[Mai_chan]

[Sasayaki]

Mai, Gonik... nie lubię was!

Po przeczytaniu waszych wrażeń sama sięgnęłam po Igrzyska Śmierci i teraz muszę wytrzymać do poniedziałku, aż znajdę się w pobliżu sensownej księgarni by się zaopatrzyć w dalsze części (´Ａ｀。)

[Smk]

[Cepelia]

Skończyłam przed momentem Japoński wachlarz J. Bator.
Przed przystąpieniem do lektury naczytałam się na jednym z portali recenzenckich, że "znawcy" a zwłaszcza kadra japonistów strasznie wiesza psy na tej książce. Że niby jest wybiórcza i przekłamana, i to zupełnie nie tak jak tam napisane itd.
Szczerze mówiąc, po skończonej lekturze zupełnie nie rozumiem co konkretnego mają do zarzucenia treści.

Ok, jest wybiórcza. Ależ to jest powiedziane jasno i wyraźnie na pierwszej stronie: to ma być wizja osobista i subiektywna a autorka skupia się na tym co zwróciło jej uwagę. To, że ktoś podchodzi do tego jakby to miało być naukowe opracowanie mimo uprzedzenia na wstępie, to już wynik niezrozumienia założeń autorki.

Kolejny zarzut: wybiórczość może zafałszowuje obraz Japonii i może zniechęcić nieobytego czytelnika. Tu często przytaczany przykład fragmentu o mandze, w którym autorka pisze wyłącznie o hentaiach. No ale gdzie niby jest napisane, że to jest jedyny gatunek mangi wychodzący w Japonii. Siłą rzeczy w relacji na 350 stron Bator nie mogła opisać wszystkich gatunków, a i na hentaiach skupia się tylko z perspektywy jak taka lektura wpływa na liczbę przestępstw na tle seksualnym. A i wysnute wnioski są zdecydowanie optymistyczne.

No i na koniec: perspektywa feministyczna i język z dziedziny gender. To podejrzewam drażni bardziej męskich czytelników. I tu wracamy do podkreślonego na wstępie subiektywizmu. Dla mnie to całkiem naturalne, że antropolog, specjalistka od gender studies skupi się bardziej na bliskich jej tematach niż na życiu politycznym czy geografii kraju. Koniec końców to nie ma być przewodnik turystyczny.

Do tego dochodzi jeszcze aspekt formalny: naczytałam się sporo relacji książkowych bądź blogów na temat Japonii. I na tle, za przeproszeniem, chłamu w stylu "kyaa, automat z napojami w puszkach; OMG w Japonii są Japończycy; WTF jak można mieć więcej niż jedną linię metra", książka Bator stoi na wysokim poziomie językowym. Czy mam rozumieć, że przy polskim poziomie czytelnictwa użycie w tekście słów "dekapitacja" i "pandemonium" sprawia, że język jest niezrozumiały? Mnie osobiście styl i poczucie humoru autorki urzekły. To, po prostu, dobrze się czyta.
Oczywiście pomijając rażące literówki w stylu "Tanizaki Junichiro umieściła" (taa, to on kobietą był?), ale o to obwiniam korektę.

Ufff. Musiałam dać upust irytacji na czepialskie recenzje w internecie ;)

[Urawa]

Hurtem:
"Star Wars: Maska Kłamstw" - dość słabe, ale dowodzące aż nazbyt wyraźnie, jak marnym politykiem był Valorum. Nie dziwi, że Palpatine grał nim jak chciał.
"Star Wars: Darth Moul" - nigdy nie przepadałem za tym typkiem, a powieść dowodzi tylko, że to był prymitywny berserker. Na dodatek, mimo starań bohaterów, boleśnie przewidywalne zakończenie, cholernie japońskie zresztą.
"Star Wars: Planeta Życia" - ok, to mogło być nawet niezłe, bo łączy czasy starej republiki z wydarzeniami które rozgrywały się wiele, wiele lat później. Problem w tym, że książka przegadana, zaś akcja to ostatnie czterdzieści stron.
"Star Wars: Poza Galaktykę" - taaaak, to jest to. Jeden z najlepszych starwarsowych autorów - Timothy Zahn, do tego wprowadzenie na scenę bohaterów, którzy dopiero w czasach imperium mieli odegrać ważne role - Thrawna (jeden z moich starwarsowych ulubieńców) i Jorusa C'Baotha. Dla fanów najlepszej chyba książkowej opowieści z tego cyklu, czyli trylogii Thrawna, rzecz absolutnie obowiązkowa.

[vries]

Baccano: 1705 The Ironic Light Orchestra - W zasadzie moja trzecia przeczytana od początku do końca książka z serii. Japończycy mają dziwną tendencję do pisania cieniutkich broszurek, bo skończyłem w jeden wieczór. Akcja dzieje się w szkole dla alchemików jeszcze przed słynną wprawą na statku.
Dostajemy Elmera. O ile Elmer C. Albatross w "Dzieciach z butelki" był strasznym trollem, to tu jego trollowanie przechodzi wszelkie pojęcie. Huey zapewne pobierał u niego starannie lekcje. Tym czasem sam Huey jest EMO. I to bardzo. Nienawidzi świata i życzy śmierci lub co najmniej nieszczęścia wszystkim bez wyjątku. Do tego dostajemy Esperanzę C. Boroniala, który jest miłośnikiem kobiet. Kocha w kobietach wszystko i nie widzi poza nimi świata. I jest arystokratą o wyglądzie kretyna (zresztą sporo w jego zachowaniu świadczy, że nie tylko wyglądzie). No i na dokładkę dostajemy Monikę, która jest zakochana w emo-kidzie, oznajmiła mu swoją miłość (co nasz Huey uważa za dość kłopotliwe i zwleka z odpowiedzią w nieskończoność) i stalkuje go nieprzerwanie. Innymi słowy dostajemy bandę chorych na głowę wariatów. A jak wiadomo psychole to sama esencja serii i sprawiają, że książka jest dużo lepsza niż początkowe pozycje. Jeśli komuś się podobało anime powinien koniecznie sięgnąć.

