[Ysengrinn]

Wiem, nawet chyba była na zjeździe dwa lata temu. Nie dam głowy, bo w końcu nikt w nią nie grał;p.

[Grisznak]

[Ysengrinn]

[Grisznak]

[Ysengrinn]

Nie mam pojęcia jakie pozycje Łoziny Zysk I-ska wydał, natomiast stwierdzam objawy łozinozy u wspomnianego wyżej Kruka. I zapomniałbym - podobno w oryginale jest zwyczajne, nie zmyślone na potrzeby książki jak początkowo sądziłem, tytułowanie "sir", tymczasem w polskiej wersji mamy inwazję nabiału...

[Grisznak]

O kwestii "sera" napiszę chyba w jednym z felietonów otakowych, gdzie zajmuję się kwestią tłumaczeń, bo niestety większość nie ma pojęcia, o co w tym biega (i dotyczy to również tłumoczy).
Podejrzewam, że owszem, nazwa "zysk" do czegoś zobowiązuje, a Łozina pewnie liczy sobie taniej niż ktoś, kto zna język na angielski na poziomie ciut wyższym niż licealny.

O kwestii "sera" napiszę chyba w jednym z felietonów otakowych, gdzie zajmuję się kwestią tłumaczeń, bo niestety większość nie ma pojęcia, o co w tym biega (i dotyczy to również tłumoczy).
Podejrzewam, że owszem, nazwa "zysk" do czegoś zobowiązuje, a Łozina pewnie liczy sobie taniej niż ktoś, kto zna język na angielski na poziomie ciut wyższym niż licealny.

[Ysengrinn]

Tak BTW to jestem w trakcie "HB-ka" "Niemen 1920". Niewiele się zmieniło od sytuacji opisywanej w "Warszawie 1920" - Piłsudzki i jego podwładni nadal kompromitują się amatorszczyzną, co nie przeszkadza im na szczęście robić bolszewików w wała i regularnie zaskakiwać. Dalej też sztaby jednych i drugich są chaotyczne jak wypowiedzi koalicyjnych polityków z ostatnich dni. Jedyne co się zmieniło, to żołnierze - nie wpadają już w panikę jak znerwicowane koty.

[Beryl]

[Grisznak]

"Zemsta Aniołów" Andrzeja Tadeusza Mazurkiewicza - jak żyję, dawno nie czytałem tak dobrej sf, w dodatu polskiej!! Napisana z dużym szacunkiem dla tradycji, powiedziałbym wręcz niekiedy, że staromodna, a jednak ma swój niewątpliwy urok. Unika "kompleksu lema", dręczącego polskich pisarzy sf, czyli zasady "jak najwięcej science, jak najmniej fiction". Opis wojny resztek cywilizacji ziemskiej z odpowiedzialnymi za zagładę Ziemi Doranami jest barwny, niekiedy bliski klimatom jednego z moich ulubionych filmów sf - "Battlestar Galactica". Na dodatek książka ewidentnie mało nowoczesna, co widać, kiedy bohaterowie wypowiadają takie kwestie, jak choćby "Honor jest jedynym co nam pozostało". Kogoś może to drażnić, mi się podoba.

Mimo tego autor nie stroni od całkiem powaznych zagadnień, choć mają one bardziej humanistyczny niż ścisły charakter, nie boi się nawiązań historycznych - dla mnie, jako dla humanisty, to akurat duży plus.

Język jest lekki, nie sprawia problemów podczas lektury, autor wie, jak pisać, aby czytelnik nie odkładał książki co dziesięć - piętnaście stron.

Mimo beznadziejnej okładki, to jedna z moich kandydatur na najlepszą polską powieść sf ostatnich lat. Na dodatek tania - 13 zł, więc polecam. Warto.

