[Smk]

Captain Vorpatril's Alliance Lois McMaster Bujold

W jednym zdaniu: Ivan, you idiot.

W rozwinięciu - autorka ewidentnie wróciła do formy po takim sobie Cryoburn. Jest wrednie, szybko, romantycznie i wogóle. Czyli typowo dla serii.

[Wiewiór]

W poszukiwaniu dobrej lektury zawiało mnie do Ępiku, żeby popatrzeć co tam mają. Przez całkowity przypadek, sugerując się tylko okładką złapałam cykl o Mercedes Thompson. Po skończeniu pierwszego tomu POBIEGŁAM po kolejne tomy i uzależniłam się od nich na tydzień. Tyle się mniej więcej czyta 4 wydane dotąd tomy.

Genialnie opracowany świat i mocno zarysowane sylwetki bohaterów, którym się nagle charakter nie zmienia, bo tak autorce wygodniej. Przygody lekko traumatyczne, ale jak sama bohaterka mówi: "Wampiry to naprawdę paskudni nieumarli, a wsiadanie do samochodu ze zdenerwowanym (przestraszonym) wampirem to samobójstwo. Ja nie chcę!"
W okolicy biegają jeszcze inni nieludzie i wilkołaki przepakowane testosteronem. Główna bohaterka jest kojotołakiem i co najpiękniejsze, ma pełną świadomość, że znajduje się raczej w dolnej części łańcucha pokarmowego istot z którymi ma trochę problemów. Seria jest przemyślana, każda przygoda pociąga pewne konsekwencje i nic nie dzieje się bez przyczyny. a przy okazji jest trochę niewymuszonego humoru i naprawdę dobra akcja. Chcę więcej!

[Easnadh]

A ty wiesz, że ta seria ma nawet własny temat u nas na forum? xD

Ale fakt, strasznie fajne czytadło. Największą zaletą serii jest chyba główna bohaterka, która jest bardzo konkretną kobitką i niesamowicie wybija się na tle plączących się aktualnie po książkach życiowych niedorajd; co ciekawe, jest przy tym całkowicie świadoma własnych słabości i ograniczeń. I jest mechanikiem, na litość bogów, to był strzał w dziesiątkę! Wilkołaki są tak MENSKIE że aż strach, ale ujdą (chociaż upchnięcie tam wilkołaka-geja wydawało mi się trochę wymuszone), powiedzmy, że autorka stara się jak najmocniej wpasować w prawa przyrody, gdzie tylko silni mają szansę przetrwać, a wilkołaki to w sumie takie wilki na dwóch nogach, nie... (Nie znam się, trzeba by spytać forumowych kynologów, ale wydaje mi się, że autorka faktycznie musiała trochę posiedzieć nad fachową literaturą, bo to się całkiem trzyma kupy.) Znacznie lepiej i naturalniej prezentował się wampir, moim zdaniem, był zabawny.

[GoNik]

[Irian]

No dobra, ja zawsze podchodzę z pewną taką nieśmiałością do polecanych książek, ale przekonałyście mnie... Pożyczcie! :D

[BOReK]

Naruszę temat wtrętem inforgraficznym.

[GoNik]

[BOReK]

tl;dr w temacie o książkach, wyborne. >]

[Wiewiór]

Eaś, nie wiedziałam, dawno mnie tu nie było się dopiero rozglądam, ale widzę, ze temat mocno stary i umarnięty. Dzięki!

[Sebaar]

Samurajowie i sacrum
Książka ta porusza kwestie zaangażowania samurajów w najważniejsze religie Japonii, shinto i buddyzm, po związki z konfucjanizmem, chrześcijaństwem i religią ludową. Podejmuje ważkie tematy, takie jak zen i sztuki walki, nowożytny militaryzm, kult miecza, tradycja krwawej pomsty, zwyczajowe samobójstwa, harakiri i etos pilotów kamikadze.

Ogólnie całkiem dobrze się czyta, merytorycznie stoi na wysokim poziomie. Gorąco polecam tą książkę osobą które interesują się Japonią w szerszym zakresie.

[Cepelia]

[moshi_moshi]

Skończyłam Księgę cmentarną Neila Gaimana i mam kaca poksiążkowego, zdecydowanie chcę więcej bohatera, Silasa i duchów. Rzecz nie dość, że świetna literacko (acz widać, że przeznaczona dla trochę młodszego odbiorcy), to jeszcze wspaniały materiał na film. Bogowie, jak ja bym chciała to zobaczyć na ekranie! *___________*

[Melmothia]

Moshi, prawda? To jest tak krótkie, a jednocześnie tak dobre, że po zakończeniu pozostaje tylko niedosyt (nie chodzi o samą historię, ale o to, że się chce więcej przygód bohaterów, tak jak napisałaś - więcej Silasa! Więcej Nika!). Zabierając się do czytania nie spodziewałam się, że ta książka będzie taka dobra. Ja po jakimś czasie chyba przestałam odczuwać, że jest przeznaczona dla młodszego odbiorcy, bo nie pamiętam, żeby mi to chociaż odrobinę przeszkadzało, podczas gdy cykl "Zwiadowcy" Johna Flanagana musiałam przerwać po kilku tomach, bo nie mogłam znieść tego stylu (mimo również ciekawych postaci, trochę tylko uproszczonych i czasami zachowujących się nielogicznie).

[moshi_moshi]

Prawda. W ogóle lektura na jeden wieczór, totalnie wciągająca, z przesympatycznymi postaciami, ale nieprzesłodzonymi. Bo w sumie, jak sie przyjrzeć, to Nik bardzo niepedagogicznie obchodził się ze swoimi wrogami/ ludźmi, którzy jakoś tam mu podpadli. I ta jego urocza maniera - mówił tak, jak nauczyły go duchy, z cudownym nalotem minionych czasów, plus powaga chyba nieświadomie przejęta od Silasa. Niby bohaterowie nie rzucali żartami na prawo i lewo, ale czarny humor tak uroczo sączył się z każdej sceny. Uznaję wyższość Księgi nad Koraliną, którą też cenię i uważam za dobrą lekturę. I podobnie jak tobie, odbiorca docelowy, w ogóle mi nie przeszkadzał - znaczy, Gaiman pisze w tak fajny, inteligentny sposób, nie upraszcza niczego, że trudno się do czegos przyczepić. Zresztą, książkę porwał mi tata i po lekturze stwierdził, że jest świetna, mimo iż z literatury młodzieżowej czytał głównie Tolkiena i cykl o Potterze. Więcej!

[shugohakke]

A mnie raczej wadziła grupa docelowa, bo Księga jak to Gaiman ma mega pomysł, super świat i... scenariusz na poziomie słabej literatury bardzo młodzieżowej (co owocuje dużą fimowością, tak poza wszystkim).

A swoją drogą kończę Starcie Królów i muszę przyznać, że jest zdecydowanie lepsze od AGoT'a. Wciąż jednak stężenie seksu i przemocy oscyluje na poziomie perwersyjnego fanservice'u, co w dużym stopniu psuje przyjemność lektury. Nie mniej jednak postaci powoli przestają być papierowe (z naciskiem na powoli).