[Grisznak]

[Melisa]

Niestety nie ;). Przynajmniej ja tak nie uważam. Czytałeś je? Więc chętnie poznam Twoje zdanie na ten temat ^^.

[Grisznak]

[Melisa]

To jedyne jego książki które przeczytałam. Nie jest to psychologiczna książka dla dorosłych, jednak nie jest to także pospolite romansidło ;). Nasze zdania są inne, więc dalsza rozmowa może prowadzić do kłótni, zwłaszcza dlatego, ponieważ odnoszę wrażenie, że chcesz narzucić mi swoje poglądy na ten temat ;). Proponuję, aby go zakończyć. Zgadzasz się ze mną?

[Beryl]

[Melisa]

Ja także bardziej preferuje np. "Ojca Chrzestnego" niż takowe pospolite romansidła. Za którymi nie specialnie przepadam. Jednak dla mnie ważne, żebym mogła się pośmiać czytając książke. Tak jak np. książki Meg Cabot ("Pamiętnik Księżniczki" czy "Pośredniczka"). Można by powiedzieć, że to kolejne głupie książki dla dziewczyn o tych wszystkich "cudownych" pierwszych miłościach i pierwszych pocałunkach. Jednak ja czytająć te książki zwróciłam uwagę na styl pisania. Humor w nich zawarty jest niesamowity i to właśnie pod tym względem warte są przeczytania... w porywach nawet przez facetów z niewielką ilością ego ;).

[Vlyyk]

Pośmiać to się można z Jakuba Wędrowycza (seria autorstwa A. Pilipiuka ale głowy za to nie dam :). Ten miły człowiek jest tak komiczną postacią literacką, że chyba nawet Pratchet nie wymyślił większego nonsensu!!!! Szczerze polecam i radze trenować mięśnie brzucha przed lekturą :P

[Keii]

A to już bardzo od gustu zależy - zachęcony pozytywnymi opiniami zabrałem się za chyba pierwszy zbiór opowiadań. Co prawda doczytałem do końca, ale chyba ani razu nawet się nie uśmiechnąłem. Zdecydowanie nie mój typ humoru.

[Melisa]

Jeśli dobrze słyszałam... "zawodowy bimbrownik i amator egzorcysta". Także słyszałam na ten temat wiele zachęcających opinii, jednak nigdy specialnie nie ciągnęło mnie do tych książek.

Keii, ani razu? Chyba nie jest aż tak źle ;)? Jakie książki wg Ciebie są godne polecenia i zawarta jest w nich choć odrobina humoru? ;].

[Vlyyk]

I to jest piękne w literaturze:D Właściwie w życiu:P Każdy ma swój gust, mnie Jakub zachwycił.

[Melisa]

Vlyyk, ile jest tego części? I jakbyś miał jakiś spis książek, albo znał link gdzie są one zawrte no i chciał się nim oczywiście podzielić, to byłabym wdzięczna gdybyś przekazał mi tę wiedzę ;] ;).

[Keii]

Melisa, nie zwykłem się uzewnętrzniać przez śmiech podczas czytania/oglądania - zdarza się to dość rzadko. Z godnych polecenia i zabawnych - praktycznie cała twórczość Pratchetta, Wiedźma, Dom Wschodzącego Słońca. Więcej na chwilę obecną nie pamiętam.

[Vlyyk]

A jest z 5 wszystkie są super aczkolwiek jedna troch mniej super niż reszta :P
A oto tytuły:
"Czarownik Iwanow"(to ta)
"Weźmisz czarno kure..."
"Kroniki Jakuba Wędrowycza"
"Zagadka Kuby Rozpruwacza"
i jeden którego zapominłem za te i za wszystkie grze... znaczy polecam:D

[Zegarmistrz]

[Teukros]

Cieszę sie, że zawitała na forum osoba, znająca dobrze twórczość Mai Lidii Kossakowskiej. Miałem okazję przecztać większość książek, o których wspomina Melisa, i pozostały mi po nich mieszane wrażenia. Szczególnie dotyczy to Zakonu Krańca Świata, w moim przekonaniu najlepszej, a zarazem najbardziej nierównej powieść Kossakowskiej.

Pierwszy tom (szczególnie początek) jest znakomity; autorka zręcznie buduje świat, podając wystarczająco dużo informacji, aby móc go sobie wyobrazić, a na tyle mało, by nie pojawiały się niekonsekwencje i absurdy. Fabule nic nie można zarzucić - jest wciągająca, nieprzewidywalna (w pozytywnym znaczeniu tego słowa), i przez większość lektury trzyma w napięcu. Główny bohater - twardy i ponury macho - jest może nieco śmieszny, jednak postacie drugoplanowe zostały świetnie skonstruowane.

Niestety, późnej następuje tom drugi... I zarazem dochodzi do zmarnowania wszystkich tych elementów, które były interesujące na początku. Konstrukcja świata przedstawiona została ze szczegółami - i nie wypada najlepiej, niebzepiecznie kierując się w stronę kiepskich settingów rodem z RPG. Pojawia się deus ex machina (ba, żeby tylko jeden...), wyciągający bohatera z tych czy innych tarapatów. Zakończenie jest przewidywalne i mało ekscytujące, sprawiające wrażenie jakby autorka nie bardzo wiedziała, jak zakończyć całą historię.

Wydaje się, że Kossakowska jeszcze nie do końca opanowała pisanie powieści. Utwierdziła mnie w tym przekonaniu lektura Rudej Sfory, gdzie pojawiły się zbliżone problemy, co w Zakonie; zbytnia szczegółowość opisanego świata, mało ciekawy quest głównego bohatera (również niespecjalnie oryginalnego), i wreszcie zakończenie, miałkie jakieś i bez pomysłu. Aaczkolwiek przyznać trzeba, że wątek postaci z realnego świata zamknięty został w bezbłędny sposób.