja wiem, że w strażowych Dyskach Kapitan/Komendant/Diuk/Dyżurny jest zawsze główną postacią pierwszoplanową, ale Snuff ma zwyczajnie zbyt mało wątków pobocznych, chociaż nie... wątki są i to całkiem ciekawe. Ma raczej za mało scen podocznych. O ile Vimes jest postacią, która budzie u mnie pozytywne odczucia to tutaj było go zwyczajnie za dużo.

Co ciekawe momentami wydawało mi się, że sam język i struktura zdań jakoś się nie klei. Może ja się starzeję i nie umiem wychwycić od razu sensu zdania, ale czasem musiałem je czytać po trzy razy, żeby odgadnąć ich znaczenie. Nie były to częste przypadki, ale pierwszy raz spotykam się z takim odczuciem przy czytaniu Pratchett'a.

Poleciłbym tym, którzy lubią Dysk, ale... chyba nie muszę ^^

[GoNik]

Tak wracając na moment do Hunger Games, bo właśnie doszłam do połowy drugiego tomu, a niektórzy docenią dowcip:

puchate, złociste WIEWIÓRKI DEMONY TEGO LASU, polujące stadnie.

Herp derp.
Zawyłam boleśnie i mam teraz wyraz totalnego zidiocenia na twarzy.




(A Niuch dobry był i w ogóle nie przeszkadzało mi skoncentrowanie tylko na Vimesie. Całkiem miła odskocznia od standardowego prowadzenia przynajmniej kilku wątków jednocześnie, w dodatku razem z Samem zawsze występuje Sybil, a Sybil to cud-kobieta. I Wilikins, nie należy zapominać o Wilikinsie. Oraz więcej niż zwykle zahaczeń o sprawy teoretycznie niepasujące do świata fantasy.)

[shugohakke]

Każdy lubi to, co lubi ^^ Gethy na ten przykład.
Ale mnie zawsze najbardziej zachwycał u Pratchetta ogromny korowód postaci biegnący przez każdą książkę (no może nie każdą), więc skupienie się na jednej mniej mnie kręci. Chętnie przeczołgałbym się kilka stron po goblińskich tunelach, przyjrzał scenie z udziałem lorda Rusta juniora (lub jeszcze lepiej jego rodzeństwa), czy poczuł jak, pod wpływem pewnych intrygujących okoliczności, może zmieniać się Fred Colon. Lubię jak akcja skacze tu i tam.