"Zemsta Aniołów" Andrzeja Tadeusza Mazurkiewicza - jak żyję, dawno nie czytałem tak dobrej sf, w dodatu polskiej!! Napisana z dużym szacunkiem dla tradycji, powiedziałbym wręcz niekiedy, że staromodna, a jednak ma swój niewątpliwy urok. Unika "kompleksu lema", dręczącego polskich pisarzy sf, czyli zasady "jak najwięcej science, jak najmniej fiction". Opis wojny resztek cywilizacji ziemskiej z odpowiedzialnymi za zagładę Ziemi Doranami jest barwny, niekiedy bliski klimatom jednego z moich ulubionych filmów sf - "Battlestar Galactica". Na dodatek książka ewidentnie mało nowoczesna, co widać, kiedy bohaterowie wypowiadają takie kwestie, jak choćby "Honor jest jedynym co nam pozostało". Kogoś może to drażnić, mi się podoba.

Mimo tego autor nie stroni od całkiem powaznych zagadnień, choć mają one bardziej humanistyczny niż ścisły charakter, nie boi się nawiązań historycznych - dla mnie, jako dla humanisty, to akurat duży plus.

Język jest lekki, nie sprawia problemów podczas lektury, autor wie, jak pisać, aby czytelnik nie odkładał książki co dziesięć - piętnaście stron.

Mimo beznadziejnej okładki, to jedna z moich kandydatur na najlepszą polską powieść sf ostatnich lat. Na dodatek tania - 13 zł, więc polecam. Warto.

[Ysengrinn]

[Grisznak]

Ysen, faktycznie polska SF przypomina kombajn bizon, nowy kilkadziesiąt lat temu, a wciąż używany, bo jeździ i działa. Problem w tym, że gros pisarzy tego sortu zapomniało, że istniej ktoś taki jak czytelnik i jeśli już piszą, to tworzą książki, do których ludzie bez fachowej wiedzy z zakresu astronomii, fizyki itp nie mają nawet co podchodzić. Ja zaś oczekuję po sf czegoś innego - nie jestem fizykiem, aby wgłebiac się w niuanse jakichś tam procesów, całkowicie dla mnie abstrakcyjnych. Dick pisał o rzeczach najróżniejszych, ale robił to w sposób zrozumiały.

Co zaś się tyczy tej nowoczesności - dziś w modzie jest (wciąż) postmodernizm, relatywizm i udzwnianie dla udziwniania. Na tym tle "Zemsta Aniołów" jawi się jako w sumie dość oryginalne zjawisko. Poza tym zawsze miło poczytać rzeczy, w których to ludzie są dobrzy a nie jakies stwory z kosmosu. W mojej opinii autor bardzo dobrze pokazał tez naszą mentalność - z jednej strony skłonność do poświęceń (samobójczy atak krążownika celem zniszczenia głównej jednostki wroga), z drugiej solidarność gatunkowa - pilot odmawia zniszczenia twierdzy obcych, gdyż zauważył na jej terenie ludzi. Ot, rzetelna rzecz z dobrze z dobrze rozpisaną akcją. Brakuje mi tego u nas. Na zachodzie takich jest na pęczki.

Ysen, faktycznie polska SF przypomina kombajn bizon, nowy kilkadziesiąt lat temu, a wciąż używany, bo jeździ i działa. Problem w tym, że gros pisarzy tego sortu zapomniało, że istniej ktoś taki jak czytelnik i jeśli już piszą, to tworzą książki, do których ludzie bez fachowej wiedzy z zakresu astronomii, fizyki itp nie mają nawet co podchodzić. Ja zaś oczekuję po sf czegoś innego - nie jestem fizykiem, aby wgłebiac się w niuanse jakichś tam procesów, całkowicie dla mnie abstrakcyjnych. Dick pisał o rzeczach najróżniejszych, ale robił to w sposób zrozumiały.