[shugohakke]

Co idzie pierwsze to odkryłem, że mając przed sobą coś wielkiego do przeczytania, a nie będąc w pełni sił i chęci warto wrzucić coś na "rozgrzewkę".
"Grę o tron" zaczynałem od kwietnia i jakoś zacząć nie mogłem, a wystarczyło spędzić wieczór z Agathą i kieszeniami pełnymi pewnego zboża i już wciągnąłem połowę Martina (który notabene poważnie mnie rozczarowuje, ale skończę pierwszy tom i wtedy ocenię całość).
No, ale nie o tym miałem. Mój drogi brat czytuje ostatnio wspominane "Igrzyska Śmierci". Może i się za nie zabiorę (choć podchodzę jak do jeża), ale w międzyczasie podróżując siedem godzin samochodem znalazłem w GW pewien "artykuł" na ich temat. W sumie powinien być w dziale Humor, ale polecam, bo, mimo pobieżnej znajomości lektury, ubawiłem się tęgo.
Proszę.

[Smk]

<sesja> W ramach prokrastynacji przeczytałem prequele do Diuny.

Wszystkie.

Ciurkiem.

Nastawiony na totalne dno, muł i skałę macierzystą trafiłem na solidnie odwalony kawał literackiej roboty - ot, rzemiosło.
Traktując całość jak expanded universe gwiezdnowojenne nawet fakty odbiegające od kanonu były do strawienia.

Fajny fanfik, tego.
</sesja>

[Urawa]

Dragon Age: Utracony Tron - łojojojoj... akcja jak w grze komputerowej. Idziemy tu, robimy quest, zdobywamy kolejnego członka drużyny, pokonujemy bossa, idziemy tam... Najgorsza jest metafora głównego bohatera. Maric przez 2/3 knigi to btjt, a nagle pod koniec transformuje się w badassa. Jego kumpel, Loghain, wyciągnięty z lasu brudas ma takiego power upa, że niemal błyskawicznie zostaje dowódcą armii. I jeszcze spotkana za zakrętem armia krasnoludów, która przypadkiem przyłącza się do bohaterów. Cała książka pachnie serem, bo tłumacz niedojda pozostawił wszędzie w języku polskim angielskie "sir", aj waj!

[Asthariel]

Nie czyta się książek na podstawie komputerowych erpegów. Nigdy.

A żeby nie offtopować, czytam drugi tom Pana Lodowego Ogrodu, i podoba mi się równie mocno, jak kilka lat temu - nie jest genialny jak tom pierwszy, ale wciąż jest bardzo dobry, nie rozumiem, czemu ludzie tak jeżdżą po tej książce... Znaczy wiem - Cyfral, ale to nie jest aż tak wielki problem.

[Urawa]

[GoNik]

[Cepelia]

Post z cyklu "Fajną książkę przeczytałam. Chyba fajną..."

Ogień i krew: Historia Ameryki Łacińskiej J. Ch. Chasteen - siłą rzeczy bardzo skrótowe (ok 250 stron) opracowanie dziejów Ameryki Południowej od Kolumba do współczesności, przy czym nacisk położony jest na okres po uzyskaniu niepodległości.
Książka lekko i zrozumiale napisana, może być przyjemną lekturą dla osób które mało lub wcale nie orientują się w temacie, a chcą się dowiedzieć jak doszło do tego, co się tam dzieje obecnie.
Jedno "ale": brak obiektywizmu. Książka ma odchyły ideologiczne: jest wyraźnie antyamerykańska. Co prawda USA wyjątkowo napaskudziły w tamtych rejonach, ale problemom wewnętrznym autor poświęca nieproporcjonalnie mało uwagi.
Choć mi akurat taka perspektywa przypadła do gustu :)

[Silla]

Wczoraj skończyłam Dobry, zły i nieumarły K. Harrison. Jeśli nie ma się wygórowanych wymagań i nastawia się na czystą rozrywkę, to książka sprawdza się znakomicie. Ot, takie całkiem fajne czytadło urban fantasy, idealne, żeby się odmóżdżyć po męczącym dniu. Obawiałam się trochę, że wątek miłosny się rozlezie na 90% powieści i będzie z tego jakieś paranormalne romansidło, ale na całe szczęście autorka ograniczyła go do minimum, a i to minimum jest całkiem zjadliwe. Koncepcja świata całkiem fajna, bohaterowie (z jednym wyjątkiem), sympatyczni, akcja nie stoi w miejscu i ciągle coś się dzieje. W moim osobistym rankingu daję 6/10.

Jedyny minus to to, ze tomów jest ogólnie z 10, a na polskim rynku wyszły zaledwie 3 -_- I oczywiście tego 3 nie ma w bibliotece, smuteczek :<

[Ysengrinn]

W sumie nie opisałem wrażeń z Krakena Chiny Mieville'a.

Książka jest świetna, klimatyczna i wciąga jak ruchome piaski... do momentu, w którym autor powie co miał powiedzenia, czyli gdzieś w 1/5 długości. Potem zostaje już tylko parada mniej lub bardziej psychodelicznych pomysłów i opisywanie świata, owszem, szalonego i momentami pomysłowego, oraz dzikie szamotanie fabuły, która grzęźnie w tym całym bagnie i przez kilkaset stron nie rusza do przodu ani o krok.

Krótko mówiąc - taki lewacki Dukaj, tylko z tentaklami.