Co zaś się tyczy tej nowoczesności - dziś w modzie jest (wciąż) postmodernizm, relatywizm i udzwnianie dla udziwniania. Na tym tle "Zemsta Aniołów" jawi się jako w sumie dość oryginalne zjawisko. Poza tym zawsze miło poczytać rzeczy, w których to ludzie są dobrzy a nie jakies stwory z kosmosu. W mojej opinii autor bardzo dobrze pokazał tez naszą mentalność - z jednej strony skłonność do poświęceń (samobójczy atak krążownika celem zniszczenia głównej jednostki wroga), z drugiej solidarność gatunkowa - pilot odmawia zniszczenia twierdzy obcych, gdyż zauważył na jej terenie ludzi. Ot, rzetelna rzecz z dobrze z dobrze rozpisaną akcją. Brakuje mi tego u nas. Na zachodzie takich jest na pęczki.

[Ysengrinn]

Zieleńce-Mir-Dubienka 1792 - książka o jednej z durniejszych kampanii w naszej historii. Stworzona z niczego armia, której brakuje wszystkiego, stara się ocalić reformy robiące z Polski prawdziwe państwo. Niestety krajem rządzi grupka kosmitów, którzy nie mają pojęcia o prawdziwym świecie, ale naczytali się wielu mądrych książek i wszystko wiedzą najlepiej. Przede wszystkim zaś nie dorośli do roli mężów stanu.

W sumie książka jest pouczająca nie tylko w kwestiach historycznych - pokazuje co by było, gdyby jakimś cudem władza w kraju przeszła w ręce grupki znajomych z jakiegoś forum, którzy chcieliby go naprawiać.

[Grisznak]

Roman Graczyk "Tropem SB - Jak czytać teczki" - nasłuchałem się o tej ksiązce sprzecznych opinii, w końcu przeczytałem sam. Dobra, rzetelnie napisana i dobrze udokumentowana. Ciekawostką może być, że autor, który będąc dziennikarzem GazWybu i Tygodnika Powszechnego był przeciwny lustracji, pod wpływem własnych badań stał się jej zwolennikiem i to chyba nawet bardziej radykalnym ode mnie - przynajmniej tak wynika z zakończenia. Ale abstrachujac od tego, ta ksiązka to niezłe wprowadzenie dla tych, którzy mają zamiar zajmować się archiwaliami w IPN.

Ami Sakurai - Koniec Niewinności - idiotyczna ksiązka. Pamiętnik japońskiej nastolatki prostytuki - nimfomanki, uwikłanej w związek erotyczny z niepełnosprawnym bratem. Po drodze mamy ciążę, gwałt, mhroczną przeszłość i inne, typowe, standartowe pierdoły. Oczywiscie, autorka sili się na yntelektualystkę, twierdzi, że ksiązka oparta jest na jej własnym życiu. Jaka treść taki styl. Jedna z gorszych rzeczy, jakei czytałem ostatnimi miesiącami.
Oczywiście nasi mistrzowie translatorstwa nie mogli po prostu przetłumaczyć tytułu (w org. angielski - "Innocent World"). Nie brać tego do ręki!!

Roman Graczyk "Tropem SB - Jak czytać teczki" - nasłuchałem się o tej ksiązce sprzecznych opinii, w końcu przeczytałem sam. Dobra, rzetelnie napisana i dobrze udokumentowana. Ciekawostką może być, że autor, który będąc dziennikarzem GazWybu i Tygodnika Powszechnego był przeciwny lustracji, pod wpływem własnych badań stał się jej zwolennikiem i to chyba nawet bardziej radykalnym ode mnie - przynajmniej tak wynika z zakończenia. Ale abstrachujac od tego, ta ksiązka to niezłe wprowadzenie dla tych, którzy mają zamiar zajmować się archiwaliami w IPN.

Ami Sakurai - Koniec Niewinności - idiotyczna ksiązka. Pamiętnik japońskiej nastolatki prostytuki - nimfomanki, uwikłanej w związek erotyczny z niepełnosprawnym bratem. Po drodze mamy ciążę, gwałt, mhroczną przeszłość i inne, typowe, standartowe pierdoły. Oczywiscie, autorka sili się na yntelektualystkę, twierdzi, że ksiązka oparta jest na jej własnym życiu. Jaka treść taki styl. Jedna z gorszych rzeczy, jakei czytałem ostatnimi miesiącami.
Oczywiście nasi mistrzowie translatorstwa nie mogli po prostu przetłumaczyć tytułu (w org. angielski - "Innocent World"). Nie brać tego do ręki!!

[Zegarmistrz]

Maja Lidia Kossakowska Więzy Krwii zawód na całej linii. Niestety książka jest zbiorem opowiadań autorki i to niestety dobranych z takich dzieł, które były już stare i naprawde nie było co z nimi zrobić. Więc zebrano je do jednego worka. Niestety, od momentu opublikowania ich autorka nauczyła się już pisać wiele lepsze rzeczy. Mi do gustu przypadło jedynie jedno, które chyba lepiej sprawdziłoby się jako samodzielna powieść - jest bowiem zbyt skrutowe.

John Birmingham Wybór Celów, czyli jak widać literatura ambitna. Drugi tom Wyboru Broni. Streszczając fabułe pierwszego tomu: międzynarodowa flota przyszłości, po brzegi obładowana w trakcie operacji w Indochinach wpada do dziury czasoprzestrzennej i ląduje pod Midway wraz z całym ładunkiem mużynów, feministek, gejów, lezbijek, bomb atomowych i japońskim lotniskowcem na dokładke. Na skutek dalszych, nieprzewidzianych wypadków wszystkie potęgi II wojny światowej dostają w swoje łapki środki bojowe i informacje rodem z XXI wieku (w stosunku 9:1 dla Dobrych), co sprawia, że nie będzie to już ta sama wojna, co kiedyś. W tym tomie poznamy losy Japońskiej inwazji na Australie, londowania Niemców w Anglii oraz będziemy starali się domyślić, co knuje Stalin. A wszystko to dzięki Armii Zboczeńców generała Kolhammera.

Generalnie: książka jest o TAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAKA głupia. Zato naprawde dobrze się ją czyta.

Co ciekawe nie znalazłem w niej jakichś większych przekłamań i nadużyć (autor troche za szybko zaczął eksterminacje żydów, ale to daje się wyjaśnić fabułą). Generalnie większość rzeczy, które powinny się stać dzieje się... Z ciekawostek: około 350 strony brytyjski okręt wojenny z przyszłości rozwala Krigsmarine, jednocześnie osłaniany przed atakiem powietrznym Niemców przez (cytat za książką) "elitarny, polski dywizjon 303" (i dłuższy opis, co to za jedni byli). Kurcze, nie spodziewałem się po anglosasie, że zadba o takie szczegóły.

[Grisznak]

Anne McCaffrey "Statek, który śpiewał" - podobno najlepsze opowiadanie tejże pani, znanej głównie z Dragonlance. Jeśli ono ma być najlepsze, to ja nie chcę znać gorszych. Udany, aczkolwiek w żaden sposób nie nadzwyczajny romans sf, w nieco cyberpunkowym stylu, gdzie stronami związku są niepełnosprawna dziewczyna przekształcona w "mózg" statku kosmicznego oraz jej ludzki partner. Programowy dhramath, bez niczego, co by wciągało. Dobrze, że krótkie.
Poziom fików Majeczki czy Grisznaka, tylko że nas nikt nie tytułuje "wybitnymi". Pani LeGuin McCaffrey może czyścić pantofle.

Anne McCaffrey "Statek, który śpiewał" - podobno najlepsze opowiadanie tejże pani, znanej głównie z Dragonlance. Jeśli ono ma być najlepsze, to ja nie chcę znać gorszych. Udany, aczkolwiek w żaden sposób nie nadzwyczajny romans sf, w nieco cyberpunkowym stylu, gdzie stronami związku są niepełnosprawna dziewczyna przekształcona w "mózg" statku kosmicznego oraz jej ludzki partner. Programowy dhramath, bez niczego, co by wciągało. Dobrze, że krótkie.
Poziom fików Majeczki czy Grisznaka, tylko że nas nikt nie tytułuje "wybitnymi". Pani LeGuin McCaffrey może czyścić pantofle.